Tόσο απλό όσο το αναφέρει η παραπάνω φράση. Η πορεία μας, η προκοπή μας και σωτηρία μας, δεν είναι μία υπόθεση μοιρολατρική ούτε κατάσταση τύπου ‘’Κισμέτ’’. Με λίγα λόγια δεν έχει προκαθορισθεί τίποτε. Και αυτό γιατί η πορεία και η κατάληξή μας δεν εξαρτάται ούτε αποκλειστικά απ’ εμάς, ούτε αποκλειστικά απ’ τον Θεό. Είναι κατάσταση και υπόθεση αμφίδρομη. Απ’ την πλευρά του Θεού η σωτηρία μας έχει ήδη συντελεστεί. Έκανε ότι χρειαζότανε και μας άφησε ότι χρειαζότανε. Άρα ο Θεός μας έσωσε, δεν ΘΑ μας σώσει.
Έγκειται στη δική μας προαίρεση πλέον η αποδοχή ή μη της Σωτηρίας. Προκοπή και σωτηρία δε γίνεται με το ζόρι και τη βία. Απ’ την πλευρά του Θεού τουλάχιστον. Γιατί απ’ τη δική μας πλευρά απαιτείται και βία και ζόρι στη πάλη με τον κακό μας εαυτό («Η Βασιλεία των Ουρανών βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν» (Ματθ. 11, 12)). Τα θεωρητικά σχήματα βοηθούν αλλά δεν αρκούν.
Είμαστε πάντοτε παιδιά του Θεού. Και στη ακμή της αρετής μας και στην άβυσσο της χειρότερης πτώσεως. Απ’ την πλευρά του Θεού δεν αλλάζει λοιπόν ποτέ κάτι, δε μεταβάλλεται ούτε η αγάπη του ούτε το σωτηριολογικό του έργο. Αλλάζει όμως απ’ την δική μας πλευρά. Αναλόγως την προαίρεση μας μέσω της οποίας κατευθύναμε τη ζωή και τον εαυτό μας.
Ανάλογα με την προαίρεση και την κατεύθυνση που δώσαμε στη ψυχή μας, αντιμετωπίζουμε και ότι θα έλθει στη ζωή μας. Θα ήθελε ποτέ ο Θεός να μας δώσει κάτι που θα μας βλάψει; Είναι μάλλον βλάσφημο να το σκεπτόμαστε αυτό, αν και πολλάκις το πράττουμε σε στιγμές ανθρώπινης αδυναμίας. Εκεί είναι που θολώνει ο νους μας και δε μπορούμε να καταλάβουμε κάποια βασικά πράγματα για τον Θεό (τα οποία είναι παράλληλα και δογματικές αλήθειες). Ο Θεός, δηλαδή, προγνωρίζει ΔΕΝ προκαθορίζει. Η πορεία σου και η πορεία μου δεν είναι κάτι γραμμένο. Είναι ένας βαθύς σύνδεσμος καταστάσεων που δεν μπορεί ακριβώς να συλλάβει ο ανθρώπινος νους.
Είναι, σίγουρα, οι επιλογές μου και οι αποφάσεις μου, είναι το θέλημά μου, είναι σαφέστατα το θέλημα του Θεού. Δεν είναι τίποτε απο μόνο του, είναι όλα. Βλέπεις, ο Θεός κάνει τα 99 απο τα εκατό που απαιτούνται για την σωτηρία μας, αλλά χωρίς το δικό μου ασήμαντο 1% δεν γίνεται τίποτε.
Τυχαία άραγε τα λόγια του Χριστού μας: «θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;». Αν δεν έλεγε το ναι ο παραλυτικός τίποτε δε θα γινότανε. Ας θυμηθούμε και τον Αββά που είπε: «Εἰ ἔχεις καρδίαν, δύνασαι σωθῆναι…».
Άραγε ο Χριστός δεν ήθελε να σωθούν και οι δύο ληστές; Ήταν μεροληπτικός και επιλεκτικός; Και βέβαια όχι. Απλά, ότι έγινε ήταν αποτέλεσμα δύο διαφορετικών ανθρώπινων επιλογών και προαιρέσεων. Νομίζω δε χρειάζονται άλλα παραδείγματα. Το νόημα το καταλάβαμε.
Συμπερασματικά, δεν υπάρχει κανένας «καλούλης» Θεός που θα με σώσει με το ζόρι, θέλω δεν θέλω, ή θα μου δώσει μισό κιλό προκοπή.
Υπάρχει ο αρχοντικός Θεός που σέβεται απόλυτα την ελευθερία μου, ακόμη και όταν αυτή τη χρησιμοποιώ για να βαδίσω προς ολοταχώς στον όλεθρο. Υπάρχει ο αενάως εργαζόμενος για τη σωτηρία μας Θεός αλλά δε θα γίνει ποτέ και επιβολέας αυτής.
Η ‘’συνταγή’’ είναι διαχρονική, σαφέστατη και Ευαγγελική και δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας η ψευτοαναπαύσεως του λογισμού μας: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθήτω μοι» (Μάρκ. η΄ 34).
Εδώ δε χρειάζεται ούτε υπερβολική πεποίθηση στον εαυτό μας ούτε επανάπαυση ότι «θα τα βολέψει όλα ο Θεός». Αλλά κάτι ορθοδοξότερο, το οποίο λέγεται ελπίδα στο έλεος Του Θεού. Κοντολογίς: «Γνωρίζω τη βεβαιότητα της αθλιότητός μου, μα δεν παύω να ελπίζω στη βεβαιότητα του ελέους Σου».
πηγή
