τους εντοπίους, οι οποίοι είχαν εμποτίσει σε δηλητήριο φιδιού όχι μονό τα βέλη τους, αλλά ακόμα και τα σπαθιά τους. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα βέλη τους δεν έφεραν μεταλλική αιχμή. Η κατάληξη του στελέχους τους ήταν κούφια, προφανώς για να «συγκρατεί» περισσότερο δηλητήριο. Ευτυχώς η έλλειψη μεταλλικής αιχμής περιόριζε τη διατρητικότητα του βέλους, απέναντι στις ασπίδες και τους θώρακες των Ελλήνων. Ίδιου τύπου βέλη χρησιμοποιούσαν και οι Σκύθες, οι οποίοι με αυτά κατανίκησαν την στρατιά του Πέρση βασιλιά Δαρείου, στα τέλη του 6ου αιώνα π.Χ. Παρόλα αυτά οι στρατιώτες του Αλεξάνδρου, αγνοώντας το εχθρικό μυστικό, επιτέθηκαν εναντίον τους και τους νίκησαν.
Μετά το πέρας της μάχης όμως πολλοί, έστω και ελαφρά τραυματισμένοι, άνδρες πέθαναν. Ο Αλέξανδρος τότε κατάλαβε ότι οι εχθροί χρησιμοποιούσαν δηλητήριο και κατάφερε να μάθει και το αντίδοτο. Χάρη σε αυτό σώθηκε η ζωή του στρατηγού του Πτολεμαίου του Λάγου, ο οποίος είχε τραυματιστεί ελαφρά από βέλος στον ώμο, αλλά κινδύνευε να πεθάνει. Το τραύμα του είχε μαυρίσει και μύριζε απαίσια. Μετά τη χορήγηση του αντιδότου όμως θεραπεύτηκε άμεσα.
http://www.hellasforce.com/blog/alexander_the_great/
http://koukfamily.blogspot.gr/2014/09/blog-post_26.html
