-ΚΑΛΗ Σαρακοστή Κωστή.
-Ωχχχ .Τ ίθέλεις και μου την θυμίζεις; Άντε πάλι τα ίδια. Νηστείες , γονυκλισίες, μουρτζουφλιές, κατεβασμένα μούτρα, εγκράτειες, χαλβάδες, μακρές ακολουθίες να σού ρχεται να λυποθυμήσεις…σκέτη κόλαση.Δεν γινότανε να χαμε το ένα μαγικό ρολόι να μας ταξίδευε αμέσως στο Πάσχα;
–Εσύ τα λές αυτά;
-Εμ βαρέθηκα σε φίλε. Άσε που την γυναίκα μου την λένε Σάρα κι’εμένα Κωστή και όλοι μας φωνάζουνε Σαρακοστή. Πόσο ακόμη;
Δεν φτάνει ο προσωπικός σταυρός κι’οι δυσκολίες του κάθε ανθρώπου που θεριεύονται ακόμη περισσότερο στο μυαλό μας, τι τα θέλει η Εκκλησία τώρα και μας φορτώνει και άλλο σταυρό και άλλο αγώνα με τις νηστείες και τις αποχές;
Δεν φτάνει τ’αρρώστου ο πόνος και η ταλαιπωρία, τι τον φορτώνεις και με άλλες πίκρες και στερήσεις;
-Κι’όμως Κωστή αυτό που φαίνεται στον άρρωστο για πικρό και για φαρμάκι είναι το φάρμακο που τον κάμει καλά και τον ανασταίνει.
Δεν μας φορτώνει η Εκκλησία σταυρό, μα ανάσταση. Και χαρά σε όποιον μπορεί να το εννοήσει ετούτο το τρανό μυστικό της χαρμολύπης ή της λυποχαράς .
Ετούτες οι ημέρες δεν είναι θλίψη και άδης μα η χαραυγή της Λαμπρής, το λυκαυγές της Αναστάσεως κι’ο ήλιος που πολεμά σαράντα ημέρες να ξεπροβάλει από τον ζοφερό ορίζοντα της καρδιάς μας και να σκορπίσει το πασχαλινό του φως.
