Σάββατο 12 Ιουλίου 2014

«ΤΑ ΕΣΧΑΤΑ» ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ

ΑΠΟ ΤΑ πρωτοχριστιανικά χρόνια απασχολούσε έντονα τους πιστούς το θέμα των εσχάτων, της ελεύσεως του Αντιχρίστου  και του τέλους της ανθρώπινης ιστορίας, ως εισαγωγής  στην   ανατέλλουσα Βασιλεία Του Θεού.

Κάποιοι μονοπώλησαν σε αυτήν την σκέψη  αναμένοντας τα έσχατα και το τέλος του κόσμου ως μία λύτρωση στο δικό τους αδιέξοδο, δίνοντας μεγαλύτερη βαρύτητα στον Αντίχριστο παρά στον Χριστό, στο σκοτάδι παρά στο φώς.(βλ.Καβάφη «Περιμένοντας τους Βαρβάρους»)
Κάποιο άλλοι προσχώρησαν σε μία εγκόσμια και ενδοϊστορική εσχατολογία, νομίζοντας πως η Βασιλεία του Θεού είναι ένα επίγειο γεγονός που πρέπει με κάθε ισχύ και δύναμη να κατακτήσει αυτοκρατορικά την οικουμένη.(βλ. Παπική εκκλησία)
Όπως επίσης ορισμένοι άλλοι στρουθοκαμηλίζουν περί του θέματος θέλοντας τους χριστιανούς απροβλημάτιστους σαν υπνωτισμένο κοπάδι, που να τρώει σανό και να αντιμετωπίζει παθητικά κάθε παγκόσμια εξέλιξη που εξανδραποδίζει το ανθρώπινο πρόσωπο και επιταχύνει την επικράτηση  του πονηρού στον κόσμο.
Εδώ όμως, πέρα από υποκειμενικές απόψεις και ιδέες, ας παραθέσουμε την θέση που έχουν πλέον «τα έσχατα» στην λειτουργική συνείδηση της Εκκλησίας μας, μέσα από το θεόπνευστο και υπό της Εκκλησίας μας εγκεκριμένο λειτουργικό γεγονός των ύμνων και ο καθένας ας κάνει τις διαπιστώσεις του :
(κατά περίεργο τρόπο η λέξη των εσχάτων κυριαρχεί στους νέους  μας Αγίους κάτι που δεν βλέπουμε να συνηθίζεται στην λειτουργική πρακτική των παλαιών χρόνων, όπως σε μεγάλους Αγίους  :του Αγίου Γεωργίου, του Αγίου Αθανασίου,της Αγ.Ευφημίας κ.α. έστω αν και τότε υπήρχε έντονο το εσχατολογικό πνεύμα.)


ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ(20Ος αιών)
Τς ρμου πολτης
Σηλυβρας τον γνον κα Αγνης τν φορον, τν σχτοις χρνοις φανντα, ρετς φλον γνσιον, Νεκτριον τιμσωμεν πιστο, ς νθεον θερποντα Χριστο· ναβλζεις γρ ἰάσεις παντοδαπς, τος ελαβς κραυγζουσι· δξα τ σ δοξσαντι Χριστ, δξα τ σ θαυμαστσαντι, δξα τ νεργοντι δι σο, πσιν ἰάματα.

Μέγας ς ληθς, θεράπων το Κυρίου ν τος σχάτοις χρόνοις, Νεκτάριε δείχθης, κα τος Πιστος στήριξας
*

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΤΟΥ ΠΛΑΝΑ (20ος αιών)
"Τον της εγκρατείας μύστην τρανόν. και της αγρυπνίας τον ωραίον μυσταγωγόν. τον εν εσχάτοις χρόνοις βιώσαντα αμέμπτως. Νικόλαον τον θείον ανευφημήσωμεν  ...
*

ΑΓΙΟΣ ΝΕΟΜΑΡΥΣ ΑΡΓΥΡΙΟΣ Ο ΕΠΑΝΟΜΙΤΗΣ(19Ος αιών)
 χος δ΄. πεφάνης σήμερον.

ς θλήσας γιε σχάτοις χρόνοις, τν Χριστν δόξασας, θανατωθες πρ Ατο· δι πιστς σε γεραίρομεν, ς θλοφόρων ργύριε σύσκηνον.


ΑΓΙΟΥ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΝΙΚΗΤΑ ΤΟΥ ΝΙΣΥΡΙΟΥ(18ος αιών)
χος β΄. τε κ το ξύλου.
Ξίφει τν αχένα σου τμηθείς, ν σχάτοις χρόνοις Νικήτα, πρ τς δόξης Χριστο, τν τυράννων σχυνας, τν ματαιότητα, κα ξίως πέλαβες, χειρ τ κτίστ, στέφανον τν φθαρτον, τς νίκης νδοξε. θεν παῤῥησίαν ς χων, πρέσβευε παύστως σωθναι, τς ψυχς τν πίστει εφημούντων σε.
*

ΟΣΙΟΥ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΠΠΑΔΟΚΟΥ (20ος αιών)
χος πλ. α’. Τν συνάναρχον Λόγον.

Τν σίων τν βίον κμιμησάμενος, ν σχάτοις τος χρόνοις, Πάτερ ρσένιε, πληρώθης δωρεν το θείου Πνεύματος, κα θαυμάτων γεγονός, θεοφόρε ατουργός, παρέχεις ν κάστω, τς κ Θεο χορηγίας, τας κεσίαις σου πρς Κύριον.
*
ΑΓΙΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΦΙΛΟΥΜΕΝΟΥ(20ος αιών)
Χριστοκτνων ο κγονοι πηνς σε πκτειναν ν σχτοις χρνοις, σεπτ Φιλομενε, παρ τ Φραρ τ γιον, παρ’ περ πντησε Σαμαρετιδι Χριστς, θενθρωπος Κριος, ς παρλαβε, τν γαν ψυχν σου ες σκηνσεις ορανου εφροσνης κα θεας μακαριτητος.
*

ΟΣΙΟΥ ΠΑΙΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ(20ος αιών) (Μητρ.Εδέσσης Ιωήλ)
χος δ΄. δωκας σημείωσιν.
σιε Πασιε, Φαράσων δένδρον πολύκαρπον, τν τοκέων σου καύχημα, θωνος τ κλέϊσμα, κα τς κκλησίας, στύλος γκρατείας, ν τος σχάτοις τος καιρος, σημείοις ντως τος θαυμασίοις σου, φάνης ξιάγαστε, δι πιστν τ θροίσματα, κατ χρέος τν βίον σου, εφημομεν τος σμασιν.
*

Και ας κλείσουμε με τα θεϊκά λόγια του Χριστού μας:
«ποκριτα, τ μν πρσωπον το ορανο γινσκετε διακρνειν, τ δ σημεα τν καιρν ο δνασθε γνναι; (Ματθ. ιστ΄-3)


ΕΝΑΣ ΑΠΛΟΣ ΛΕΫΙΤΗΣ

Τα θυμάσαι τα αδέρφια σου;

Έχουμε να γράψουμε ιστορία ακόμη...