Η δήλωση Κάρενμπαουερ είναι σαφής εισαγωγή σε μια περίοδο «σκληρού ροκ» Ουάσινγκτον-Βερολίνου με το Κρεμλίνο αλλά και την Κίνα. Οπότε η Τουρκία θα γίνεται όλο και πιο αναγκαία ως αιχμή του δόρατος εναντίον της Μόσχας.
Όποιοι πιστεύουν ότι η εκλογή Μπάιντεν εγκαινιάζει εύνοια στην Ελλάδα και δυσμένεια στην Τουρκία, θα απογοητευθούν και πάλι. Κάποια μέτρα εναντίον της Τουρκίας μπορεί να ληφθούν από τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Αλλά θα είναι για να την συνετίσουν, να την κρατήσουν πειθήνια, στα όρια της ανοχής τους, όχι για να υπερασπιστούν ή να ευνοήσουν την Ελλάδα. Άλλωστε ο Ερντογάν έχει προ πολλού εγκαταλείψει και τυπικά τη δήθεν ισορροπία μεταξύ Μόσχας και Ουάσινγκτον. Η Τουρκία δεν είναι και δεν μπορεί πλέον να είναι ο «επιτήδειος ουδέτερος». Διότι ο Μπάιντεν έχει ήδη δηλώσει ότι στόχος του είναι να αποκαταστήσει την κυριαρχία των ΗΠΑ σε Ανατολή και Δύση. Οπότε, όπως έλεγε και ο Μπους, «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας», σκληρή πειθαρχία σε όλους, χωρίς «τουρκική εξαίρεση».
Τα περί νοητικής ασθένειας του Μπάιντεν δεν έχουν νόημα εδώ, στο θλιβερό μικρό ελληνικό προτεκτοράτο. Για εμάς ισχύει απαρέγκλιτα το «ανήκομεν στη Δύση», τελεία και παύλα. Οδός διαφυγής θα υπήρχε αν και εφόσον αποτύγχανε παταγωδώς η αξίωση του Μπάιντεν να αποκαταστήσει τις ΗΠΑ στη θέση της μοναδικής υπερδύναμης. Αλλά, φαίνεται, «επαρήλθον οι χρόνοι εκείνοι» και τίποτα τις τελευταίες δεκαετίες δεν το διαψεύδει. Η δεύτερη προϋπόθεση διαφυγής είναι να υπάρξει ικανή πολιτική ηγεσία και κοινωνική διαθεσιμότητα για αγώνα υπέρ της εθνικής ανεξαρτησίας, όνειρα θερινής νυκτός, σήμερα.
Ο Ερντογάν πιόνι των ΗΠΑ
Στην ΕΕ έχουν φιλοτεχνήσει μια εικόνα του Ερντογάν – Σουλτάνου Πορθητή που ρίχνει τείχη, παίζει και εμπαίζει τους μεγάλους από το Κρεμλίνο και τον Λευκό Οίκο ως τη Γερμανική Ευρώπη της Μέρκελ. Η εικόνα είναι πλαστή. O Ερντογάν ήταν και παραμένει οργανικό μέλος του Δυτικού χώρου και ειδικά του ΝΑΤΟ.
Ούτε ήταν ούτε είναι, ούτε φιλοδοξεί να γίνει Ντε Γκολ – ούτε καν Κωνσταντίνος Καραμανλής που τόλμησε να βγάλει την Ελλάδα από το ΝΑΤΟ.
Η διαμάχη του με τις ΗΠΑ περιορίζεται ουσιαστικά σε ένα και μοναδικό θέμα, στην προμήθεια ενός οπλικού συστήματος. Οι S-400 είναι ασφαλώς ένα σύγχρονο και αποτελεσματικό όπλο. Αλλά δεν υπάρχει προηγούμενο για ένα και μοναδικό οπλικό σύστημα να ανατραπεί μια συνολική, στρατηγική σχέση δυο χωρών. Οι Αμερικανοί το λένε και το επαναλαμβάνουν ότι η Τουρκία πρέπει «πάση θυσία» να μείνει στη Δύση, αλλά κάνουμε τον κουφό και τρέφουμε αυταπάτες.
Οι επεμβάσεις του Ερντογάν στη Συρία, στη Λιβύη και το Ναγκόρνο Καραμπάχ εντάσσονται και οι τρεις στο πλαίσιο των αμερικανικών συμφερόντων με την ελπίδα ότι θα προκαλέσουν προβλήματα στη Ρωσία και τελικά κάποια ψίχουλα θα πάρει η Τουρκία. Το Κρεμλίνο εξαρχής πρόσφερε σοκολατάκια, αλλά κρατάει την Τουρκία μακριά από την «τούρτα», τη Συρία. Ο Ερντογάν είχε θέσει στόχο να φύγει ο Άσαντ. Αλλά αυτός μένει και σιγά-σιγά διώχνει τους Τούρκους, με τη βοήθεια των Ρώσων, από το Ιντλίμπ και όλη τη Β. Συρία, ενόψει της τελικής τους αποχώρησης από τη χώρα. Η Τουρκία αναγκάζεται να τα μαζεύει σιγά-σιγά σαν βρεγμένη γάτα.
Ο Πούτιν αφήνει τόσο χαλαρά τα γκέμια στο τουρκικό μουλάρι όσο χρειάζεται για να νομίζει ότι είναι άλογο ράτσας. Έτσι ο Ερντογάν εξοργίζει τις ΗΠΑ και διχάζει ΝΑΤΟ/ΕΕ χωρίς κανένα απτό κέρδος πουθενά. Στη Μ. Ανατολή/Καύκασο τον μπλοκάρει η Ρωσία και στο Αιγαίο/Μεσόγειο ΗΠΑ/ΕΕ τον χαλιναγωγούν, εφόσον η Αθήνα δεν παραδίδεται. Δημοσίως και επισήμως η Τουρκία δεν μπορεί να επιβάλει τις «άνευ όρων» διαπραγματεύσεις που επίμονα ζητάει. Προφανώς ΗΠΑ-ΕΕ δεν ενδιαφέρονται να ικανοποιήσουν τον «Σουλτάνο» και να μας τις επιβάλουν.
Αν υπάρχουν κρυφές επαφές και καταλήξουν σε συνολική, δυσμενή συμφωνία, τότε η κυβέρνηση θα κληθεί να εξηγήσει και η κοινωνία να κρίνει.
Ο Ερντογάν έδωσε τις πρώτες ώρες την εντύπωση ότι έβαλε πόδι στον Καύκασο (Ναγκόρνο Καραμπάχ), αλλά στην πραγματικότητα ο Πούτιν επέτρεψε στην Τουρκία απλώς να βλέπει (χωρίς να επεμβαίνει) τις διευθετήσεις των Ρώσων στην περιοχή. Στη Λιβύη η Τουρκία παλεύει μεταξύ πολλών –και πιο ισχυρών– για μια θέση. Και, τέλος, ο Μακρόν αναγνωρίζει την ανεξαρτησία του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, βάζοντας την Τουρκία στην άκρη.
Ο άμεσος φόβος του Ερντογάν είναι οι κυρώσεις. Καμία κυβέρνηση δεν έπεσε ούτε υπόκυψε στις κυρώσεις. Αλλά αν η Τουρκία είναι πολύτιμη στην αναμέτρηση με τη Ρωσία, ούτε η Γερμανική Ευρώπη ούτε οι ΗΠΑ θα την εξουθενώσουν με σοβαρές κυρώσεις. Η Γαλλία θα νερώσει το κρασί της επειδή δεν μπορεί να είναι εναντίον και της Τουρκίας και της Ρωσίας. Στόχος των όποιων κυρώσεων θα είναι να χαλιναγωγηθεί ο Ερντογάν.
Ο Δένδιας για εμπάργκο όπλων στην Τουρκία
Τέλος, επανήλθαν οι απειλητικές φήμες ότι η Τουρκία θα μας επιτεθεί λίγο πριν να ορκιστεί ο Μπάιντεν. Δεν κολλάει. Μόνο βλάκας επιτίθεται σε πανέτοιμο αντίπαλο, όπως τώρα οι ελληνικές ΕΔ και όλη η χώρα. Τώρα τα ΜΜΕ αναφέρουν διαφωνίες Δένδια-Μητσοτάκη. Ειδικά η Εστία μιλάει για συστηματική πίεση του Δένδια στους Γερμανούς (με αμερικανική στήριξη) για το εμπάργκο όπλων στην Τουρκία. Το πολύ ενδιαφέρον δημοσίευμα, λεπτομερέστατο και –λογικά– ακριβές, διαφωτίζει για τις πολιτικές Γερμανίας και ΗΠΑ και μπορεί να ενταχθεί στο πλαίσιο της παρασκηνιακής ενδοκυβερνητικής διαμάχης με αφορμή και τα εθνικά θέματα. Όλα αυτά εν μέσω εορτών, λοιμωξιολόγων, καραντίνας, θλιβερών Χριστουγέννων. Δουλειά, λέει, δεν είχε ο διάολος κι έδερνε τα παιδιά του.
