με την πλήρη απουσία απο τις εσωτερικές και εξωτερικές μας εκδηλώσεις, του μοναδικού εορτάζοντα, του Ιησού Χριστού, αναρωτιέμαι ποιοί γίναμε σήμερα, εμείς οι Έλληνες.
Καί λυπάμαι, όπως ο Ιωάννης στην αποκάλυψη του, πού βλέποντας τα χάλια μας «έκλαιε πολύ».
Αποστεωμένοι πνευματικά Έλληνες, χωρίς την υποψία της όντως ζωής, που πλάι μας «περνά και χάνεται».
Έτοιμοι να γλεντήσουμε, να φάμε και να διασκεδάσουμε, ερήμην των καιρών, των ασθενειών, των θανάτων, των συμφορών, της αφόρητης δυστυχίας γύρω μας, λες και ζούμε σε άλλο καιρό, σε άλλη χώρα, σε διαφορετική ώρα, κοντά σε άλλους ανθρώπους.
«Δείχνουν νικητές κι είναι νικημένοι,
δείχνουν ζωντανοί κι είναι πεθαμένοι»
Ατέλειωτες ευχές, χιλιοακουσμένες και ποτέ πραγματοποιημένες, σ’ έναν διαγωνισμό κακογουστιάς και μονότονης επαναλήψεως.
Λόγια χωρίς κανένα απολύτως σκοπό
ή στόχο.
Και ούτε μια, αληθινή κουβέντα.
Αχ, ευλογημένη σιωπή!
Πόσα θα’ χες να μας μάθεις, αλλά και να μας πείς!
Πόσα χειρότερα θα΄ρθουν Θεέ μου, όσο δεν εννοούμε να καταλάβουμε, όσο δεν εννοούμε να αλλάξουμε.
Τα αποζητάμε, τα προκαλούμε με την συμπεριφορά μας.
«Σε μια χώρα που γκρεμίζεται,
σ’ ένα αύριο που δεν χτίζεται
να ξεχάσω γω δεν γίνεται,
το σημάδι Σου δεν σβύνεται.»
Ζήτω λοιπόν, οι σημαδεμένοι της αλήθειας, του Χριστού, της Παναγίας, της Ελλάδας, της παλληκαριάς, της ευγένειας και της φιλοπατρίας!
Έλληνες απ´ άκρη σ´ άκρη, που μπολιάσαμε τη γη, στο χαμόγελο μας δάκρυ, στο μαρτύριο αντοχή.
Μία πίστη, μία γλώσσα, μιά λεβέντικη ψυχή
Αίμα, πόνος και θυσία, η δική μας η γιορτή.
Η Ελλάδα ενωμένη, σαν αητός ψηλά πετά
κι είν´ γραμμένο στα φτερά της
«Χαίρε, ώ χαίρε λευτεριά”!
