ΓΝΩΡΙΣΑ τον π.Γαβριήλ όταν οργάνωνε μια μεγάλη γιορτή για νέους και εγώ ως σκηνοθέτης τότε κλήθηκα να συμβάλλω στην οργάνωση της γιορτής. Αμέσως μου έκανε εντύπωση.
Του είπα ότι είχα πνευματική σχέση με τον π. Κωνσταντίνο Στρατηγόπουλο. Χαμογέλασε και μου είπε: Τον Κωστάκη εδώ τον έβαλα να κάνει ομιλίες στον Άγιο Ανδρέα, Ηταν πολύ ντροπαλός.
Μιλούσε με μιαν απλότητα που σε έκανε να μπορείς να του πεις τα πάντα…
…Πέρασε λίγος καιρός ακόμη. Δούλευα τότε στο κέντρο της Ομόνοιας. Στην πολυκατοικία μας κάθε πρωί βρίσκαμε νέα παιδιά να κοιμούνται κάτω από την επίδραση των ναρκωτικών. Κάποτε δεν είχαν βρει την φλέβα εύκολα και δίπλα τους είχε ρεύσει ένα μικρό ρυάκι από αίμα.
«Πάτερ του είπα σε μια σύναξη, δεν αντέχω άλλο. Τι πρέπει να γίνει;».. «Χρειαζόμαστε μανούλες», μου απάντησε.
Και κάτι άλλο που θυμάμαι από αυτόν:
Μας είχε πει ότι όταν έρχεται κάποιος να μας δει, να δείχνουμε την χαρά μας. Αυτό του το είχε διδάξει η μητέρα του. «Γαβρηλάκο, να υποδέχεσαι τους ανθρώπους με χαρά. Είναι φτωχοί, πρόσφυγες, κανένας δεν τους θέλει. Εμείς να τους δεχόμαστε στο σπίτι με χαρά»,
Μια φορά βρισκόμουν στον Άγιο Ανδρέα και περίμενα την έναρξη μιας ομιλίας. Ξαφνικά μπήκε στην εκκλησία ένα νέος από τη Αφρική. Άναψε ένα κερί και φίλησε την εκόνα.
Μου έκανε εντύπωση. Ένιωθε άνετα μέσα στην εκκλησιά. Σαν να ήταν δική του!
Σταυρούλα Σταμάτη
