Άκρως ανησυχητικά είναι τα σημάδια στην αυγή του 2015 για τη σταθερότητα στον ταλαιπωρημένο – από τη δράση των ανθρώπων – πλανήτη μας,
καθώς πέραν των κύριων εστιών έντασης που αφορούν τους «μεγάλους», δείχνουν τάσεις αναζωπύρωσης, επικίνδυνες εστίες «φωτιάς» οι οποίες είτε σοβούσαν είτε είχε επιτευχθεί μια ισορροπία δια της έξωθεν επέμβασης των ισχυρών…
Η παρατήρηση αφορά τη σχέση ανάμεσα στους δυο μεγάλους αντιπάλους για τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής, το σιιτικό Ιράν και τη σουνιτική Σαουδική Αραβία, με αφορμή την καταρρέουσα διεθνή τιμή του πετρελαίου. Η συμβατική σοφία ήθελε να επηρεάζει καθοριστικά την ισορροπία μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας, αφού η μονοδιάστατη εξάρτηση του ρωσικού προϋπολογισμού από τα έσοδα που προκύπτουν από το εμπόριο υδρογονανθράκων, έχει οδηγήσει στην καθίζησή τους και στην ελεύθερη πτώση του ρουβλίου το οποίο έχει απολέσει μέχρι και το 80% της αξίας του απέναντι στο δολάριο.
Γενικά, είναι πλέον ένας καθοριστικός παράγοντας των σύγχρονων διεθνών σχέσεων, ο οποίος στην παρούσα φάση, απειλεί να τινάξει στον αέρα κάθε έννοια ισορροπίας, αφού πλήττει καθοριστικά τα συμφέροντα ενός από τα δύο μέρη της εξίσωσης, εγείροντας το ενδεχόμενο κινήσεων αντεκδίκησης σε οποιαδήποτε άλλο μέτωπο μεταξύ τους, σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη.
Εάν όμως το πρόβλημα αφορά μια φορά τη Ρωσία, φαίνεται ότι εξοντώνει κυριολεκτικά την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν, που υποφέροντας πολλά χρόνια από τις κυρώσεις της Δύσης, βλέπει πλέον πίσω από τις εξελίξεις ένα σαουδαραβικό σχέδιο αποσταθεροποίησης του ιρανικού καθεστώτος με άξονα το πετρέλαιο. Αποτέλεσμα είναι, φωνές προερχόμενες κυρίως από το στρατιωτικό σώμα των Φρουρών της Επανάστασης (Pasdaran) να εξαπολύουν ευθείες απειλές εναντίον του σαουδαραβικού καθεστώτος.
Ο ίδιος ο πρόεδρος του Ιράν, θεωρούμενος ως μετριοπαθής, Χασάν Ρουχανί, αποκάλεσε την υποχώρηση των τιμών του πετρελαίου ως το αποτέλεσμα πολιτικού σχεδιασμού εκ μέρους κρατών της περιοχής, «φωτογραφίζοντας» τη Σαουδική Αραβία και λέγοντας στη συνέχεια, ότι ο ιρανικός λαός δεν πρόκειται να ξεχάσει αυτή την προδοσία.
Πολύ πιο σκληρές ήταν οι δηλώσεις από άλλους αξιωματούχους του καθεστώτος, κάτι που προδίδει μεγάλο εκνευρισμό για τα αποτελέσματα της κατάρρευσης των τιμών του πετρελαίου, αλλά και τα περιθώρια επικίνδυνης κλιμάκωσης που θα επιφέρει σημαντικές ανακατατάξεις στην περιοχή.
Εάν εξεταστεί η εξέλιξη αυτή υπό το πρίσμα των περιφερειακών ισορροπιών, θα μπορούσε κανείς να το «αναγνώσει» ως τη μάχη του σαουδαραβικού καθεστώτος να διατηρήσει την πρωτοκαθεδρία στον σχεδιασμό των ΗΠΑ για την περιοχή, κάτι το οποίο έδειχνε τα τελευταία χρόνια να αμφισβητείται με τη στροφή της κυβέρνησης Ομπάμα προς τον σιιτικό παράγοντα στη Μέση Ανατολή, «ανακαλύπτοντας» αίφνης, ότι σε πολλά μέτωπα τα συμφέροντα είναι σχεδόν ταυτόσημα.
Η
στάση της Σαουδικής Αραβίας στο θέμα, αφενός εξυπηρετεί τις ΗΠΑ στην
πολιτική τους απέναντι στη Ρωσία, αφετέρου όμως βάζει «βόμβα» στα
θεμέλια της πολιτικής των ΗΠΑ απέναντι στην Τεχεράνη, εκτός κι αν
θεωρηθεί ότι την εξυπηρετεί, καθότι εξαιτίας της πίεσης που ασκείται, το
να καταλήξει σε συμφωνία για το επίμαχο θέμα του πυρηνικού προγράμματος
αναδεικνύεται σε άμεση ανάγκη.
Σε κάθε όμως περίπτωση, η Τεχεράνη δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσει
αναπάντητη την πρόκληση που θεωρεί ότι προέρχεται από τη Σαουδική
Αραβία. Το προφανέστερο, είναι η ριζοσπαστικοποίηση του σιιτικού
τμήματος της Σαουδικής Αραβίας, το οποίο μάλιστα κατοικεί στο τμήμα
εκείνο του βασιλείου των Σαούντ που φιλοξενεί τα πετρελαϊκά κοιτάσματα…Οι εξελίξεις φαίνεται πως θα έχουν μεγάλο ενδιαφέρον…
πηγή
