ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΩΝ “ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΩΝ” ΚΑΙ ΤΟ ΔΥΣΒΑΣΤΑΚΤΟ ΚΟΣΤΟΣ
Εάν το έχετε ζήσει μπορείτε να καταλάβετε πόσο ψυχοφθόρο αλλά και πόσο κοστοβόρο είναι. Ενας άνθρωπος της οικογένειάς σας νοσηλεύεται στο νοσοκομείο και λόγω της κατάστασης της υγείας του ή της ηλικίας του δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί. Εσεις πρέπει αναγκαστικά να επωμιστείτε τον ρόλο της αποκλειστικής νοσοκόμας του.
Εάν εργάζεστε και δεν μπορείτε να το κάνετε υποχρεωτικά πρέπει να βρεθεί ένα άλλο συγγενικό σας πρόσωπο γι’ αυτή τη δουλειά, αν ούτε αυτό είναι εφικτό, τότε υποχρεούστε να πληρώσετε από 51 έως 96 ευρώ σε κάθε βάρδια την επίσημη αποκλειστική νοσοκόμα του νοσοκομείου για να φροντίσει τον άνθρωπό σας.
Αλλά στις μέρες μας πόσοι έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν;
Το διαχρονικό καθεστώς των αποκλειστικών
Οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία λένε ότι ειδικά τα τελευταία χρόνια οι ελλείψεις σε νοσηλευτικό προσωπικό είναι τόσο μεγάλες που είναι αδύνατον να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν στις ανάγκες τόσο μεγάλου αριθμού ασθενών. Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για μια κατάσταση που παραμένει η ίδια εδώ και δεκαετίες. Δίπλα στον ασθενή υπάρχει ο συνοδός ή οι συνοδοί του που μοιράζο-νται τις βάρδιες του 24ωρου. Οσον αφορά τα κόστη των επαγγελματιών αποκλειστικών νοσοκόμων είναι κυριολεκτικά δυσβάστακτα.
Γιατί το έχουμε δεχθεί ως… αυτονόητο;
Ο Δημήτρης Βρύσαλης, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου, μας είπε: “Το λάθος είναι ότι όλοι το δεχόμαστε λες και είναι αυτονόητο. Αλλά εάν κάποιος δεν έχει χρήματα να πληρώσει ή συγγενείς να τον βοηθήσουν, θα πρέπει να περιμένει να του δώσουν ένα ποτήρι νερό”; Σύμφωνα με τον πρόεδρο, όταν μια νοσηλεύτρια πρέπει να φροντίζει από 30-60 αρρώστους, δεν γίνεται να καταφέρει να βρει χρόνο για πολλά άλλα πράγματα.
Ετσι, πολύ συχνά οι συνοδοί των αρρώστων είναι εκείνοι που αναλαμβάνουν την καθαριότητα ή κάνουν τους μεταφορείς. Ο Δ. Βρύσαλης είπε ότι η Νοσηλευτική Υπηρεσία χρειάζεται επιπλέον 270 άτομα (σύμφωνα με τον οργανισμό του 2012), ωστόσο για τις σημερινές ανάγκες απαιτούνται πολλά περισσότερα.
Περισσότεροι οι γιατροί από τους νοσηλευτές
Η διευθύντρια της Νοσηλευτικής Υπηρεσίας του ΠΑΓΝΗ Πηνελόπη Τζιλέπη δήλωσε: “Στην υπηρεσία μας υπηρετούν μεταξύ άλλων 650 άτομα νοσηλευτικό προσωπικό αλλά στην ουσία εργάζονται 550, αφού οι 100 είτε λείπουν με απόσπαση είτε με άδειες εγκυμοσύνης κ.λπ.
Οπότε έχουμε στο νοσοκομείο περισσότερους γιατρούς απ’ ό,τι νοσηλευτές”.
Η κα Τζιλέπη τόνισε ότι το νοσηλευτικό προσωπικό είναι υπεύθυνο για τις νοσηλευτικές πράξεις και όχι οι αποκλειστικές νοσοκόμες, ενώ σχολίασε ότι δεν είναι εφικτό μια νοσηλεύτρια και μια βοηθός νοσηλεύτριας σε κάθε βάρδια να παρέχουν περισσότερες φροντίδες όταν έχουν στην ευθύνη τους 40 ή 50 ασθενείς.
“Το γνωρίζουμε ότι απ’ όλη αυτή την κατάσταση επιβαρύνονται ο ασθενής και η οικογένειά του που πρέπει να πληρώσουν, αλλά με αυτές τις συνθήκες δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα” κατέληξε η ίδια.
Πόσο κοστίζει η “αποκλειστική”
Σύμφωνα με τις τιμές που έχει διαμορφώσει το ΙΚΑ, το κόστος μιας “αποκλειστικής” τις καθημερινές (πρωί ή απόγευμα) είναι 51 ευρώ.
Τις καθημερινές τη νύχτα (11μ.μ. – 7π.μ.) 63 ευρώ.
Τις αργίες ή το πρωί της Κυριακής 90 ευρώ.
Το απόγευμα της Κυριακής 92 ευρώ.
Το βράδυ του Σαββάτου 96 ευρώ και τη νύχτα της Κυριακής προς Δευτέρα 67,5 ευρώ.
Η "αποκλειστική" κρατική απάτη
Να καταργηθούν πλήρως οι αποκλειστικές/οι νοσοκόμες/οι!
Κανονικά δεν θα έπρεπε να χρειάζεται καμιά αποκλειστική νοσοκόμα/ος και θα έπρεπε να απαγορεύονται πλήρως στα δημόσια νοσοκομεία. Στις περισσότερες πολιτισμένες χώρες με σοβαρό κοινωνικό κράτος αυτό δεν υφίσταται ως έννοια.
Είναι υποχρέωση του νοσοκομείου να παρέχει αυτή την υπηρεσία. Η Ελλάδα καταναλώνει περίπου το ίδιο ποσοστό του ΑΕΠ (8.38%) με την Ισπανία (9.17%) ή την Ιρλανδία (7.76%) (στοιχεία eurostat link εδώ) Αν δεν παρέχει αυτά που οφείλει, οι πολίτες πρέπει να τα απαιτήσουν. Τα πληρώνουν. Ήδη. Με φόρους και εισφορές. Και να κάνουν αγωγές στα νοσοκομεία για ελλιπή περίθαλψη και μηνύσεις για βλάβες στην υγεία των ασθενών από την έλλειψη ή ανεπάρκειά τους. Αν κάποιοι ασθενείς έχουν ανάγκη διαρκούς προσοχής, το νοσοκομείο οφείλει το ίδιο να προσθέσει νοσοκόμο/α στον θάλαμό τους.
Αντιθέτως, πρόσωπα συνοδείας (όχι νοσοκόμοι) που μένουν με τον ασθενή για να του κάνουν παρέα, να τον εμψυχώσουν, να τον βοηθήσουν σε μικροανάγκες ή προσωπικές δραστηριότητες, επικοινωνία ή να ειδοποιήσουν την ή τον νοσοκόμο υπηρεσίας για να κάνει τα πρέποντα ιατρικά, όπως οφείλει, να τον αλλάξει, να καθαρίσει, να φροντίσει τους ορούς, τα φάρμακα, θα έπρεπε να επιτρέπονται χωρίς κανέναν περιορισμό. Στον βαθμό που η κατάσταση της υγείας του ασθενούς το επιτρέπει ή το καθιστά αναγκαίο και εκτός ωρών επισκεπτηρίου. Όπως και όταν επιτρέπονται και οι οικείοι του.
Πώς και ποιος τα πληρώνει, αν πληρώνονται, διότι μπορεί απλά να είναι φίλοι, συγγενείς ή οι άνθρωποι που τον βοηθούν και στο σπίτι κλπ, είναι αποκλειστικό θέμα του ασθενούς και των οικείων του. Εμπίπτει στην ιδιωτική του ζωή και τις προσωπικές του σχέσεις . Μπορεί από ενδιαφέρον, μπορεί από συμφέρον, να τους αφήσει την περιουσία του, από οτιδήποτε. Δεν αφορά το κράτος.
Εάν έχει ανάγκη διαρκούς στήριξης, η οικογένεια θα έπρεπε επίσης να λαμβάνει ένα επίδομα φροντίδας του ασθενούς, το οποίο να καλύπτει είτε άτομο φροντίδας ή ακόμη τις ώρες που αφιερώνουν οι οικείοι του για να τον φροντίζουν, αφήνοντας άλλες δουλειές. Είτε στο σπίτι είτε στο νοσοκομείο.
Μόνο στην Ελλάδα του ψευτοκοινωνικού κράτους (για τον εαυτό του και τις συντεχνίες του) συμβαίνουν αυτά.
Φτάνει πια με την κοροϊδία! Η φροντίδα του ασθενούς είναι κατά 30% ο γιατρός, που κάνει την διάγνωση και αποφασίζει τη θεραπεία, και κατά 70% οι υλικές και ανθρώπινες υποδομές εφαρμογής της.
Το Ελληνικό κράτος μετά βίας παρέχει το μισό από το πρώτο και το 1/5 από το δεύτερο. Ενώ εισπράττει και δαπανά το 100% και για τα δύο.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
https://www.patris.gr/2018/03/13/perithalpsi-mono-me-apokleistikes/
https://katoptra.blogspot.com/2019/07/blog-post.html
