-‘’Πού πάτε παιδιά;’’
-‘’Καρυές. Θα ανεβούμε Άγιο Ανδρέα, μετά Άξιον Εστί και έπειτα θα κατηφορίσουμε για Κουτλουμούσι, Παναγούδα και Ιβήρων...
Γύρω στα 60 ήταν ο κυρ-Στέλιος. Οδηγός σε λεωφορειάκι. Άσπρα μαλλιά. Ροζιασμένα χέρια.
-‘’Παντρεμένος;’’, με ρώτησε.
-‘’Ναι. Παντρεμένος. Δύο παιδάκια. Εσύ;’’
-‘’Εγώ’’, μου απάντησε, ‘’έχω τρία παιδιά και τέσσερα εγγόνια.
Μεγάλη ευλογία. Την γυναίκα μου την έχασα το 2012.
Κοιμήθηκε. Τα πάντρεψα τα παιδιά μου. Τα τακτοποίησα.
Και από τότε εδώ. Στο Όρος.’’
-‘’Καλό Παράδεισο’’, ψέλλισα.
-‘’Αμήν. Ξέρεις. Και τώρα να με πάρει ο Θεός, εγώ είμαι πολύ ήρεμος. Είμαι πολύ καλά. Το περιμένω. Θα πάω να συναντήσω τη κυρά μου…’’.
Για λίγο έγινε ησυχία.
‘-’Εδώ είμαστε. Φτάσαμε παιδιά. Καλό προσκύνημα.’’
Πληρώσαμε. Τον ευχαριστήσαμε. Κάναμε να φύγουμε…
-‘’Να σας πω κάτι παλικάρια;’’, φώναξε.
‘’Τις γυναίκες σας, να τις αγαπάτε. Να τις αγαπάτε πολύ.
Να τους φιλάτε τα χέρια.
Έτσι να τους δείχνετε την αγάπη σας.
Να τους φιλάτε τα χέρια.
Τώρα. Τώρα που τις έχετε κοντά…
Να τους φιλάτε τα χέρια κάθε μέρα.
Η Παναγιά μαζί σας παλικάρια…’’.
Αυτά μας είπε ο κυρ Στέλιος στο Άγιο Όρος.
Αυτά μας είπε και έκανε να φύγει…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
