Εμένα ως νέο χριστιανό μου έλειψε ή ορμή του εβραϊκού ασκητισμού, όπως επίσης και ή θαλπωρή της εβραϊκής ιλαρότητας. Μου έλειψε ή χαρούμενη μουσική, ό λαϊκός παραδοσιακός χορός, ό Υπέροχος συνδυασμός εορτασμού και ασκητισμού, πού χαρακτηρίζει τον εβραϊκό πολιτισμό. Είναι παράδοξο πώς, προκειμένου να γιορτάσει κανείς αληθινά και βαθιά, πρέπει να γνωρίζει πόσο αληθινά και βαθιά πρέπει να θυσιάσει, να προσευχηθεί και να νηστέψει. Συνεπώς, δεν είναι σύμπτωση ότι ένας παραδοσιακός Εβραίος Αναγνωρίζει πώς να κάνει και τα δύο, διότι αυτά τα δύο ρεύματα πνευματικότητας -το ασκητικά και το εορταστικό- ωθούν και ενισχύουν το ένα το άλλο.
Χωρίς εορτασμό βρήκα τον εαυτόν μου να πνίγεται στην θάλασσα του σκότους. Δεν υπήρχε παράδοση χορού στον Προτεσταντισμό. Πολλοί προτεστάντες άπαγόρευαν το κρασί και απέτρεπαν κάθε μορφή εορτασμού, πού ίσως έδειχνε πανηγυρική διάθεση. Ό χαρμόσυνος εορτασμός συχνά εθεωρείτο ότι είναι «κοσμικός». Ό μυστικιστικός εορτασμός ήταν ξένος. Ήταν πολύ δύσκολο να κατανοήσουμε πώς θα έπρεπε να γιορτάζαμε εμείς, οι χριστιανοί έτσι, γιά να είμαστε σίγουροι, συχνά γιορτάζαμε λίγο ή καθόλου.
Ανακάλυψα ότι ή Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν ευαισθητοποιημένη στην επικέντρωση τού εορτασμού ως βασικής και ολοφάνερης ανθρώπινης ανάγκης. Ό ορθόδοξος χριστιανός γνωρίζει πώς και τί να εορτάζει. Ό εορτασμός των εκκλησιαστικών πανηγύρεων αποτελεί μέρος της ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης, ή όποια έχει τις ρίζες της στην Βίβλο.
Όταν, γιά παράδειγμα, οι ορθόδοξοι χριστιανοί εορτάζουν το Πάσχα, δεν εορτάζουν μόνο μία ημέρα, εορτάζουν σαράντα ημέρες! Και όταν εορτάζουν τα Χριστούγεννα, εορτάζουν σχεδόν δύο εβδομάδες! Τα Χριστούγεννα και το Πάσχα έπονται μίας περιόδου κατά την οποία ετοιμάζονται γιά τον εορτασμό, μέσω έντονης προσευχής και νηστείας. Όσο πιο σοβαρά γίνονται οι προετοιμασίες, τόσο μεγαλύτερη είναι ή εορταστική χαρά πού άκολουθεί.
Ή σύνδεση μεταξύ τού θυσιαστηρίου και τού χαρμόσυνου ρεύματος της πνευματικότητας είναι υπόθεση του Θεού. Πίστεψα ότι οι ορθόδοξοι Χριστιανοί γνωρίζουν πώς να εορτάζουν, διότι ή Εκκλησία έχει ζήσει δύο χιλιάδες χρόνια υπό την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος. Ως αγωνιζόμενος χριστιανός, πού είχε δυσκολία στην ανάπτυξη κάποιας βαθμίδας πνευματικότητας, βρήκα μεγάλη ανακούφιση πού ή αγωνιστικότητα της πνευματικής μου ζωής μπορούσε να διακόπτεται σε μεγάλες λαμπρές στιγμές, με την παρεμβολή εορτών.
Όταν αποκαλύπτεται το ανθρώπινο πρόσωπο της Εκκλησίας, το ουράνιο πρόσωπό της δεν ξεχνιέται. Ό Κύριός μας, Ιησούς είπε: «να γίνετε, λοιπόν, και εσείς τέλειοι, όπως τέλειος είναι και ό ουράνιος Πατέρας σας »'78.
Ή ορθόδοξη πίστη μάς διδάσκει ότι ή τελειότητα αυτή συνίσταται στο να γίνουμε κατά χάριν αυτό πού είναι ό Θεάς κατά φύσιν. Τα ιδεώδη πρότυπα και ή ευσεβής ζωή παρατίθενται στην Αγία Γραφή και στους βίους των Αγίων, γιά να μάς εμπνέουν στον αγώνα μας. Αυτά τα ιδεώδη περιλαμβάνουν τις έννοιες της πτώχειας, της αγνότητας και της υπακοής -αναπτυγμένα στήν πράξη από εκείνους πού δίδουν τα πάντα ως ελεημοσύνη στους φτωχούς πού αγαπούν τούς εχθρούς τους- πού υποτάσσονται στήν πνευματική εξουσία, πού προσεύχονται συνεχώς, και πού ζουν ευσεβή και ανεπίληπτη ζωή.
Από τήν άλλη πλευρά, βρήκα ότι ή Ορθόδοξη Εκκλησία αναγνωρίζει ότι βρισκόμαστε μακριά από εκεί πού θα έπρεπε να είμαστε. Γνωρίζοντας αύτήν τήν αλήθεια, μάς δέχεται ως αμαρτωλούς, ένώ συνεχίζει να καταδικάζει τις αμαρτίες μας. Δεν ελαττώνει τα πρότυπα, στα οποία καλούμαστε να φτάσουμε, αλλά προσφέρει συγχώρηση και ίαση των ανθρωπίνων αδυναμιών και αμαρτιών. Αναγνωρίζοντας τήν ανθρώπινη αδυναμία μας, ή Εκκλησία ενδιαφέρεται να μην μάς συντρίψει πνευματικά, αλλά να μάς δεχτεί στο επίπεδο πού βρισκόμαστε, και να μάς οδηγήσει βήμα-βήμα προς τον Θεό. Βρήκα αύτήν τήν ευαισθησία προς τήν ανθρώπινη αδυναμία, αυτό το ανθρώπινο πρόσωπο της Ορθοδοξίας, να είναι πολύ εβραϊκό.
ΒΙΒΛΟΓΡΑΦΙΑ. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΩΝ ΘΕΟΔΩΡΩΝ ΑΡΟΑΝΙΑΣ
