Έάλω η Πόλις,
εάλω η Αμμόχωστος!
14 Αυγούστου 1974.
Την 14η του μηνός Αυγούστου μνήμην ποιούμεθα της αλώσεως της Πόλεως της Αμμοχώστου Μόρφου και υπολοίπου Κύπρου το 1974, υπό των τούρκων κατακτητών.
Πώς να μην θρηνήσω;
Πώς να ξεχάσω την βίαιη αρπαγή της Κύπρου μας το 1974 από τους τούρκους του Ντεκτάς και του Ετζεβιτ;
Πως να μην αγανακτήσω με την άδικη φυγή 45000 ανθρώπων από την Πόλη μου την Αμμόχωστο, χωρίς λόγο;
Τέτοια μέρα, οι βιαστές τούρκοι έφτασαν στα όρια της Πόλης και δεν βρήκαν κανέναν να την υπερασπιστεί.
Όπως λέγεται εκεί θα σταματούσαν δεν θα προχωρούσαν στην κατάληψη της.
Βλέπουν και δεν το πιστεύουν, με ασυγκράτητη χαρά ότι τόσο εύκολα θα λεηλατούσαν και θα άρπαζαν το ανέλπιστο δώρο, την φημισμένη ανά τούς αιώνες Αμμόχωστο!
Μόνο μια χούφτα υπερασπιστές με την ψυχή στο στόμα, ανασυντάχθηκαν στα υψώματα της Δερύνειας και με τις σωλήνες των χωραφιών που ξήλωσαν και έστησαν στα παράθυρα των σπιτιών, έδωσαν στους Τούρκους την εντύπωση στρατού και σταμάτησαν εκεί που σήμερα είναι το οδόφραγμα.
Αυτοί οι ελάχιστοι , σταμάτησαν την επέλαση τους πιο πέρα στη Δερύνεια, το Παραλίμνι, τα Κοκκινοχώρια!
Εκεί που αντιστάθηκε και θυσιάστηκε ο Τάσος Ισαάκ και ο Σολωμός το 1996.
Το 1571 έπρεπε να κάμψουν την σφοδρή αντίσταση των πολεμάρχων Βενετσιάνων αφεντών της Πόλης, αλίμονο παρόμοια μέρα 4 Αυγούστου 1571.
Έπρεπε να συντρίψουν και να εξευτελίσουν και να σκοτώσουν τον γενναίο διοικητή της Μαρκαντόνιο Βραγαδίνον, για να την πάρουν.
Τώρα έκπληκτοι την βλέπουν παραδομένη στα χέρια τους, προδομένη από τους υπερασπιστές της, άδεια από κάθε κάτοικο της.
Όρμηξαν, βίασαν, σκότωσαν, έκλεψαν , άρπαξαν, μόλυναν την φυσική αγνότητα και την πανάρχαια Ελληνική Ιστορία της!
Και εμείς, που μεγαλώσαμε στην αγκαλιά της, που τραφήκαμε με την δοξασμένη Ιστορία της στην ατελείωτη παραλία της, πού παίξαμε με το κύμα και τον αφρό της θάλασσας της, που τρέξαμε στους πορτοκαλεώνες της και αναπνεύσαμε την ευωδία των ανθών της, πώς να ξεχάσουμε, πώς να ειρηνεύσουμε αφού γυρίσαμε τον κόσμο ψάχνοντας παρηγοριά σε Έλληνικούς και ξένους τόπους και ανθρώπους!
Βρήκαμε, μας έδωσαν, να’ ναι καλά, ότι μπόρεσαν, μα ποιος Έλληνας ξεχνά τον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε;
Πως να μπαλωθεί η πληγή , πώς να επουλωθούν τα τραύματα όταν Αγαπάς;
Είδαμε προσπάθειες για λύσεις από ισχυρούς και ανίσχυρους πολιτικούς, πλάσαμε όνειρα και ελπίδες επιστροφής , αναμένουμε, καρτερούμε!
Πιάσαμε σειρά για την Άνω Πατρίδα, αφού οι πάπποι, οι γονείς, αδέλφια, φίλοι πολλοί έφυγαν απο τον κόσμο αυτό της αδικίας, κι όμως ο νους μας είναι κολλημένος με ό,τι πιο αγνό, στην φυλακισμένη μας Πόλη, την Αμμόχωστο!
Μαζί με τη Μνήμη της, σήμερα 14 Αυγούστου, ο νους μας τρέχει και αγκαλιάζει την Καρπασία, την Κερύνεια, τον Καραβά, την Λάπηθο, την Μόρφου, το 38% της κατεχόμενης Κύπρου μας!
Κλαίμε και αναλογιζόμαστε με ποιο τρόπο θα παρηγορηθούμε ισορροπώντας ανάμεσα στην δική μας Ευθύνη και την αδικία των άλλων!
Μια προσευχή Μετάνοιας για τα αμέτρητα λάθη μας, μια προσευχή συγχώρεσης για τους εχθρούς που μας ξεφτύλισαν, μας βίασαν, μας έσφαξαν, μας σκότωσαν.
Μια γαλήνη συνδιαλλαγής και ενότητας, μακρυά από πολέμους και άλλες καταστροφές.
Μια αύρα εξ Ουρανού, γίνεται ξάφνου η ελπίδα μας!
Οι άνθρωποι δεν μπορούν, ο Θεός όμως μπορεί.
Έχουμε Σύμμαχο μας την Παναγιά, τον Απ Βαρνάβα και Ανδρέα, τον Αγ. Επικτητο,τον Αγ. Αυξίβιο , τον Άγιο Μάμα
Τον Αυξεντίου, τον Πατάτσο, τον Μάτση!
Βλέποντας στον Ουρανό ελπίζουμε στην Γη.
Αναμένουμε, καρτερούμε μέρα νύχτα.
Να φυσήσει ένας αέρας,
Ο αέρας της επιστροφής!
Όπως μας έφερε ο Αέρας στην προσφυγιά , ο Αέρας θα μας γυρίσει στην Πόλη μας την Αμμόχωστο, την Καρπασία την Μεσαορία, την Κερύνεια, την Μόρφου!
Αέρας εξ Ουρανού, να Ειρηνεύσει την Γη.
Αέρας Ελπίδας, Ειρήνης Χαράς Ενότητας και Αγάπης.
Γιατί αν δεν υπάρχουν αυτοί οι καρποί αυτού του Πνευματικού Αέρα, χίλιες φορές να επιστρέψουμε ,πάλιν θα φύγουμε, αυτό μας διδάσκει η Ιστορία μας!
Καρτερούμε μέρα νύχτα να φυσήσει ο Αέρας της Επιστροφής:
στην Κατεχόμενη Κύπρο μας ,
στον εαυτό μας ,
στον Θεό μας!
Ανδρέας Χριστοφόρου
