Εντωμεταξύ κάπου στην Αφρική: Είναι ένας παπάς ντόπιος, ο οποίος γυρνάει από χωριό σε χωριό για να τελέσει την θεία λειτουργία.Κάποια απ'αυτές τις μέρες ξέχασε να πάρει μαζί του νάμα και πού να το βρεί μέσα στην ζούγκλα...Σκέφτηκε λοιπόν, εντελώς αυθόρμητα πώς ο Χριστός έκανε το νερό κρασί και άρα για χάρη του μικρού ποιμνίου Του, θα μπορούσε να το κάνει και πάλι. Και τέλεσε την προσκομιδή με ύδωρ. Και την ώρα του καθαγιασμού βρήκε κρασί μέσα στο Ποτήριο και το θεώρησε φυσικό και με αυτό κοινώνησε τον κόσμο και όλα τα γύρω χωριά. Από τότε, σκεφτόμενος πολύ απλοϊκά πώς δεν χρειάζοταν πλέον κρασί, έκανε το ίδιο σε κάθε θεία λειτουργία και το θαύμα επαναλαμβανόταν κάθε φορά. Ώσπου κάποια στιγμή το εξομολογείται εν αφελότητι καρδίας στον επίσκοπο, θεωρώντας πώς κάτι τέτοιο είναι απόλυτα φυσικό να συμβαίνει σε κάθε ιερέα. Ο επίσκοπος θαύμασε, αλλά για να μην τον σκανδαλίσει και να μην βάλει πρόσκομμα στην απλότητα του, τον επιτίμησε και του είπε να χρησιμοποιεί πάντα κρασί από δω και μπρός...Και αυτός το δέχτηκε σαν να μην είχε προηγηθεί τίποτα το έκτακτο...
