Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ που γεύθηκε τόσα απόρρητα μυστήρια και που ανέβηκε στον τρίτο ουρανό, καθώς μελετούσε τα κρίματα του Θεού, αισθάνθηκε ίλιγγο σαν να κοίταζε σε άβυσσο. Προσπαθώντας να ερευνήση το βάθος του πλούτου και της σοφίας και της γνώσεως του Θεού, δεν αισθάνθηκε τίποτε άλλο παρά μόνο κατάπληξι. Κατεπλάγη και σταμάτησε αμέσως την έρευνα. Εάν έτσι αντιμετώπισε τα πράγματα ο Απόστολος, εμείς τι ματαιοπονούμε να εξετάζουμε περίεργα αυτά που δεν εξερευνώνται και να εξιχνιάζουμε αυτά που είναι ανεξιχνίαστα;..
Σε κάθε μας απορία ας ενθυμούμεθα και ας αναφέρουμε τον λόγο του Ψαλτηρίου: «Τα κρίματα σου, άβυσσος πολλή» (Ψαλμ. λε’, 7).
…Βλέπουμε λοιπόν με πόση σοφία προετοίμαζε ο Θεός τους ανθρώπους στην αποδοχή των υψηλών μυστηρίων.
Ο Θεός οικονομεί στους ευσεβείς ανθρώπους τα πράγματα έτσι, ώστε αυτά που μας βλάπτουν να αποβαίνουν σε όφελός μας. Ας θυμηθούμε μερικά περιστατικά από την Παλαιά Διαθήκη.
Ο Ιωσήφ ο γυιός του Πατριάρχου Ιακώβ πουλήθηκε από τους αδελφούς του και κατέληξε στην Αίγυπτο, στο σπίτι του Πετεφρή. Η γυναίκα του Πετεφρή είχε πονηρά σχέδια για τον Ιωσήφ. Στο τέλος τον συκοφάντησε και τον έστειλε στην φυλακή. Ενόμιζε ότι έτσι του κάνει κακό, αλλά συνέβη το αντίθετο. Στέλνοντάς τον στην φυλακή τον έστειλε σε ήσυχο και ασφαλισμένο μέρος. Η φυλακή ήταν πιο καλή από το σπίτι του Πετεφρή, όπου κατοικούσε τέτοιο θηρίο.
Σ’ αυτό το σπίτι είχε πολλές ανέσεις, αλλά ζούσε σε διαρκή φόβο από τις αμαρτωλές επιθέσεις της. Η αγωνία και ο φόβος του ήταν χειρότερα από φυλακή. Του ήταν προτιμότερο να ζη με φυλακισμένους ανθρώπους παρά με μια μανιασμένη οικοδέσποινα. Στην φυλακή παρηγορούσε τον εαυτό του, διότι βρέθηκε εκεί εξ αιτίας της αγνότητός του. Ενώ όσο έμενε στο σπίτι της έτρεμε μήπως πληγωθή ψυχικά.
Κατ’ ουσίαν δεν μπήκε σε φυλακή, αλλά απαλλάχθηκε από φυλακή. Ήλθε σε ρήξι με τον οικοδεσπότη, αλλά ήλθε σε περισσότερη συμφιλίωσι με τον Θεόν. Πλησίασε περισσότερο τον πραγματικό και αληθινό Δεσπότη.
Παλαιότερα οι αδελφοί του τον πούλησαν. Κατ’ ουσίαν τον ωφέλησαν, γιατί τον απήλλαξαν από την κακία τους και τις καθημερινές τους επιβουλές. Τον απεμάκρυναν από αυτούς που τον μισούσαν. Υπάρχει, αλήθεια, χειρότερο πράγμα, από το να είσαι υποχρεωμένος να ζής μαζί με αδελφούς που σε φθονούν και να αντιμετωπίζης υποψίες, φόβους και επιβουλές;
Και οι αδελφοί του και η γυναίκα του Πετεφρή άλλα εσχεδίαζαν και έπρατταν, πλην όμως ο Θεός τα έφερνε τα πράγματα σε όφελός του. Όσο ήταν τιμημένος στο σπίτι του Πετεφρή, βρισκόταν σε κίνδυνο. Όταν βρέθηκε σε ατιμωτική κατάστασι, ζούσε σε ασφάλεια.
Και αργότερα όταν τον ξέχασε ο αρχιοινοχόος (βλέπ. Γένεσ. μ’,5 – 23), σε καλό του βγήκε, διότι είχε σαν αποτέλεσμα να βγη από την φυλακή πιο επίσημα και πιο ένδοξα. Έτσι η έξοδος του από την φυλακή δεν ωφείλετο σε ανθρώπινη καλωσύνη, αλλά στην πρόνοια του Θεού. Τον έβγαλε δηλαδή από την φυλακή ο Φαραώ, τότε που τον εχρειάσθηκε για να του εξηγήση τα όνειρα. Και έτσι συνέβη να τον βγάλη όχι σαν βασιλεύς που έκανε μια ευεργεσία, αλλά σαν βασιλεύς που δεχόταν μια ευεργεσία. Δεν έπρεπε να ευεργετηθή ο Ιωσήφ σαν δούλος, αλλά έπρεπε να παρουσιασθή στον Φαραώ σαν ευεργέτης. Έπρεπε να του συμπαρασταθή στην ανάγκη του και να κάνη φανερή την σοφία του.
Γι’ αυτό λοιπόν τον είχε λησμονήσει ο αρχιοινοχόος, για να μη τον αγνοήση η Αίγυπτος και ο Φαραώ. Αν τον θυμόταν τότε ο αρχιοινοχόος και έβγαινε από την φυλακή, ίσως να επιθυμούσε να γύριζε στην πατρίδα του, οπότε όλη η μετέπειτα ένδοξος ιστορία θα ακυρωνόταν. Γι’ αυτό δεσμευόταν από τόσες δυσκολίες, από την υπηρεσία στο σπίτι του Πετεφρή, από την φυλακή, από το αξίωμα το βασιλικό, αργότερα, για να πραγματοποιηθούν τα μεγάλα σχέδια του Θεού. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ήθελε να αναχώρηση για την πατρίδα του για να ιδή τον αγαπημένο πατέρα του Ιακώβ και να τον απαλλάξη από την οδύνη του. Αυτό φάνηκε και από το ότι αργότερα τον εκάλεσε κοντά του στην Αίγυπτο. Έμοιαζε μ’ ένα ορμητικό άλογο που ήθελε να τρέξη προς την πατρίδα του, αλλά ο Θεός που είχε ανώτερα σχέδια τον συγκρατούσε στην Αίγυπτο. Και το τελευταίο εμπόδιο που του έφερε ήταν πολύ ένδοξο: το βασιλικό αξίωμα….
Όταν ο Θεός θελήση, τίποτε δεν μπορεί να Τον εμποδίση από το να μας στείλη την ενίσχυσί Του και την συμπαράστασί Του. Αρκεί τότε ένα όπλο του Θεού, ένας στρατιώτης του Θεού, η δύναμις του Θεού, το νεύμα μόνο του Θεού. Και οι ισχυροί εχθροί εκμηδενίζονται. Εμείς ας προσευχηθούμε στον Χριστόν και ας πούμε: «Χριστέ, πες έναν λόγο και θα διασκορπισθούν οι εχθροί Σου. Πες έναν λόγο, και θα ελεήσης την πόλι Σου. Πες ένα λόγο, και θα οικτειρήσης τον κόσμο Σου». Ας Του πούμε: «Να, οι εχθροί Σου κάνουν κρότο, και αυτοί που Σε μισούν σήκωσαν το κεφάλι τους» (Ψαλμ. πβ’, 3). Και τότε αρκεί μια γυναίκα σαν την Ιαήλ, σαν την Δεβώρα, σαν την άλλη που με τεμάχιο από μυλόπετρα εξουδετέρωσε τον αδελφοκτόνο βασιλέα Αβιμέλεχ (Κριτ. θ’, 50-53), να φέρη την νίκη.
Ο Θεός είναι «ευμήχανος» και έχει πολλών ειδών φάρμακα για την σωτηρία μας.Ο Θεός δεν τακτοποιεί και δεν οικονομεί τα πράγματα που έχουν σχέσι με εμάς με έναν τρόπο, αλλά είναι εύπορος στους τρόπους και χαράζει για μας πολλούς και διαφόρους δρόμους σωτηρίας…
Κάθε έργο που αποβλέπει στην σωτηρία ψυχών δέχεται εξ αρχής επιθέσεις.
(Απόσπασμα από το βιβλίο: “ΦΛΕΓΟΝΤΑ ΘΕΜΑΤΑ”, εκδ. Ιερά Μονή Παρακλήτου – Ωρωπός Αττικής)
πηγή
