Καθ. Φυσικής και φιλοσοφίας ΔΠΘ
σχόλιο Γ.Θ : Ένα απόσπασμα της επιστολής του καθηγητή που απέστειλε στους επισκόπους της Εκκλησίας της Ελλάδος. Το υπόλοιπο της επιστολής θα δημοσιευθεί σε ξεχωριστές αναρτήσεις αλλά όποιος θέλει, στο τέλος της ανάρτησης μπορεί να βρει τον σύνδεσμο για ολόκληρο το άρθρο
(...)Πώς επίσης μπορούμε να εμπιστευόμαστε ορθόδοξους επισκόπους, οι οποίοι ονομάζουν άγιο πατέρα των τον Πάπα ή θεωρούν τις δυτικές αιρέσεις ως ισότιμες με την Ορθόδοξη Εκκλησία; Βεβαίως όλοι θα χαρούμε εάν η Δύση επιστρέψει στην Ορθοδοξία και αποκηρύξει τις αιρετικές της απόψεις, Εκκλησιολογικές Θεολογικές κλπ. Όμως πριν συμβεί αυτό πώς μπορούμε να πειθαρχούμε και να υπακούμε σε τέτοιες απόψεις ορθοδόξων επισκόπων και άλλων εκκλησιαστικών προσώπων;
Διότι ή η Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία, ήταν επί χίλια χρόνια όντως σε αιρετική τροχιά και σε αίρεση, θεωρώντας ψευδώς ότι τα δυτικά παπικά και προτεσταντικά δόγματα είναι αιρετικά και τώρα επανέρχεται στην ορθοδοξία, ή το αντίστροφο. Δηλαδή ενώ ήταν ορθόδοξη τώρα μετακινείται προς την αίρεση αποδεχόμενη τα δυτικά δόγματα ως ορθόδοξα.
Βλέποντας συνολικά το φαινόμενο Δύση από πλευράς Ελληνικού και Ορθόδοξου πνεύματος αντιλαμβανόμαστε πως η Δύση ακολουθεί μια αντίστροφη στο χρόνο πορεία. Ενώ η Αρχαία εποχή και ο αρχαίος κόσμος μέσω της Ελλάδος και ακολούθως μέσω της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η οποία ονομάζεται Οικουμενικό Ελληνικό Κράτος από τον Άρλοντ Τόεμπι, κινείται από τον απρόσωπο και μυθικό νατουραλισμό και την απρόσωπη μυθική φυσιοκρατία, προς την νέα εποχή του Θεού και του ανθρώπου πρόσωπο, τώρα η Δύση εγκαταλείπει το πρόσωπο και οπισθοδρομεί προς την νατουραλιστική ατομοκρατία. Δηλαδή ο άνθρωπος ως άτομο επιστρέφει στην απρόσωπη φύση και υποτάσσεται στην φυσιοκρατία. Σήμερα μάλιστα επαληθεύεται και ολοκληρώνεται με τραγικό τρόπο αυτή η αντίστροφη στο χρόνο πορεία της Δύσης, αφού με την επανεκκίνηση του Κλάους Σβάμπ και τον μετανθρωπισμό ως πρόταση για τον νέο άνθρωπο, πραγματοποιείται το τελικό στάδιο της τραγικής αυτής επιστροφής της Δύσης στη σύγχρονη βαρβαρότητα της τεχνητής νοημοσύνης και στην σύγχρονη μυθολογία και τη μυθική φυσιολατρία. Διότι μέσω της σύγχρονης τεχνολογίας η Δύση επιστρέφει πλέον στην εποχή της μυθικής τερατογένεσης και στην καταστροφή του ανθρώπινου προσώπου όχι μόνο πνευματικά αλλά και βιολογικά και γενετικά. Η Δύση επαναφέρει πλέον με επιστημονικά μέσα τη μυθική εποχή των τεράτων και των γιγάντων και βεβαίως την δαιμονολατρία αφού έχασε την πνευματική της πυξίδα και αποξενώθηκε από την Ορθόδοξη Ανατολή και το κλασσικό ελληνικό πνεύμα. Αυτή η τερατόμορφη τεχνολογική παγίδευση του σύγχρονου δυτικού πνεύματος οφείλεται στην πλήρη παρανόηση τόσο του ελληνικού όσο και του ορθόδοξου χριστιανικού πνεύματος μέσω του Νεοπλατωνισμού, ο οποίος ακυρώνει το κλασικό ελληνικό πνεύμα και το υποτάσσει στον Ασιατισμό. Δηλαδή στην απρόσωπη φυσιοκρατία και ουσιοκρατία. Έτσι ενώ ο αρχαίος κόσμος κινείται από τον κοσμικό και άσαρκο Λόγο προς τον Σαρκωμένο Θεό Λόγο, το Δυτικό πνεύμα ως Παπισμός εγκαταλείπει τον Σαρκωμένο Θεό Λόγο και οπισθοδρομεί προς μία επιστημονική μεν αλλά πάντως εγωπαθή αυτολατρεία και υποκειμενοκρατία και προς μια νέα δυτική τεχνοκρατική μυθολογία με γεύση γερμανικού υποκειμενισμού και γερμανικής ιδεοκρατίας. Δηλαδή ο Πάπας αντικαθιστά τον Χριστό με το αλάθητο δυτικό και κατ’ ουσίαν γερμανικό πνεύμα της αυτοθεώσεως. Η Δύση δηλαδή ως σύγχρονος συλλογικός Φραγκεστάιν υλοποιεί με σύγχρονα τεχνικά μέσα, της ρομποτικής, της τεχνητής νοημοσύνης, της γενετικής μηχανικής και της νευροεπιστήμης, τα κρυμμένα υποσυνείδητα τέρατα του αλύτρωτου πτωτικού ανθρώπου.
Με όσα είπαμε προηγουμένως είναι σαφές και αναμφισβήτητο πως η Δύση σε κάθε της εκδοχή, είναι αιρετική και θεολογικά και εκκλησιολογικά και πολιτισμικά. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως οι λαοί της Δύσης δεν αποτελούν τους πολύτιμους αδερφούς μας που πρέπει να βοηθήσουμε με κάθε τρόπο να βρουν τον δρόμο τους προς την Ορθόδοξη Πίστη και Αλήθεια. Και ήδη βλέπουμε τόσους και τόσους δυτικοευρωπαίους συμπολίτες μας, σε Ευρώπη Αμερική και αλλού, να ανακαλύπτουν, με πολύ μάλιστα πηγαίο τρόπο, την ορθοδοξία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και να βαπτίζονται ορθόδοξοι.
Για αυτούς τους λόγους φοβούμεθα και ευχόμεθα να κάνουμε λάθος, πως η ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος έχει παγιδευτεί σε μια νέα κατάσταση ψευδοσυνόδων και ψευδοένωσης με την εμμένουσα στην αίρεση Δύση, εποχής Φερράρας και Φλωρεντίας και πως για αυτό θα είναι υπεύθυνη για πολλά δεινά που θα έρθουν κατά πάνω στον λαό μας. Σαφώς θα επιβραβεύσουμε μια αληθινή ένωση και επιστροφή των δυτικών Χριστιανών στην Ορθόδοξη Εκκλησία, πίστη και παράδοση. Όμως θα αντισταθούμε σε κάθε ψευδοένωση ουνιτικού χαρακτήρα, όπου εσωτερικά θα φαινόμεθα ορθόδοξοι, αλλά εξωτερικά θα είμεθα παπικοί και οικουμενιστές. Οι συμπροσευχές με τον Πάπα και τις πάπισσες, και εν γένει με την όλη δυτικού τύπου χριστιανική παναίρεση όπως την περιγράφει ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, αλλά και όλοι οι Άγιοι της Εκκλησίας του Χριστού, με κορυφαίους τους Άγιο Γρηγόριο Παλαμά, Άγιο Μάρκο Ευγενικό και τόσους άλλους, ή ο ιεροεξεταστής του Ντοστογιέφσκυ, δείχνουν πως όταν ως ορθόδοξοι κάνουμε κάτι τέτοιο δεν εκφράζουμε πλέον την Ορθόδοξη Εκκλησία και την Αλήθεια της. Ας αναφέρουμε μόνο και ενδεικτικά, Την δυτική εμμονή στο παπικό αλάθητο και την άρνηση της Θεολογίας των Ακτίστων Ενεργειών και της διακρίσεως Ουσίας και Ενέργειας. Από τη στιγμή που οι δυτικοί αδερφοί μας εμμένουν σε αυτές τις αιρέσεις των, δεν μπορούμε να κάνουμε συμπροσευχές και να τους αναγνωρίζουμε ως εκκλησίες του Χριστού, όσο και αν τους αγαπάμε και όσο και αν πονάμε για αυτούς. Εκτός εάν εμείς δεν είμεθα καλά πληροφορημένοι και όντως η δυτική παπική και λοιπή ιεραρχία έχει επιστρέψει στην Ορθόδοξη πίστη. Αλλιώς μπορούμε μόνο να συζητάμε μαζί τους εκτός της Λειτουργικής ζωής της Εκκλησίας και εκτός της προσευχής της Εκκλησίας. Διότι η κοινή προσευχή όπως και το κοινό ποτήριο προϋποθέτουν σαφώς κοινή πίστη και κοινό δόγμα. Ο συμπροσευχόμενος με αιρετικό υβρίζει τον Θεό και στην ουσία, είτε προσεύχεται εν κενώ, είτε σε κάτι ακόμη χειρότερο, αλλά πάντως όχι στον Ζώντα Θεό και στον Υιό του και υιό της παρθένου, Τον Ιησού Χριστό. Διότι ο Θεός Ουσία της δυτικής χριστιανικής διδασκαλίας, σχολαστικής, παπικής, προτεσταντικής και οποίας άλλης, που έχει απορροφήσει και έχει μηδενίσει τις θεμελιώδεις διακρίσεις, Ουσίας, Υπόστασης και Ενέργειας, ουδεμία σχέση έχει με τον Αληθινό και Ζώντα Τριαδικό Θεό, όπως μας τον αποκάλυψε ο Σαρκωμένος Θεός και Λόγος Χριστός, ο Είς της Τριάδος και ο Υιός της Παρθένου. Η δυτική θεολογική σκέψη και πίστη έχει απορρίψει την θεμελιώδη αρχή, πως ανυπόστατος μεν φύσις τουτέστιν ουσία οὐκ ἄν εἴη ποτέ. Έτσι ταυτίζοντας η Δύση στην περιοχή του Θεού, Υπόσταση, Ουσία και Ενέργεια περιέπεσε σε πλήρη αίρεση ενός απρόσωπου και νεκρού θεού η χειρότερα ενός Αντι-Θεού, ως απρόσωπη και απρόσιτη ουσία ή και επέκεινα ουσίας. Κάτι δηλαδή που αποδέχεται ο Νεοπλατωνισμός και ο ινδουιστικός ασιατισμός και Μπραχμανισμός. Διότι ο απρόσωπος θεός ουσία της δυτικής θεολογίας δε διαφέρει και πολύ από το απρόσωπο Μπράχμα του ινδουισμού. Για όσους μάλιστα είναι ενήμεροι, ιστορίας, φιλοσοφίας, θεολογίας και θρησκειολογίας, ο Θεός Ουσία των δυτικών χριστιανών θεολόγων και στοχαστών, είναι η πλήρης άρνηση του αποκεκαλυμμένου δια του Χριστού, Ζώντος προσωπικού, Τριαδικού και Υποστατικού Θεού. Αλλά και πλήρης άρνηση της Σάρκωσης του Θεού Λόγου και της οντολογικής παρουσίας του Ιδίου του Ζώντος Θεού ως Χριστός και Μεσσίας στον κτιστό κόσμο και στη ιστορία του. Δηλαδή πλήρης άρνηση της πραγματικής ενώσεως κτιστού και Ακτίστου, δια του Σαρκωμένου Λόγου, αλλά και πλήρης άρνηση της σωτηρίας ως Ένωση οντολογική και πραγματική με τον Ζώντα Θεό, του κτιστού κόσμου. Δηλαδή πλήρης άρνηση της ζωοποιού και θεοποιού Ακτίστου Θείας Χάριτος που φέρει στον κόσμο και στην εκκλησία του ο Χριστός, αφού όταν θεία ουσία και θεία ενέργεια ταυτίζονται στη δυτική θεολογική σκέψη και πίστη, τότε ή παύει να υφίσταται οντολογική και υπαρξιακή Ένωση του κτιστού και δημιουργημένου κόσμου με τον Θεό, ή θεός και κόσμος είναι εξ αρχής ενωμένα κατά την ουσία των. Και σαφώς όλα αυτά είναι ολέθρια αίρεση θεολογική-τριαδολογική, Χριστολογική και Εκκλησιολογική.
Έτσι, επί της ουσίας όταν Ορθόδοξοι επίσκοποι μετέχουν αυτών των έργων συνάφειας με την νεοπλατωνική και αρνούμενη τον Ζώντα και Σαρκωμένο Θεό, Δύση, κορύφωση της οποίας συνάφειας είναι μεταξύ άλλων και ή η σύνοδος του Κολυμπαρίου, αποδεικνύονται έστω και αν δεν το θέλουν εχθροί της Θεολογίας και των Δογμάτων της Ορθόδοξου Εκκλησίας. Αποδεικνύονται δυστυχώς, φορείς κρυμμένου αιρετικού πνεύματος. Για αυτό επείγει οι ορθόδοξοι επίσκοποι να εξετάσουν εξ αρχής την στάση των σε όλη αυτή την πρόσφατη κίνηση συναναστροφής των με τον παπισμό. Θα πρέπει να σκεφτούν την τεράστια ευθύνη των απέναντι στην ιστορία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, με την οποία ιστορία κάποια στιγμή και άμεσα θα συγκρουστούν τραγικά. Το να δέχονται παπικούς καρδινάλιους να παρευρίσκονται, να κηρύττουν και να μοιράζουν αντίδωρο στην Ορθόδοξη Θεία Λειτουργία, όχι μόνο δε βοηθούν στην ενότητα των χριστιανών αλλά προκαλούν μεγάλο πνευματικό διχασμό και μεγάλη πνευματική καταστροφή εντός της ορθοδοξίας. Εξάλλου η δυτική Εκκλησία δεν ήταν εξ αρχής αιρετική. Ήταν μάλιστα και πολύ Ορθόδοξη και ο Πάπας πολλές φορές ήταν αίτιος να διασωθεί η ορθόδοξη πίστη στην Ανατολή όταν η Ανατολή είχε υποπέσει σε αιρέσεις και πλάνες. Έγινε αιρετική βαθμιαία, χωριζομένη βαθμιαία από την ορθόδοξη Ανατολή μετά τη γερμανική και φραγκική κατάκτηση της δυτικής Ορθόδοξης Ρωμανίας. Το ίδιο συμβαίνει σήμερα με την Εκκλησία της Ελλάδος, η οποία οδηγείται σαφώς από τους ίδιους τους επισκόπους της στην αίρεση και στην Ουνία. Αυτό εμείς ως ορθόδοξος κλήρος και λαός δεν θα το δεχτούμε με τίποτε.
Για ολόκληρο το άρθρο "Μήπως στην Ελλάδα κινούμεθα σε τροχιά Ουνίας και Παναίρεσης;"
