Δεν είναι δύσκολο να βρούμε μια ενορία στην πόλη που ζούμε, η οποία θα κάνει κάθε Σάββατο (ημέρα των κεκοιμημένων) Θεία Λειτουργία. Δεν είναι δύσκολο να βρούμε μια συνταγή με Κόλλυβα και να την φτιάξουμε με τα χέρια μας. Δεν είναι δύσκολο να γράψουμε σε ένα χαρτί ονόματα από αγαπημένα πρόσωπα, που έχουν φύγει και μαζί με τα Κόλλυβα να τα πάμε ένα Σάββατο πρωί στην Εκκλησία την ώρα της Θείας Λειτουργίας.
Η χαρά που θα δώσουμε στα αδέρφια στον Ουρανό δεν περιγράφεται. Η χαρά και η Ευλογία που θα πάρουμε εμείς επίσης δεν περιγράφεται. Δοκιμάστε το...
Του Δημήτρη Κωνσταντάρα
Οφείλω να καταγράψω αυτό
το πολύ σύντομο προσωπικό χρονικό – στο οποίο ουδεμία ανάμιξη είχα-
γιατί αποτελεί απόδειξη του πως σκέπτεται ο ανθρώπινος εγκέφαλος
και πως δίνει τη διαταγή για ενέργεια στον άνθρωπο ο οποίος και
χαρακτηρίζεται απ΄αυτήν.
Πριν από 6-7 χρόνια, δημότες των Χανίων με ενημέρωσαν πολύ ευγενικά
ότι εάν δεν είχα καμία αντίρρηση,
θα πρότειναν στο Δημοτικό Συμβούλιο να δοθεί το όνομα του πατέρα μου
σε ένα δρόμο της πανέμορφης πόλης
τους, προς τιμήν του καλλιτέχνη παρά
το ότι δεν ήταν Χανιώτης. Συγκινημένος,
ασφαλώς και αποδέχτηκα. Δήμαρχος των
Χανίων ο παλιός φίλος, παλιός αθλητής
και ανεψιός του Μητσοτάκη Κυριάκος Βιρβιδάκης.
Η πρόταση δεν έγινε αποδεκτή.
Το καλοκαίρι του 2010, ο
Δήμαρχος Αθηναίων Νικήτας Κακλαμάνης
με ενημέρωσε, μέσω και του αντιδημάρχου
κ. Μοσχονά ότι υπήρχε η επιθυμία,
το υπαίθριο θεατράκι του Κολωνού
να ονομαστεί «Θέατρο Κωνσταντάρα-
Γκιωνάκη» προς τιμήν των δυο
αγαπημένων Αθηναίων καλλιτεχνών. Φυσικά
και αποδέχτηκα , ήμουν δε παρών,
μαζί με το γιό μου, στην επίσημη τελετή
ονομασίας.
Τον χειμώνα του 2011, ενημερώθηκα
ότι χωρίς να συζητηθεί καν και
χωρίς να το πληροφορηθεί κανείς, η νέα
Δημοτική Αρχή του Δημάρχου κ. Καμίνη,
αποφάσισε να … ξε-ονομάσει το θεατράκι
και από θέατρο «Κωνσταντάρα – Γκιωνάκη»
να το … ξανα- ονομάσει «Θέατρο Κολωνού».
Στην ερώτησή μου πως και γιατί να γίνει
κάτι τέτοιο 7-8 μήνες μόλις μετά την ονομασία,
έλαβα την απάντηση « διότι έτσι θέλουν
οι Δημότες». Δεν είχα βέβαια καμία δυνατότητα
να κάνω κάτι άλλο.
Πριν από λίγες μέρες,
οι Χανιώτες που είχαν προτείνει
την ονοματοδοσία του δρόμου που είχε
απορριφθεί από τον τότε Δήμαρχο κ. Βιρβιδάκη
– και οι οποίοι στο μεταξύ είχαν γίνει
και φίλοι μου- με ενημέρωσαν ότι ύστερα
από νέες προσπάθειές τους και προτάσεις
τους, αποφασίστηκε από το Δήμο Χανίων
/ Συμβούλιο Δημοτικής Κοινότητας Χανίων
, η Οδός Ευελπίδων, η 6η κάθετος της
οδού Παπαναστασίου, να μετονομαστεί σε
«Οδός Λάμπρου Κωνσταντάρα».
Τι να πω, τι να σκεφτώ και
ποιον να πρωτο-ευχαριστήσω για όλα
τούτα; Τους Χανιώτες φίλους του Λάμπρου
Κωνσταντάρα που επέμειναν και άλλαξαν
την παλαιότερη απόφαση για να κάνουν
τιμή στη μνήμη του πατέρα μου; Τον Νικήτα
Κακλαμάνη που τίμησε του δυο Αθηναίους
καλλιτέχνες; Ή τον απελθόντα Δήμαρχο
Χανίων Βιρβιδάκη και τον σημερινό Δήμαρχο
Αθηναίων Καμίνη που κάνοντας μικροπολιτική,
με βοήθησαν να καταλάβω την αξία της αγνής
αγάπης και έκφραση τιμής;
Όλα τα συναισθήματα χρήσιμα.
Και ετοιμαζόμαστε για τα Χανιά,
να παραστούμε στη μετονομασία τιμής,
όντας βέβαιοι ότι στην λεβέντισσα
Κρήτη, πατρίδα της γυναίκας μου,
το μεγαλείο περισσεύει.
