+ Ιερομόναχος Ιωακείμ Νεοσκητιώτης ( Σπετσιέρης ) [ 1858-29 Σεπτεμβρίου 1943]
( + Διήγηση Ιερομονάχου, π. Ιωακείμ Σπετσιέρη –1858 – 1943 )
«…Όταν χειροτονήθηκα ιερέας, είπα μια μέρα στον πατέρα Γερμανό, σ΄ έναν ευλαβή Ιερομόναχο στην Μονή Αγίου Σάββα στα Ιεροσόλυμα.
-–
Παπά Γερμανέ, διάβασα σε διάφορα ιερά βιβλία, ότι πολλοί ιερείς
παλαιότερα, όταν τελούσαν την Μεγάλη Είσοδο κρατώντας τα Τίμια Δώρα, δεν
πατούσαν στην γη, αλλά εφέροντο στον αέρα. Υπάρχουν και σήμερα τέτοιοι
ιερείς;
– Μην αμφιβάλλεις, μου είπε, μήπως πάθεις και συ κάτι τέτοιο.
Και πράγματι, την επομένη Κυριακή ήμουν εφημέριος και ελειτουργούσα στο καθολικό της Μονής [του Αγίου Σάββα
Όταν βγήκα στην Μεγάλη Είσοδο κρατώντας επί της κεφαλής μου το Άγιον Δισκάριο, στο οποίο υπήρχε ο Άγιος Άρτος και στο δεξιό μου χέρι το Άγιον Ποτήριον με το Άγιον Αίμα, σήκωνα τα πόδια μου επάνω, διότι δεν έβρισκα στέρεο έδαφος να πατήσω !
++++++++++++++++++++++++++++
Εκείνη
τη στιγμή ιερομόναχος Γερμανός βρισκόταν μέσα στο θυσιαστήριο. Όταν
τελείωσε η Θεία Λειτουργία πήγα στο δωμάτιο μου για να ησυχάσω λίγο.
Μετά από ώρα ήλθε ο πατήρ Γερμανός και μου είπε:
– Γιατί σήμερα κατά την ώρα της Μεγάλης Εισόδου σήκωνες τα πόδιά σου;
Και εγώ του είπα:
– Πατέρα Γερμανέ, δεν ξέρω τι μου συνέβη. Δεν έβρισκα στέρεο έδαφος να πατήσω.
–
Αυτό είναι, μου είπε, εφέρεσο στον αέρα ενώ σε κρατούσαν Θείοι Άγγελοι.
Γι’ αυτό πίστευε και μη ερεύνα, γιατί το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας
είναι μέγα μυστήριο.
– Μα, μόνον κατά την Μεγάλη Είσοδο κρατούν οι θείοι Άγγελοι τον λειτουργόν εις τον αέρα;
---Ναι. Διότι τότε φέρει επάνω του τα Τίμια Δώρα. Όταν τα αποθέση τότε η χάρις ενεργεί εις το πνεύμα του λειτουργούντος, το οποίο μεταρσιούται στον φωτεινό και ουράνιο κόσμο…
Από
Το Βιβλίο Αρχιμανδρίτου Ιωακείμ Σπετσιέρη, “Απομνημονεύματα, Άγιον
Όρος-Ιεροσόλυμα”, Έκδοση Ιεράς Καλύβης, “Σύναξις Των Αγίων Αναργύρων”,
Νέα Σκήτη, Άγιον Όρος.
Ποιός ήταν ο π. Ιωακείμ Σπετσιέρης συγγραφέας πρωτότυπων βιβλίων
από τίς περιοδείες του στούς Αγίους Τόπους...
Ο
παππούς του ήταν ιερεύς έγγαμος και ονομαζόταν Ιωάννης. Όταν γεννήθηκε ο
π. Ιωακείμ, κατά κόσμον Ιωάννης, ο παππούς του προείπε ότι θα γίνη
ιερεύς και θα πάρη το όνομά του, δηλαδή Ιωάννης. Τέτοια αρετή είχε ο
παππούς εκείνος, ώστε προγνώρισε ακόμα και το θάνατό του.
Στο τέλος μιας λειτουργίας βγήκε στην Ωραία Πύλη και είπε στο εκκλησίασμα: Αυτή εδώ είναι η τελευταία μου λειτουργία. Πήγε στην κόρη του, που ήταν παντρεμένη και του προσέφεραν καφέ. Κι’ εκεί ακόμη τους είπε: Τούτος είναι ο τελευταίος καφές που πίνω…
Ο Ιωακείμ, κατά κόσμον Ιωάννης Σπετσιέρης, καταγόταν από την Κεφαλλονιά. Ο πατέρας του, αγρότης στο επάγγελμα, ήταν πολύ πνευματικός άνθρωπος. Την ώρα της εργασίας του έψαλλε διάφορα τροπάρια.
Ιδιαίτερα του άρεσαν τα ιερά άσματα του Τίμιου Σταυρού: “Σταυρός ο φύλαξ πάσης της οικουμένης… και των δαιμόνων το τραύμα”, θύμωσε ο καταραμένος μια νύχτα μαζί του και τον χτύπησε στο πόδι πολύ άσχημα.
Χωρίς να αρρωστήση, ζήτησε Πνευματικό, και αφού εξομολογήθηκε του είπε: Την τάδε ημέρα νάρθης να με κοινωνήσης, διότι θα πεθάνω. Προ τριών ημερών, προγνώρισε το θάνατο του. Ο π. Ιωακείμ έλειπε από το σπίτι γι αυτό είπαν οι δικοί του να τον ειδοποιήσουν να έρθη. Ο πατέρας του όμως τους απάντησε: Μην κάνετε τίποτα, δεν προφταίνει να ελθη…
Σε ηλικία 18 περίπου ετών ο κ. Ιωακείμ ήλθε στο Άγιον Όρος. Περπάτησε από τη Θεσσαλονίκη με τα πόδια για να φτάση στο “Περιβόλι της Παναγίας μας”. Πέρασε από το Βατοπέδι, όπου θέλησαν να τον κρατήσουν. Δεν έμεινε όμως εκεί, εξ αιτίας ενός σκανδάλου που συνέβη.
Από το Βατοπέδι ο π. Ιωκείμ ήλθε στη Νέα Σκήτη, και συγκεκριμένα στην καλύβη των Αγίων Αναργύρων, μία από τις παλαιότερες Νεοσκητιώτικες καλύβες, η οποία τιμάται με την εορτή του «Γενεσίου της Θεοτόκου». Ίσως εγνώριζε τους γεροντάδες, τον γέροντα του π. Χριστόφορο, και τον π. Συνέσιο.
Ο π. Χριστοφόρος είχε κάμει κοινόβιο στο Κουτλουμούσι, ήταν δε πολύ αυστηρός. ΄Εστελνε τον π. Ιωακείμ να δουλεύη όλη μέρα στην κατασκευή του υδραγωγείου. Τη νύχτα, ενώ ο π. Ιωακείμ διάβαζε το Μηναίο η το ψαλτήρι, αποκοιμόταν από την κούραση. Τότε έπαιρνε το βιβλίο ο γέροντας και χτυπώντας τον στοργικά στην πλάτη, του έλεγε:
—Πέθανε, και θα πας στον Παράδεισο…
Σε νεαρά όμως ηλικία ο π. Ιωακείμ είχε προσβληθή από την επικίνδυνη τότε αρρώστεια της φυματιώσεως. ΄Ενα Σάββατο οι γεροντάδες πήγαν στο κοιμητήρι και τον άφησαν μόνο του στο σπίτι. Ο π. Ιωακείμ παρακαλούσε την Παναγία μας να μεσιτεύση να φύγη απ’ αυτή τη ζωή για να μην κουράζη τους γεροντάδες του.
Τότε του παρουσιάστηκε η Παναγία μας. Φαινόταν από τη μέση και πάνω ενώ από τη μέση και κάτω βρισκόταν μέσα σε μια φωτιά και του είπε:
Ο ελπίζων εις εμέ δεν φοβάται, ούτε σε τούτη ούτε στην άλλη ζωή !
Κάποτε ο π. Ιωακείμ μαζί με τον υποτακτικό του, π. Θεοφύλακτο, πήγαν στην Ι. Μ. Αγ. Παύλου, στην εορτή της Υπαπαντής, όπου πανηγύριζε η μονή. Εκεί βρισκόταν και ο εν Αγίω Όρει παρεπιδημών άγιος Μηλιτουπόλεως Ιερόθεος. Στη Θεία Λειτουργία, και συγκεκριμένα στο σημείο του καθαγιασμού των Τιμίων δώρων, ο π. Ιωακείμ είδε μια λάμψη, σαν φως που εκπέμπει ένας προβολέας, να έρχεται από τον κουμπέ και να επισκιάζη τα Τίμια Δώρα. Το είπε στον υποτακτικό του με τον όρο να μην το πη πουθενά όσο θα ζούσε.
Ο π. Ιωακείμ με τον Μητροπολίτη Βόλου Γερμανό είχε αγαθές σχέσεις. Πήγαινε συχνά στην επαρχία του, όπου εκήρυττε και εξομολογούσε. Μία ευσεβής κυρία, ονομαζόμενη Ανδρομάχη, που για την ελεημοσύνη της ένας άγιος ασκητής την ονόμασε Ταβιθά και Φτωχομάνα (αργότερα έγινε μοναχή και ονομάστηκε Μάρθα, και αυτή έδωσε τα στοιχεία για τη σύνταξη της βιογραφίας του παπα -Πλάνα) διηγήθηκε στον π. Θεοφύλακτο, τον υποτακτικό του π. Ιωακείμ, το εξής: Κάποια φορά που λειτουργούσε ο Γέροντας στον ΄Αγιο Νικόλαο Βόλου, συνέβη να βρίσκομαι κι εγώ εκεί. Στην ώρα της Μεγάλης Εισόδου, τον είδα να μήν πατάη στη γη…
Οταν δεν κοινωνούσε ο υποτακτικός του, δεν τον άφηνε να διαβάζη την ακολουθία της Ευχαριστίας της Θ. Μεταλήψεως. Έλεγε: Εγώ κοινώνησα, εγώ πρέπει να την διαβάσω. Σε μια θεία Λειτουργία, ενώ τελείωσε και ετοιμαζόταν να εξέλθη από το ιερό, τον έπιασαν τα δάκρυα. Τότε ο υποτακτικός του μπήκε στο ιερό και τον ρώτησε παραξενεμένος: “Γέροντα μου, γιατί κλαις; Μήπως σε στενοχώρησα εγώ και δεν το ξέρω;”.
“Όχι παιδί μου” του απαντά, “να, θυμήθηκα την Παναγίτσα μας”. ΄Ισως είδε κάτι και ήθελε να το σκεπάση.
Είχε μεγάλη ευλάβεια στην Παναγία μας, και συχνά την προσφωνούσε: “Παναγούλα μου, Παναγίτσα μου”.
Μετά την ακολουθία διάβαζαν την παράκληση της Παναγίας μας, και αφού έκαμε απόλυση, έλεγε στον υποτακτικό του: “Κάνε τώρα π. Θεοφύλακτε, έναν καφέ να πιούμε, με την ευλογία της Παναγίτσας μας”. Μπορούσε να περάση με έναν καφέ και λίγο ψωμί όλη μέρα. Ήταν πολύ εγκρατής. Νερό μόνο στην τράπεζα έπινε.
Μερικοί του έλεγαν: “Πνευματικέ, και το νερό νηστεύεις;”. Στον υποτακτικό του απαγόρευε να πιη νερό μετά το Απόδειπνο. Του έλεγε: “Κάνε υπομονή να έχης μισθό. Πως υπέμεναν οι πατέρες;”.
Τις ακολουθίες τις διάβαζε πάντα μέσα στην εκκλησία, ακόμα και το χειμώνα, χωρίς ν’ ανάβη φωτιά. “Μερικές φορές”, λέει ο π. Θεοφύλακτος, “ξύλιαζαν τα πόδια μου από το πολύ κρύο. Κι ο γέροντας με παρηγορούσε λέγοντας: Παιδί μου, οι άγιοι Πατέρες προσεύχονταν πάνω στους στύλους, και μεις μέσα στο σπίτι θέλουμε φωτιά; “Εχουμε χρήματα να πάρουμε ξύλα, αλλά καλό είναι να ταλαιπωρήσουμε λίγο το σώμα μας”.
Στα πνευματικά του καθήκοντα ήταν πολύ αυστηρός. Ζηλωτής της καθαράς αναγνώσεως και της αρμονικής ψαλμωδίας. ΄Εψαλλε αργά και διάβαζε αργά με κατάνυξη. Μια φορά στο Κυριακό ένας μοναχός διάβαζε γρήγορα και τον παρετήρησε: “τι διαβάζεις γρήγορα; Εδώ κάνεις προσευχή”.
Στον υποτακτικό του έλεγε: “Μή διαβάζης γρήγορα, γιατί θα χαλάσης τη γλώσσα σου και θα συνηθίσης στη βιασύνη”
Σε κάποια καλύβη της Ν. Σκήτης ασκήτευε ο πατήρ Ν. Ο πατήρ Ν. τη συνεργεία του πονηρού φθονούσε τον πατέρα Ιωακείμ. Κάθε φορά που έβγαινε από την καλύβη του ο π. Ιωακείμ, μόλις τον αντίκρυζε από μακρυά, τον ύβριζε “πλανεμένε, κατηραμένε, καρδινάλιε κλπ.” Ο π. Ιωακείμ δεν μιλούσε καθόλου. Ένας μοναχός πήγε στον π. Ιωακείμ και του λέει: “ο π. Ν. σε κατηγορεί συνέχεια”. Τότε ο π. Ιωακείμ σε έντονο ύφος του λέει:
“Δεν σου επιτρέπω να κατηγορής τον ευεργέτη μου”, και τον έδιωξε. Ο μοναχός έτρεξε στον π. Ν. και του είπε το γεγονός. Ο π. Ν όταν άκουσε αυτό, κατανύγηκε, μετάνοιωσε, πήγε στον π. Ιωακείμ, έβαλε μετάνοια και ζήτησε να τον συγχώρεση. Από τότε πήγαινε τακτικά στον π. Ιωακείμ˙ Έτσι με την ανεξικακία του ο π. Ιωακείμ νίκησε και βοήθησε ένα αδελφό να απαλλαγή από το πάθος του.
* Κάποτε σε πανηγύρι της Νέας Σκήτης ο Δικαίος τον διέταξε να ξεφορέση και να μη λάβη μέρος στη θ. Λειτουργία. Ο π. Ιωακείμ, χωρίς να ταραχθή καθόλου, έκαμε όπως του είπαν, κάθησε στο στασίδι, και παρακολούθησε τη Θ. Λειτουργία ατάραχος. Κατόπιν πήγε στην τράπεζα που παρέθεσε ο Δικαίος, και έφαγε σαν να μη συνέβη τίποτε. Τέτοια ήταν η ανεξικακία και η υπομονή του.
* Ο π. Ιωακείμ υπηρέτησε στη Χαλκίδα ως ιεροκήρυξ. Στον υποτακτικό του είπε κάποτε μια κυρία από τη Χαλκίδα: “Έδινε εξετάσεις το παιδί μου στη σχολή Ευελπίδων. Πήγα στον π. Ιωακείμ και τον παρεκάλεσα να προσευχηθή για να πετύχη το παιδί μου. Μου απάντησε: Αυτή τη στιγμή που μου το λες, έχει επιτύχει ο γυιος σου. Έτσι κι έγινε”.
* Στην Κόρινθο έκαμε ιεροκήρυξ οχτώ χρόνια. Δυο κοπέλλες που εξομολογούντο στον π. Ιωακείμ, πήγαν ένα βράδυ να τον ιδούν και τους έλεγε πολλά δια την ωφέλειαν της ψυχής. Είχε βραδυάσει και ο πνευματικός άναψε τη λάμπα. Φώτα δεν υπήρχαν. Έκεί που συζητούσαν, βλέπουν στον ώμο του π. ΄Ιωακείμ ενα περιστέρι!
Αυτό το βεβαίωσε στον υποτακτικό του π. Θεοφύλακτο μια από τις κοπέλλες που τον είδαν.
* Όταν έψαλλαν “την Τιμιωτέραν…” δεν θυμίαζε τις εικόνες, όπως συνήθως γίνεται, αλλά άφηνε το θυμιατό κάτω από την εικόνα της Παναγίας μας. Δεν ήθελε, ενώ μεγαλύνουμε ψάλλοντας την μητέρα του Θεού, να γυρίζουμε στο ναό, θυμιάζοντας τις εικόνες.
* Μια φοιτήτρια προσπαθούσε να παντρευτή ένα φοιτητή, ο οποίος προοριζόταν για άγαμος κληρικός. Ο π. Ιωακείμ τον συμβούλευε να προσέχη. Το έμαθε η φοιτήτρια, πήγε στον γέροντα, τον βρήκε, άρχισε να τον βρίζη. Κάποια στιγμή του λέει θυμωμένη: “Νά σκάσης, εγώ θα τον πάρω”.
Μόλις γύρισε σπίτι της έπεσε βαρειά άρρωστη, κοντά στο θάνατο. Η μητέρα της αμέσως μόλις έμαθε την αιτία, έτρεξε, βρήκε τον π. Ιωακείμ και τον έφερε στο σπίτι. Ο Γέροντας προθυμοποιήθηκε, πήγε στο σπίτι της, την διάβασε, την συχώρεσε, κι έτσι γλύτωσε από τον κίνδυνο.
* Ένα καιρό ο π. Ιωακείμ λειτουργούσε στον ιερό ναό των Αγίων Ασωμάτων, στην ιερά μονή Πετράκη. Κατά τη διάρκεια της Θ. Λειτουργίας, ένας διάκονος που δεν είχε λάβει μέρος στο μυστήριο, και ευρίσκετο εκτός του ιερού, μπήκε στο ιερό βήμα και έλεγξε έντονα τον π. Ιωακείμ. Ο Γέροντας ατάραχος του απάντησε:
“Διάκονε, παιδί μου, δεν σε βλέπω να στέκεσαι καλά”. Μόλις έκανε να βγη ο διάκονος από το ιερό, έπεσε αμέσως κι έσπασε το πόδι του. Ο π. ΄Ιωακείμ, όταν τελείωσε η Θ. Λειτουργία, τον επισκέφθηκε να ιδή πως πάει. “Γέροντα”, τον ρωτάει ο διάκονος, “με καταράστηκες;”. “Όχι παιδί μου”, απαντάει ο π. “Ιωακείμ, “αλλά πως τόλμησες να κάνης αυτό μέσα στο ιερό, την ώρα της Θ. Λειτουργίας, εκεί που τρέμουν κι αυτοί οι άγγελοι;”.
* ΄Ο,τι κακό κι αν του έκαμναν, ποτέ δεν καταριόταν. Είχε πάντα υπ’ όψιν του το “Ευλογείτε και μη καταράσθε” (Ρωμ. ιβ’ 14). Γιαυτό και όσους τον επικραίνανε, τους μνημόνευε πρώτους κατά την προσκομιδή.
* Άλλοτε ένας μοναχός, ο π. Γ., ύβρισε τον γέροντα Ιωακείμ, χωρίς να υπάρχη αιτία. Κατά τη διάρκεια που τον ύβριζε, ο γέροντας δεν μιλούσε καθόλου. Όταν έφυγε ο π. Γ., λέει στον π. Θεοφύλακτο: “Παιδί μου, τι τού έκανα και με ύβρισε;”
Φθάνοντας στο σπίτι του ο π. Γ. έπεσε από την απλωταριά και χτύπησε άσχημα το πόδι του. Όταν συνήλθε, θέλησε να πάη στο μοναστήρι του Άγιου Παύλου. Στο δρόμο βρήκε ένα μουλάρι που δεν κλωτσούσε ποτέ, αντιθέτως ήταν πολύ ήμερο. Μόλις ο π. Γ. το πλησίασε ανύποπτος, του έδωσε ένα δυνατό χτύπημα στο ίδιο πόδι, που είχε χτυπήσει πέφτοντας από την απλωταριά.
* Κάποτε ο γέροντας ήθελε να ταξιδέψει με το καράβι. Ανεβαίνοντας τη σκάλα του καραβιού, ένας επιβάτης άρχισε να τον ειρωνεύεται:
“Παπάς είναι μαζί μας, δεν θα πάμε καλά σήμερα”. Και ο π. Ιωακείμ απαντά:
“Όλοι καλά θά πάμε, μόνον εσύ δεν θα πας καλά”.
Σε λίγο λειτούργησε η θεία δίκη. Τον έπιασε μια ζάλη και έπεσε μέσα στη μαούνα. Τον εσήκωσαν, και αφού συνήλθε, έβαλε μετάνοια στο γέροντα, και του ζήτησε συγνώμη.
* Μια κυρία στην Αθήνα παρακαλούσε τον γέροντα να προσευχηθή ν’ απόκτηση παιδί, επειδή ήταν στείρα. “Θά πάω στο ΄Αγιον Όρος να προσευχηθώ και θα σου γράψω” της είπε.
Πράγματι, προσευχήθηκε επί είκοσι μέρες έντονα για την υπόθεση αυτή – συχνά όταν του ζητούσαν κάτι, έπρεπε να περάσουν είκοσι μέρες να προσευχηθή και μετά να απαντήση – και μετά από εικοσαήμερο έγγραφε στην κυρία τα εξής:
Δεν πρόκειται να απόκτησης παιδί, διότι δεν θα το διαπαιδαγωγήσης Χριστιανικά και θα κολαστή η ψυχή του. Γιαυτό ο Θεός δεν σου δίνει παιδί. Αυτή την πληροφορία πήρα από την προσευχή μου.
* Κάποτε που συνέβη να ταξιδεύη ο γέροντας, ο καπετάνιος εγκατέλειψε την υπηρεσία του και έπαιζε με παλιογυναίκες. Ο γέροντας αναστέναξε γι’ αυτό και στεναχωρέθηκε. Σε λίγο ακούστηκε ένας φοβερός κρότος: Είχε χαλάσει η μηχανή. Στην αρχή νόμισσαν ότι χτύπησαν σε βράχο. Ύστερα σιγά – σιγά αράξανε στη Στυλίδα, και ματαιώθηκε το ταξίδι.
* Πολλές φορές ο π. Ιωακείμ λειτουργούσε στο Άμαλίειο, στην Αθήνα, όπου εκκλησιαζόταν η βασίλισσα Όλγα. Με την βασίλισσα γνωριζόταν και πήγαινε πολλές φορές στο παλάτι. Ήθελε η βασίλισσα να γίνη ο π. Ιωακείμ δεσπότης και να τον στείλη στη Ρωσσία.
Στην Αθήνα ο π. Ιωακείμ έμενε στο μετόχι του Παναγίου Τάφου. Μια γυναίκα που έχανε τα παιδιά της, την τελευταία φορά είχε απελπισθή και από τους γιατρούς, έμαθε για τον γέροντα, πήγε, τον βρήκε, έπεσε στα πόδια του και τον παρακάλεσε να προσευχηθή. Ο γέροντας αμέσως την πηγαίνει στο ναό των Αγίων Αναργύρων, που είναι στο μετόχι του Παναγίου Τάφου, και της δίνει τα ιερά λείψανα των Αγίων Αναργύρων λέγοντας: “Κράτησε τα επάνω σου”. Ύστερα της διάβασε διάφορες ευχές, προσευχήθηκε και της λέει: “Μη φοβάσαι, θα απόκτησης παιδί”. Και πράγματι έτσι κι έγινε. Η γυναίκα χάρηκε πολύ και ζητούσε φωτογραφία από το γέροντα να την έχη σπίτι της για ευλογία και προστασία.
* Μια φορά που ταξίδευε ο γέροντας για τον Πειραιά με καράβι, έπιασε μεγάλη θαλασσοταραχή και ο καπετάνιος φοβήθηκε. Οι επιβάτες και ιδίως τα γυναικόπαιδα έκλαιγαν. Δημιουργήθηκε πανικός. Ο γέροντας πήγε κάτω στο καράβι, σε μια γωνιά και ξάπλωσε.
Έτσι όπως ήταν, βλέπει ένα περιστέρι που πέταγε πάνω του και του έλεγε:
“Κοιμάσαι:” – “Ναι” – “Εγώ όμως ξαγρυπνώ για να σε φυλάω. Πήγαινε και πες στο πλήρωμα ότι θα πάνε όλοι καλά στον Πειραιά, χωρίς να πάθη κανείς τίποτε”. Ο γέροντας ανέβηκε επάνω και ενθάρρυνε τους επιβάτες. Πράγματι έφτασαν σώοι στον Πειραιά.
* Κάποια Μεγάλη Τεσσαρακοστή, ο γέροντας ήθελε να πάη έξω να εξομολογήση. Οι συγκοινωνίες τότε ήταν δύσκολες. Έστειλε τον υποτακτικό του στη διπλανή σκήτη της Αγ. ΄Αννης, να ειδοποιήση τον καπετάνιο, όταν πάη στη Δάφνη, να πιάση στο μουράγιο της Ν. Σκήτης να τον πάρη. Ο καπετάνιος όμως δεν θέλησε να τον πάρη, και έφυγε για τη Δάφνη. Γύρισε ο γέροντας και βεβαίωσε τον υποτακτικό του: “Θα φύγω σήμερα. Ρώτησα την Παναγίτσα μας και μου είπε ότι θα φύγω”. Ο π. Θεοφύλακτος έλεγε μέσα του: “τι λέει ο γέροντας μου; Πως θα φύγη αφού δεν υπάρχει συγκοινωνία; Με τι θα πάη;”.
Σε λίγο όμως ήρθε ένα καράβι από τη Σκόπελο στη Νέα Σκήτη, και έφερε λάδι και κρασί. Ο καπετάνιος ήταν γνωστός με τον γέροντα. Κάθε φορά που θα ερχόταν στη Νέα Σκήτη, έπρεπε να επισκεφθή το γέροντα, να πάρη την ευλογία του. Έτσι και τώρα. Ανέβηκε με τους υπολοίπους του στο καλύβι και ο γέροντας κέρασε καφέ, ρακί κλπ. Την ίδια μέρα έφυγε έξω μ’ αυτούς.
* Ο π. Ιωακείμ πάντα όταν ήθελε να κάνη κάτι, έπρεπε να ρωτήση την Παναγία μας η τους Άγιους Αναργύρους. Τίποτε δεν έκανε χωρίς την ευλογία τους. Μια φορά ο π. Χρυσόστομος (μοναχός της Ν. Σκήτης, κοιμήθηκε το 1975) πήγε στον π. Ιωακείμ και του ζήτησε να έρθη στο σπίτι του να λειτουργήση.
—Πάτερ Χρυσόστομε, του λέει, θα ρωτήσω τους Αγίους Αναργύρους και αν μου δώσουν ευλογία θάρθω. Πήγε λοιπόν μπροστά στην εικόνα των Αγίων και προσευχήθηκε. Κατόπιν γύρισε και είπε στον π. Χρυσόστομο:
—Θάρθω, μου έδωσαν ευλογία οι Άγιοι.
* Κάποτε πήγε σ’ ένα σπίτι της Σκήτης να λειτουργήση. ΄Οταν τελείωσαν είπε στον υποτακτικό του:
—Άλλη φορά δεν πάω σ’ αυτό το σπίτι να λειτουργήσω, γιατί είδα κακό σημείο.
Τι είδε, δεν το είπε. Ο γέροντας της καλύβης εκείνης — ήταν τότε η εποχή της αλλαγής του ημερολογίου – κατέκρινε συνεχώς ιερείς, αρχιερείς,…
* Κάποιος γέροντας πήγαινε στο γέροντα Ιωακείμ και κατέκρινε συζητώντας για την αλλαγή του ημερολογίου. Εκφραζόταν δε πολύ άσχημα. Ο π. Ιωακείμ, αφού τον υπέμεινε αρκετές φορές λέει κάποια μέρα στον υποτακτικό του π. Θεοφύλακτο. “Δείξε σε παρακαλώ τον δρόμο στον π. Δ.” Από τότε ο π. Δ. δεν ξαναπήγε σπίτι του.
Εφάρμοζε σε τέτοιες περιπτώσεις ο γέροντας το ψαλμικό: “Τον καταλαλούντα λάθρα τον πλησίον αυτού, τούτον εξεδίωκον” (Ψαλμ. Ρ’5).
* Ο π. Ιωακείμ ήταν ολιγόλογος. Ποτέ δεν κατέκρινε κανένα. Πέρναγε τις ώρες του με τις ακολουθίες, τη μελέτη, την προσευχή, την συγγραφή. Σε σπίτια δεν πήγαινε, εκτός εξαιρέσεων. Ήταν σοβαρός.
Κάποια μέρα ένας μοναχός πηγαίνοντας στο σπίτι του π. Ιωακείμ και αστειευόμενος, αποκαλούσε τον υποτακτικό του Αββά. Αφού επαναλήφθηκε αυτό αρκετές φορές, τους λέει: “Βάλτε μετάνοια και οι δυο και να μην επαναληφθή, γιατί θα σας βάλω κανόνα. Αστεία δεν χρειάζονται στους καλογήρους”.
* “Μοναχός που δεν έχει ταπείνωση”, συνήθιζε να λέη, “πρόσωπο Θεού δεν βλέπει”.
* Ως εξομολόγος αντιμετώπισε και δύσκολες περιπτώσεις. Ήταν αυστηρός στην τήρηση των κανόνων. Μια φορά ήρθε ένας μοναχός από ένα ιδιόρρυθμο μοναστήρι να εξομολογηθή. Πριν τον εξομολογήση τον ρώτησε:
—΄Εχετε αγένεια στο μοναστήρι; Τρώτε κρέας; Και σαν του απάντησε καταφατικά ο μοναχός, λέει: —Πήγαινε, δεν σε αναλαμβάνω. Αυτά τα δυο είναι αρκετά να σε κολάσουν.
* Στην Νέα Σκήτη δεν γινόταν αγρυπνία στο Καθολικό τον δεκαπενταύγουστο, επειδή πανηγυρίζει η καλύβη της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και γίνεται εκεί αγρυπνία..
Στίς μέρες του π. Ιωακείμ, ευρίσκονταν σ’ όλη τη Σκήτη 80 – 100 πατέρες που μπορούσαν να κάνουν δυο αγρυπνίες. Ενώ κοιμόταν ο π. Ιωακείμ, του παρουσιάστηκε ένας άγγελος και τον γύρισε στις Σκήτες και στα Μοναστήρια του Αγίου Όρους.
Του έλεγε:
—Βλέπεις: Εδώ κάνουν ολονυκτία προς τιμήν της Παναγίας, εδώ επίσης αγρυπνούν. Εσείς γιατί δεν κάνετε αγρυπνία;
Κατόπιν του παρουσίασε μοναχούς της Νέας Σκήτης να κόβουν ξύλα και να τα μεταφέρουν.
Και συμπλήρωσε:
—Να εργάζονται μπορούν, να κάνουν αγρυπνία δε μπορούν. Την επομένη χρονιά ο π. Ιωακείμ με δικά του έξοδα έκαμε αγρυπνία στο Καθολικό, και έτσι έγιναν δύο αγρυπνίες στη Ν. Σκήτη το δεκαπενταύγουστο.
* Κάποτε που ευρισκόταν στην Αθήνα, στο μετόχι του Παναγίου Τάφου, αντιμετώπισε επιτυχώς μια δύσκολη περίπτωση:
Μια κοπέλλα, κόρη γραμματέως της πρεσβείας, ήλθε σε παράνομες σχέσεις με ένα μανάβη, και πήρε την απόφαση να αυτοκτονήση. Σκεπτόταν να πέση μέσα στο πηγάδι που είχαν στο σπίτι, αλλά δίσταζε. Αποφάσισε τελικά να πάη στο Φάληρο και εκεί να πνιγή. Καθ’ οδόν θυμήθηκε τον π. Ιωακείμ, και σκέφτηκε να περάση να τον δη και κατόπιν να πραγματοποιήση το σχέδιο της. Πράγματι πήγε, βρήκε – κατ’ οικονομίαν Θεού – τον π. Ιωακείμ και του είπε την απόφασή της. Της λέει ο π. Ιωακείμ:
—Κάθισε εκεί και θα γυρίσω.
Τρέχει γρήγορα στο ναό των Αγίων Αναργύρων και έκανε πύρινη προσευχή για την ψυχή που κινδύνευε. Μετά επέστρεψε στην κοπέλλα και της είπε:
—Θα κάνης ο,τι θα σου πω.
—Πάτερ, εγώ θα πάω να πνιγώ, δεν θα σ’ ακούσω.
Και ο γέροντας τη συμβούλεψε τα εξής:
—θα πας στη μητέρα του και θα της πης; “Από σήμερα είμαι κόρη σου”.
Πράγματι πήγε και έκανε υπακοή σ’ ο,τι την συμβούλεψε ο π. Ιωακείμ. Η μητέρα του μανάβη συγκινήθηκε τόσο πολύ, ώστε είπε: —Είμαι ανάξια να έχω τέτοια κόρη.
(Η κοπέλλα ήταν μορφωμένη, ήξερε αρκετές γλώσσες). Οι προσευχές του γέροντα κατέβασαν τον ουρανό στη γη και εξουδετέρωσαν κάθε αντίσταση. Το βράδυ ήρθε και το παλληκάρι και αποφάσισαν να γίνη ο γάμος.
Μια μέρα, μετά από χρόνια, ο π. Ιωακείμ βάδιζε στους δρόμους της Αθήνας, και άκουσε μια φωνή:
—π. Ιωακείμ, π. Ιωακείμ.
Γυρίζει, βλέπει μια γυναίκα να τον πλησιάζη λέγοντας: Δε με γνωρίζεις; Εγώ είμαι που ήθελα να πνιγώ και με έσωσες. Να ο άντρας μου, να και το παιδί μου!
Τέτοια δύναμη είχαν οι προσευχές του γέροντα, ώστε έκαναν ψυχολογικές νεκραναστάσεις.
* Στή Λαμία κάποιος εκκλησιαστικός επίτροπος δεν χώνευε τον π. Ιωακείμ. Μια παραμονή, Κυριακής η εορτής, είπε στον π. Ιωακείμ:
—Αύριο δεν θα σ’ αφήσω να βγάλης κήρυγμα. Την ώρα που θα μιλάς θα βγάλω δίσκο.
Αληθινά, την άλλη μέρα, όταν ο π. Ιωακείμ ανέβηκε στον άμβωνα, ο επίτροπος άρπαξε το δίσκο και άρχισε να γυρίζη στην εκκλησία, νομίζοντας πως θα εμποδίση το γέροντα να μιλήση.
Και τότε, πάνω από τον άμβωνα, ο π. Ιωακείμ φώναξε με έντονο ύφος:
— Έξω οι ασεβείς από την εκκλησία. Δεν κατεβαίνω από τον άμβωνα. Μέχρι το βράδυ θα φωνάζω, έξω οι ασεβείς από την εκκλησία.
Αφού αυτή η φράση επαναλήφθηκε λίγες φορές, ο επίτροπος δεν άντεξε άλλο, πήρε το δίσκο, τον έβαλε στη θέση του και έτσι συνέχισε ο γέροντας την ομιλία του.
* Κάποιος μοναχός πήγε κάποτε να εξομολογηθή και είχε λεφτά στο ταμιευτήριο. Τον εμάλωσε: —Μοναχός εσύ, και να έχης χρήματα στο ταμιευτήριο;
Γενικά δεν επέτρεπε σε κανένα να παίρνει λαχεία κλπ.
* Ο τότε Μητροπολίτης Γυθείου και Οιτύλου, έστειλε έγγραφο στην Ιερά Σύνοδο ζητώντας να γίνη περικοπή ορισμένων τμημάτων στη Θεία Λειτουργία. Το έμαθε ο γέροντας Ιωακείμ και με μια του επιστολή τον επέπληξε δριμύτατα. Μεταξύ των άλλων του έγραφε:
—Βρέ εφταμηνίτικο – ήταν πολύ κοντός στο ανάστημα ο τότε Γυθείου και Οιτύλου – ποιος είσαι εσύ που θα κάνης αυτό; Τη Λειτουργία την έγραψαν φωστήρες και στύλοι της Εκκλησίας, και ποιος είσαι συ που θα βάλης χέρι στη Λειτουργία;
Αργότερα ο Γυθείου και Οιτύλου συνάντησε τον π. Ιωακείμ και τον ρώτησε:
—Εσύ, γέροντα, μου έγραψες για το έγγραφο που έστειλα στην Ι. Σύνοδο περί συντομεύσεως της Θ. Λειτουργίας;
—Ναι, του λέει, και τον έλεγξε λέγοντας άφοβα την αλήθεια. Τότε ο Σεβασμιώτατος του είπε διάφορα επιχειρήματα, που κατά την γνώμη του ήταν υπέρ της συντομεύσεως της Θ. Λειτουργίας: Ότι κουράζεται το εκκλησίασμα και ότι οι κήρυκες του Ευαγγελίου θα έχουν περισσότερο χρόνο στη διάθεση τους. Και ο π. Ιωακείμ του άπαντα: —Αυτοί που κουράζονται στη Θ. Λειτουργία, θάταν προτιμώτερο να μήν έρχονται στην εκκλησία, παρά για χάρη τους να συντομεύσουμε τη Θ. Λειτουργία.
* ΄Οταν πλησίαζε προς το τέλος της ζωής του, έλεγε στον υποτακτικό του:
—Να πεθάνω, παιδί μου, για να μη δω το κακό που θα γίνη στην εκκλησία.
(σσ.προφανώς με το σχίσμα του ημερολογίου σε παλαιό καί Νέο )
* Ο π. Ιωακείμ, ως μαθητής στη Ριζάρειο Σχολή, είχε διευθυντή τον Άγιο Νεκτάριο. Όταν ο Άγιος έκτισε μοναστήρι στην Αίγινα, ο π. Ιωακείμ συχνά τον επισκεπτόταν. Και μετά την κοίμηση του αγίου πήγαινε στον τάφο του και προσευχόταν με το κομποσκοίνι. Αισθανόταν ευωδία στον τάφο.
Κάποτε ο π. Ιωακείμ μπήκε από τον Πειραιά σ’ ένα καράβι, για να πάη στον τάφο του Αγίου, να προσκυνήση και να προσευχηθή, καθώς συνήθιζε. Ο καπετάνιος, από άγνωστη αιτία, τον πέρασε για Δεσπότη, και ύψωσε τη σημαία. Όταν πλησίαζε στην Αίγινα, άρχισε να κορνάρη. Συγκεντρώθηκαν οι ιερείς και ο κόσμος για να υποδεχτούν το Δεσπότη. Όμως Δεσπότης δεν υπήρχε και οι ιερείς απορούσαν, πως το έκανε αυτό ο καπετάνιος. Τότε τους λέει ο π. Ιωακείμ: “Μή ταράζεσθε. Αυτό έγινε επειδή έρχομαι για τελευταία φορά να προσκυνήσω στον τάφο του Αγίου Νεκταρίου και θέλησε ο άγιος να με τιμήση με αυτόν τον τρόπο”.
Και πράγματι ήταν η τελευταία φορά που επισκέφθηκε ο π. Ιωακείμ το μοναστήρι του αγίου. Μεσολάβησε ο πόλεμος, αρρώστησε και δεν ξαναεπισκέφθηκε πλέον τον τάφο του αγίου.
* Τη Μ. Τεσσαρακοστή του 1943 ο π. Ιωακείμ αρρώστησε από ανεπάρκεια καρδίας. Δυσκολευότανε να κατεβαίνει στο Κυριακό την Μ. Εβδομάδα. Ο υποτακτικός του του έλεγε να ξεκουράζεται στο σπίτι.
—Όχι, απαντούσε, θάρθω. Θα ζήσω άλλη χρονιά να γιορτάσω τέτοιες μέρες;
Το καλοκαίρι εβάρυνε. Πρήστηκαν τα πόδια του. Κατάλαβε πως θα ταξίδευε για την Άνω Ιερουσαλήμ. Στον ύπνο του έλεγε τους χαιρετισμούς.
—Θα πεθάνω, είπε στον π. Θεοφύλακτο κάποια μέρα. Η ψυχή μου λέει τους χαιρετισμούς.
Παραμονές του θανάτου του, Σεπτέμβριο του ’43, είδε στον ύπνο του τον Άγιο Νεκτάριο, και είπε πάλι στον υποτακτικό του για την έξοδό του. Σε λίγες μέρες κοιμήθηκε…
Πηγή: Συνοδεία αρχιμ. Σπυρίδωνος Ξένου Νέα Σκήτη.
amethystosbooks.blogspot.comhttp://orthodoxathemata.blogspot.com
