Κατά τον 10ο και 11ο αιώνα έφτασε στη μεγαλύτερη ακμή της, με πληθυσμό που άγγιξε τις 200.000 κατοίκους. Τότε ήταν σημαντικό εμπορικό σταυροδρόμι και έφτασε σε σημείο να συναγωνίζεται ακόμα και την Κωνσταντινούπολη, τη Βαγδάτη και το Κάιρο.
Ο δρόμος του μεταξιού, που συνέδεε εμπορικά το Βυζάντιο με την Κίνα, περνούσε από την Ανί. Η πόλη ξεχώριζε για την οχυρωματική της ανάπτυξη, αλλά και τα θρησκευτικά της μνημεία.
Σύμφωνα με Αρμένιους χρονογράφους, το Ανί ήταν ένα φρούριο που ανήκε στην αρμένικη δυναστεία των Καμσαρακάνων και έδωσε το όνομα του στην πόλη. Για την ονομασία τη πόλης υπάρχει και η θεωρία ενός Γερμανού φιλόλογου, σύμφωνα με τον οποίο η λέξη Ανί προέρχεται από ένα αρμένικο απαρέμφατο που σημαίνει «να φροντίζω».
Η Ανί
ονομάζεται αλλιώς και «πόλη των χιλίων και μία εκκλησιών». Η πόλη
γνώρισε την μεγαλύτερή της ακμή κατά τη βασιλεία του βασιλιά Γκαγκίκ του
Α’ , ενώ μετά τον θάνατό του οι δύο γιοι του διαφώνησαν για τη διαδοχή
και από τότε άρχισε η παρακμή.
Οι κατακτήσεις και η ερήμωση από τους Σελτζούκους Τούρκους
Περνώντας ο καιρός η Ανί άλλαζε συνεχώς χέρια. Κατακτήθηκε από Βυζαντινούς, Οθωμανούς, Τούρκους, Αρμένιους, Ρώσους, ενώ για μια μικρή περίοδο είχε Έλληνα διοικητή. Η πόλη και οι κάτοικοί της δεν έβγαιναν αλώβητοι από τις συνεχείς κατακτήσεις.
Η μεγαλύτερη σφαγή του πληθυσμού έγινε το 1064 από μια στρατιά Σελτζούκων Τούρκων. Σύμφωνα με καταγραφή ενός αυτόπτη μάρτυρα: «Τα νεκρά σώματα ήταν τόσα πολλά που οι δρόμοι είχαν μπλοκάρει και κανείς δεν μπορούσε να πάει πουθενά χωρίς να πατάει πάνω σε αυτά».
Από
το 1300 άρχισε η οριστική παρακμή και μέχρι το 1700 η πόλη είχε
ερημώσει εντελώς. Σήμερα χαρακτηρίζεται πόλη- φάντασμα. Τα ερείπια της
είναι πολύ εντυπωσιακά και δίνουν μια αίσθηση από την αίγλη του
παρελθόντος.
Κατά
καιρούς στη σύγχρονη εποχή, τα απομεινάρια των εντυπωσιακών κτιρίων της
Ανί λεηλατήθηκαν. Τον Οκτώβριο του 2010 η Ανί βρέθηκε στην παγκόσμια
λίστα των μνημείων που κινδυνεύουν από ανεπανόρθωτη απώλεια και
καταστροφή, λόγω ανεπαρκούς διαχείρισης και λεηλασίας.
Σήμερα η Ανί ανήκει σε ουδέτερη περιοχή που βρίσκεται όμως, υπό στρατιωτικό έλεγχο. Μέχρι το 2004 για να επισκεφτεί κανείς τη γοητευτική πόλη χρειαζόταν ειδική άδεια, ενώ σήμερα δεν υπάρχουν περιορισμοί.
Αντλήθηκαν πληροφορίες από το constantinoupoli.com
