Επειδή είναι αδύνατον να πιστεύση κανείς ότι τέσσαρα Ρωμαϊκά Πατριαρχεία
απεσχίσθησαν από φραγκικόν Πατριαρχείον, που μόλις ενεφανίσθη το 1009,
ηναγκάσθησαν οι Φράγκοι να πλαστογραφήσουν τον κάπως πιστευτότερον μύθον
ότι τέσσαρα “γραικικά” Πατριαρχεία απεσχίσθησαν από λεγόμενον
“ρωμαϊκόν”, αλλά εις την πραγματικότητα φραγκικόν Πατριαρχείον. Τον
μύθον τούτον διδάσκουν και υποστηρίζουν οι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί
ιστορικοί μέχρι σήμερον.
Εγκαταλήψαντες οι Γραικύλοι του Κοραή τα ρωμαίϊκα ονόματα τού έθνους
απεδέχθησαν τουλάχιστον το σπουδαιότερον μέρος του φραγκικού τούτου
μύθου. Δια τούτο επικρατεί εν Ελλάδι σήμερον μεταξύ των “μορφωμένων” να
λέγεται η φραγκική ή λατινική Παπωσύνη ρωμαϊκή και τα τέσσερα
πραγματικά ρωμαϊκά Πατριαρχεία Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης,
Αλεξανδρίας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων να λέγωνται γραικικά και
ελληνικά, ακριβώς όπως ήθελαν πάντοτε οι Φράγκοι.
Διερωτάται κανείς από ποίους και από που κατηυθύνεται η εθνική ημών
παιδεία. Είναι δυνατόν να υπάρχη μεγαλύτερος θρίαμβος της Φραγκοσύνης
επί της Ρωμηοσύνης απ’ αυτό.
Τα ευρωπαϊκά και αμερικανικά εγχειρίδια ισχυρίζονται ότι οι Φράγκοι
απελευθέρωσαν τους Ρωμαίους της ιταλικής Ρωμανίας, μαζί με την ρωμαϊκήν
των εκκλησίαν, από τους Γραικούς ή Βυζαντινούς και οι Νεογραικοί
αδυνατούν να αντιμετωπίσουν ορθώς τα τοιαύτα ψεύδη διότι δεν ταυτίζουν
πλέον τον εαυτόν των ως Ρωμαίοι με τους τότε Ρωμαίους της ιταλικής
Ρωμανίας.
Τον ίδιον ακριβώς τύπον προπαγανδιστικής ιστορίας εφαρμόζουν ευρωπαίοι
εις Μέσην Ανατολήν, όπου εμφανίζονται οι Αραβες κατακτηταί ως
απελευθερωταί των Ρούμ από τους Βυζαντινούς, ενώ οι ανύπαρκτοι
Βυζαντινοί είναι Ρωμαίοι και οι Ρούμ είναι και αυτοί Ρωμαίοι εις την
Αραβικήν και Τουρκικήν γλώσσαν.
Ακόμη και οι βλαχόφωνοι και αρβανιτόφωνοι Ρωμαίοι εμφανίζονται ως εχθροί
των “Γραικών” και καταδυναστευόμενοι από τους Βυζαντινούς και
Φαναριώτας.
Αλλά αποκηρύξας την ρωμαϊκότητά του και την διγλωσσίαν της Ρωμηοσύνης ο
Νεογραικός δεν γνωρίζει πλέον πώς να αντιμετωπίση τα τοιαύτα ψεύδη.