να πρέπει να αναφέρουμε το αυτονόητο
πως "ανθρωπίνως" πάντα μιλώντας
κάθε συνάνθρωπος μας που παθαίνει ζημιά
αξίζει την συμπόνια μας
και τη βοήθεια μας ει δυνατόν.
Ακόμη κι αν αυτός είναι ο χειρότερος εχθρός μας.
Χειρότερος εχθρός από τη δικιά του πλευρά εννοώ.
Διότι η ιστορία έχει δείξει ένα τεράστιο μίσος απέναντι μας.
Για την ακρίβεια η Τουρκία ήταν πάντοτε ο μοχλός
"κάποιων" να μας κρατούν σε "καταστολή".
Και όχι ο ίδιος ο δάκτυλος.
Όμως τότε δεν είναι που η πνευματική ανταμοιβή είναι μεγάλη;
Όταν συμπονάς από καρδιάς τον εχθρό σου;
Όταν συμπονάς τον φίλο σου δεν έχει μεγάλη αξία.
Πολιτικώς μιλώντας όμως για το θέμα "βοήθειας"
από τους ψευτοπολιτικούς της δεκάρας που μας κυβερνούν,
παρότι η "πράξη" είναι άριστη και πρέπει να επαινείται,
σαφώς και υπάρχει δόλος.
Διότι τα κίνητρα και οι προθέσεις
είναι σαφώς και καθαρώς συμφεροντολογικά
και εκτός "ηθικών πλαισίων".
Δηλαδή ένας πολιτικός που στέλνει όπλα
σε μια χώρα για να τα χρησιμοποιήσει εναντίον
μιας άλλης Ορθόδοξης χώρας που μόνο καλό του έκανε
σίγουρα δεν μπορεί να έχει αγαθές προθέσεις
στέλνοντας βοήθεια σε αλλόθρησκους
που του λένε "πως θα έρθουν βράδυ να τον κατακτήσουν".
Δεν είναι θέμα "ηθικού αναστήματος" δηλαδή.
Ας μην μπερδευόμαστε. Αλλά δεν θα το αναλύσω παραπάνω.
Τελικά ο Θεός έχει τους τρόπους του σε όλα.
Και δεν είναι καθόλου τυχαίο κατ' εμέ
ακόμη και το ακριβές σημείο που έγινε ο φονικός σεισμός.
Yannis Bakman
