Ρωμανιστή-Βαλκανιολόγου
Οι ημέρες είναι σύμβολα του χρόνου. Κάποιες δε υπερβαίνουν την αέναη ροή των αιώνων και γίνονται μάρτυρες αδιάψευστοι των πεπρωμένων του κόσμου.
Μία και ανεπανάληπτη είναι η 29 Μαΐου 1453, κατά την οποία εάλω η Πόλις, η κατ’ εξοχήν εστία του φωτός, της παιδείας, θύραθεν και κατά Χριστόν.
Διότι της Κωνσταντινουπόλεως προϋπάρχει το Βυζάντιον, εδραιωμένο στις Συμπληγάδες Πέτρες του Βοσπόρου, τις οποίες σχεδόν αλώβητα διέρχεται το περίπτυστο σκάφος των Αργοναυτών διανοίγοντας διάπλατα τις πύλες μιας παγκόσμιας επίπονης πορείας, απεικονισμένης παραστατικά στις περιπέτειες του Ιάσονος, του Ηρακλέους και των Ηρακλειδών.
Ο Άγγλος καθηγητής Κάντλερ διακηρύσσει την ελληνική ύπαρξη στη Μικρασία ήδη την 3η χιλιετία π.Χ. Πανάρχαιη διαπιστώνεται η παρουσία Ελλήνων και στην Ευρώπη, όπως αρχικά ονομάζεται η σημερινή βαλκανική. Κατά τον Ρουμάνο ακαδημαϊκό και καθηγητή του Πανεπιστημίου Βουκουρεστίου VasileParvan, «οι αρχαίες ελληνικές παραδόσεις, σωζόμενες κυρίως στους επικούς κύκλους, από τους οποίους εμπνεύσθηκαν οι Τραγικοί εμπεριέχουν γνώσεις παμπάλαιες, αφ’ ότου οι Έλληνες, Θράκες, Φρύγες ανήκαν οπωσδήποτε σε κοινό των τριών έθνος. Ο Ορφεύς ήταν Θραξ, ο Πέλοψ ήταν Φρυξ, αλλά και οι δύο ταυτόχρονα ήσαν και Έλληνες. Τα ομηρικά ποιήματα εμφανίζουν αυτήν την πνευματική κατάσταση. Τα δε αρχαιολογικά ευρήματα του τελευταίου μισού του αιώνα επιβεβαιώνουν ολοένα και περισσότερο την ακρίβεια των αρχαίων ελληνικών παραδόσεων».
Όταν το Βυζάντιο του Βοσπόρου επιλέγεται ως έδρα διοικητική ανατολικού διαμερίσματος της απέραντης ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και μετονομάστηκε από τον εκλογέα Κωνσταντινούπολις, δεν παραγνωρίζεται ο προηγούμενος ελληνικός πολιτισμός. Πρότυπα άλλως τε παλαιότερα αποτρέπουν οποιαδήποτε παραγνώριση. Ήδη ο κορυφαίος των αποστόλων Παύλος, Ρωμαίος πολίτης και επομένως χρήστης της λατινικής, συννάμα δε ελληνιστής Ιουδαίος, που συνεπάγεται άρτια γνώση εβραϊκής και ελληνικής, γλώσσα και μορφή σκέψεως έχει ελληνική. Παρόμοια πράττουν και οι μεταγενέστεροι χριστιανοί. Συγκομίζουν από τον Ελληνισμό εκφάνσεις του ελληνικού πνεύματος, προ πάντων το μέτρο, την αρμονία, την ευσχημοσύνη, τη χάρη, την ευγένεια. Καθιστούν οργανικό στοιχείο της νέας θρησκείας τον ελληνικό πολιτισμό. Κλάδοι θεωρητικοί και πρακτικοί της ελληνικής φιλοσοφίας έχουν θέση στη διάπλαση του Χριστιανισμού, όπως αποφαίνονται πολλοί πατέρες, ιδίως δε ο Ωριγένης.
Γίνεται πλέον απόλυτα κατανοητό πως ο Μέγας Κωνσταντίνος προικίζει την Πόλη του με αριστουργήματα της ελληνικής τέχνης και επισπεύδει τη δημιουργία της καλλιτεχνικής ατμόσφαιρας και αισθητικής των ταλαντούχων χριστιανών, ώστε να μετουσιώνουν βιώματα και συγκινήσεις της πίστεώς τους σε πρωτότυπα έργα. Μετά δε την προοδευτική άρση παντοίων δυσπιστιών, υποψιών, επιφυλάξεων και προκαταλήψεων έναντι παντός χριστιανικού προβάλλουν πορίσματα εντυπωσιακά σε ποικίλους τομείς, εικονογραφία, αρχιτεκτονική, μουσική κ.α. Με την τελευταία συντελείται ανάπτυξη της θείας λατρείας, καθώς και συνθέσεως απαραμίλλων σε ποίηση και ύψος ιερών λειτουργιών και εκκλησιαστικών ύμνων και συναφών μελωδιών. Π.χ. ο ωραίος εσπερινός ύμνος «Φως ιλαρόν…» θεωρείται από τον Μέγα Βασίλειο αρχαίος και αποκαλείται επιλύχνιος ευχαριστία.
Εξ ίσου ακμάζουν οι επιστήμες, δίκαιο, ιατρική, μαθηματικά, αστρονομία, στις ιερές μονές, σε διδακτήρια και πανδιδακτήρια, όπως το Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινουπόλεως.
Εν τούτοις ελάχιστοι ακόμη αποτιμούν κατ’ αξίαν τα επιτεύγματα, μεταξύ των οποίων ιδιαίτερα υπογραμμίζεται η εφεύρεση νέου ρυθμού στην αρχιτεκτονική, ο οποίος εφαρμόζεται κιόλας με καταπληκτική επιτυχία στην οικοδομή του ναού της Αγίας Σοφίας. Ο Γάλλος ακαδημαϊκός R. Grousset τον αντιπαραβάλλει με τον Παρθενώνα και αναγνωρίζει συνέχεια ελληνικού πολιτισμού στο μεγαλοπρεπέστατο μνημείο.
Ταυτόχρονα η Κωνσταντινούπολις επιδίδεται αδιάκοπα σε φιλαλληλίας και φιλανθρωπίας έργα.
Η εκκλησία της Κωνσταντινούπολις στρέφει στοργικά το βλέμμα της προς όλους τους λαούς, έως το απώτατο δυτικό άκρο της Ευρώπης, το σημερινό Ηνωμένο Βασίλειο. Στους πρωτοπόρους αποστόλους συναριθμείται και ο Ιωάννης Κασσιανός. Με σταθμούς στο Βρινδήσιο, στο Μονακό, στο PasdeCalais διαβαίνουν τη Μάγχη και αποβιβάζονται στα βρετανικά νησιά. Εκεί εν ονόματι του Χριστού αγωνίζονται να ειρηνοποιήσουν τους βρετανικούς λαούς, που μετά την αποχώρηση, το 407 μ.Χ., των ρωμαϊκών λεγεώνων σπαράσσονται από εμφύλια σύρραξη, η δε πρόσκληση γερμανικών φύλων, Άγγλων και Σαξόνων, προς αποκατάσταση της τάξεως όχι μόνον δεν τελεσφορεί αλλά και περιπλέκει χειρότερα την κατάσταση επαυξάνοντας τις έριδες. Διότι οι προσκεκλημένοι ως ειρηνοποιοί επιβάλλουν στην ανάστατη χώρα απροκάλυπτα την εξουσία τους, την οποία και συνεχίζουν, ενώ αυτόχθονες διαρκώς διεκδικούν δικαιώματα αυτονομίας!
Οι αποστολές της Κωνσταντινουπόλεως έχουν χαρακτήρα αδιαμφισβήτητα χριστιανικό, φιλειρηνικό, εκπολιτιστικό. Έτσι, κατά τον Grousset, «ο μεσαιωνικός χριστιανισμός προάγει στον ελληνικό πολιτισμό στον γερμανικό και σλαβικό κόσμο».
Ειδικά για τους Σλάβους ο Τσέχος καθηγητής των Πανεπιστημίων Πράγας και Χάρβαντ FrantisekDvornik παραδέχεται με παρρησία τη σπουδαιότητα της προσφοράς της Κωνσταντινουπόλεως, γράφοντας ακριβώς τα εξής: «Το βυζάντιον διέπλασε τις απειθάρχητες φυλές των Σέρβων, Βουλγάρων, Ρώσσων, Κροατών και τις διεμόρφωσε σε έθνη. Τους έδωσε την θρησκεία του, τους θεσμούς του, και τις παραδόσεις του, και εδίδαξε τους αρχηγούς των πώς να κυβερνούν. Τω όντι, τους έδωσε την ουσία του πολιτισμού – την γραφή και την φιλολογίαν».
Ευνόητα απολαύουν ανάλογης γενναιοδωρίας και οι λοιποί λαοί, μάλιστα οι πλησιόχωροι, όπως οι Χάκες, πρόγονοι των σημερινών Ρουμάνων, οι παραδουννάβιοι, Σκύθες, Γότθοι κ.α. Οι τελευταίοι ευτυχούν αποκτώντας την Ιερά Γραφή στη γλώσσα τους, γνωστή ως «Βίβλος Γοτθική», έργο του Γούλφιλα ή Ούλφιλα, ο οποίος παρά το ξενικό όνομα είναι ελληνικής καταγωγής, όπως αποδεικνύει ο Ρουμάνος καθηγητής MirceaPacurariu.
Αργότερα απόστολοι της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως δεν αγνοούν και τους ευρωποιημένους Ούγγρους. Ατελείωτος είναι ο κατάλογος αποστόλων – μαρτύρων Ελλήνων ανά τα πέρατα του τότε γνωστού κόσμου.
Παράλληλα στο εσωτερικό της αυτοκρατορίας η όλη ζωή ρυθμίζεται πάλιν «υπό το φως της Εκκλησίας». Στην ελληνική Ανατολή δεν παρατηρούνται φυλετικά φαινόμενα. Αυτά είναι εισαγόμενα. Πολύτιμα και άκρως επίκαιρα σε πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο αναδεικνύεται η μαρτυρία του διαπρεπούς Βυζαντινολόγου LouisBrehier: «Οι Σταυροφόροι είναι εκείνοι, που εισήγαγαν τον αντισημιτισμό στο Βυζάντιο, όπου άλλως τε απαλυμένος δεν προκαλεί ποτέ μαζικές απελάσεις και ακόμη ολιγώτερο πογκρόμ».
Στο Βυζάντιο οι υπήκοοι, που είναι προικισμένοι, φίλεργοι, ταλαντούχοι, ανέρχονται και στα ανώτατα αξιώματα, ακόμη και στο αυτοκρατορικό, ανεξάρτητα από καταγωγή, θρησκεία, γλώσσα, ώστε να ωχριούν διακηρύξεις των ημερών μας για ανθρώπινα δικαιώματα. Διότι “quidlegessimemoribus”.
Αποκάλυψη του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού του Βυζαντίου στις πραγματικές διαστάσεις, μεγαλύτερες και ανώτερες και των πλέον δημοκρατικών χωρών της τρέχουσας τρίτης χιλιετίας μ.Χ. πραγματώνει με καίριες επισημάνσεις ο Γάλλος ακαδημαϊκός Φρεντ Μπεράνς: «Εις μίαν εποχήν – γράφει – όπου οι ηγεμόνες της Δύσεως εθεώρησαν το κράτος ατομικήν των ιδιοκτησίαν, η περιουσία του αυτοκράτορος του Βυζαντίου υπέκειτο εις φορολογίαν… Τα νοσοκομεία εξέπλητταν τους ξένους με την υγιεινήν των και περισσότερον ακόμη με την παρουσία ιατρών γυναικών, που περιέθαλπαν τας ασθενείς του φύλου των Βυζαντινοί αυτοκράτορες εν τη επιθυμία των να πραγματοποιήσουν επί γης την βασιλείαν του Χριστού συνεκάλουν συμβούλια δια ζητήματα ηθικής και συνειδήσεως ηρνούντο να παραδώσουν τους φυγοδίκους, με τους δε Μουσουλμάνους έκαμναν τακτικήν ανταλλαγήν αιχμαλώτων.
Προ του Χαρούν αλ Ρασήντ, οι αυτοκράτορες μετεμφιέζοντο δια να κάμουν επιθεωρήσεις εις την πρωτεύουσαν, να ελέγξουν τας τιμάς της αγοράς, να μάθουν μόνοι των ό,τι οι υπουργοί προσεπάθουν να κρύψουν από αυτούς. Οι πτωχοί ημπορούσαν να καταφύγουν εις τα δικαστήρια, χωρίς να επιβαρυνθούν με έξοδα, και ένα παιδί ταπεινής οικογενείας εάν είχεν ιδιοφυΐαν, ημπορούσε να σπουδάση και κατόπιν να ανέλθη όλας τα βαθμίδας της ιεραρχίας, να γίνη υπουργός, ναύαρχος, διοικητής επαρχίας».
Επιπρόσθετα ο ξένος σοφός, ο καθηγητής Μπερνάνς, ομολογεί: «Εις όλους τους τομείς, τους νόμους, την αρχιτεκτονικήν, την τέχνην, είμεθα είτε αμέσως είτε μέσω της ιταλικής Αναγεννήσεως οι κληρονόμοι του Βυζαντίου. Κληρονόμοι μιας κληρονομίας, την οποίαν επί μακρόν περιφρονήσαμεν, διότι δεν αντελαμβανόμεθα την λεπτήν και πολλαπλήν της αξίαν: κληρονόμοι επίσης της βεβαρημένης συνειδήσεως των προγόνων μας, οι οποίοι επρόδωσαν την υπόθεσιν του πολιτισμού, εφοβούμεθα το μεγαλείον, αλλά και την πικρίαν συγχρόνως ενός μαθήματος πλουσίου εις διδασκαλίαν. Μαθήματος, που θα είναι επίκαιρον, όσο θα υπάρχη η γη». Επομένως επιτακτικός αποβαίνει ο επανεξελληνισμός της Ευρώπης και όχι ο εξευρωπαϊσμός της Ελλάδος.
Ιδού τι σημαίνει εάλω η Πόλις. Ιδού πως κατανοείται των πολιτών της και όλων των λαών η καταλύπηση, η οποία αυθόρμητη, πηγαία, εμπερίστατη μαρτυρείται τόσο σε λόγια όσο και σε δημώδη πνευματικής δημιουργήματα.
Ο ιστορικός της Αλώσεως Δούκας αναφωνεί: «Ω Πόλις, Πόλις, πόλεων πασών κεφαλή ω Πόλις, κέντρον των τεσσάρων του κόσμου μερών ω Πόλις, Πόλις, χριστιανών καύχημα και βαρβάρων έχουσα ένδον φυτά παντοία βρίθονται καρπούς πνευματικούς. Πού σου το κάλλος παράδεισε, πού σου η των χαρίτων του πνεύματος ευεργετική ρώσις ψυχής τε και σώματος; Πού τα των αποστόλων του Κυρίου μου σώματα τα προ πολλού φυτευθέντα εν τω αειθαλεί παραδείσω, έχοντα εν μέσω τούτων το πορφυρούν ιμάτιον, την λόγχην, τον σπόγγον, τον κάλαμον, άτινα ασπάζοντες εφανταζόμεθα τον εν σταυρώ υψωθέντα οράν που τα των οσίων λείψανα; Πού τα των μαρτύρων; Πού τα του μεγάλου Κωνσταντίνου και των λοιπών βασιλείου πτώματα; Αι αγνιαί, τα περίαυλα, αι τρίοδοι, οι αγροί, οι των αμπέλων περιφραγμοί τα πάντα πλήρως μεστά λείψανα αγίων σωμάτων ευγενών, σωμάτων αγενών, ασκητών, ασκητριών. Ω της ζημίας έθεντο, Κύριε, τα θνησιμαία των δούλων σου βρώματα τοις πετεινοίς του ουρανού, τας σάρκας των οσίων σου τοις θηρίοις της γης κύκλω της Νέας Σιών και ουκ ην ο θάπτων».
Ο Ανδρόνικος Κάλλιστος στη «Μονωδία επί τη δυστυχεί Κωνσταντινούπολη» υπενθυμίζει επιγραμματικά: «Πού δε νοσοκομεία και γηροκομεία και πτωχοκομεία, ων η Πόλις πολλήν εποίει (!) σπουδήν;» Με άφατη δε οδύνη προειδοποιεί: «Νυν η κοινή των Ελλήνων εστία, η διατριβή των μουσών, η της επιστήμης απάσης διδάσκαλος, η των πόλεων βασιλίς εάλω, φευ, χερσίν ασεβών».
Η απανθρωπιά των ασεβών κατακτητών σκιαγραφείται με χρώματα μελανά στο έμμετρο «Ανακάλημα της Κωνσταντινούπολης»:
Ήλιες μου ανάτειλε παντού, σ’ ούλον τον κόσμο φέγγε
κ’ εκτίνε τας ακτίνας σου σ’ όλην την οικουμένη
κ’ εις την Κωνσταντινούπολην, την πρώην φουμισμένην
και τώρα την Τουρκόπολην, δεν πρέπει πιο να φέγγης.
Αλλ’ ουδέ τας ακτίνας σου πρέπει εκεί να στέλλης
να βλέπουν τ’ άνομα σκυλιά τες ανομίες να κάμνουν,
να ποίσου στάβλους εκκλησίες, να καίουν τας εικόνας,
να σχίζουν, να καταπατούν τα ‘λόχρυσα βαγγέλια,
να καθυβρίζουν τους σταυρούς, να τους κατατσακίζουν,
να παίρνουν τ’ ασήμια τους και τα μαργαριτάρια
και των αγίων τα λείψανα τα μοσχομυρισμένα
να καίουν, ν’ αφανίζουν, στην θάλασσα να ρίπτουν,
να παίρνουν τα λιθάρια των και την ευκόσησίν των
και στ’ άγια δισκοπότηρα κούπες κρασί να πίνουν.
Εξ άλλου σε θρήνο ανώνυμο, που δεν διαφέρει από γνήσιο δημοτικό τραγούδι, επισημαίνεται η οικουμενικότητα της Πόλης:
Εσείς βουνά θρηνήσητε και πέτραι ραγισθήτε
και ποταμοί φυράσετε και βρύσες ξεραθήτε
διατί εχάθη το κλειδί όλης της Οικουμένης
το μάτι της Ανατολής και της Χριστιανοσύνης.
Και συ σελήνη τουρανού την γην μη την φωτίσης
και σεις νερά τρεχάμενα σταθήτε, μην κινήσθε
και θάλασσα βρυχήσθητι την συμφορά της Πόλης.
Εύλογα λοιπόν, κατά τον Ανδρόνικο Κάλλιστο: «Νυν θρηνήσουσιν Ιταλοί, νυν οι Κελτοί κλαύσουσι, νυν Γαλάται και Βρεταννοί, νυν Γερμανοί και Ιλλυριοί και Θράκες και Παίονες, νυν Ίβηρες ανοιμώξουσι, νυν Ινδοί σκυθρωπάσουσι, νυν γένος άπαν και νήσοι και ήπειροι κατακόψονται..»
Την 29 Μαΐου 1453, με την άλωση της Πόλης, καταλύεται η Πολιτεία, τα κατάλοιπα μιας άλλοτε κραταιάς και μακραίωνης αυτοκρατορίας. Ο δε τελευταίος αρχηγός της, Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος, καλεί τον Προκαθήμενο της Εκκλησίας, τον Ασκητή Γεώργιο Σχολάριο, για την οριστική αντιμετώπιση του χρέους..:
Έλα στο χάρο αδελφικά να μοιραστούμε
εγώ στα τείχη να σταθώ να πολεμήσω,
ανέλπιδα, χωρίς λιποψυχιά, τη Μοίρα
και συ, Ασκητή, τα γυναικόπαιδα διαφέντεψε,
που στριμωγμένα στην Αγιά Σοφιά θρηνούνε
να σκοτωθώ πρέπο ναι εγώ, και συ να ζήσης.
Θρήνων, κλαυθμών και οδυρμών γυναικόπαιδα απότοκο είναι το «Δημοτικό Τραγούδι της Αγία Σοφιάς» και παμμέγιστο πειστήριο της λαϊκής πίστεως για την επαναπόκτηση των πατριών. Ευγλωττότατα τα γυναικόπαιδα εκφράζονται στον επίλογό του:
«Σώπα, Κυρία Δέσποινα, μην κλαις και μη δακρύζης
Πάλε με χρόνους, με καιρούς, πάλε δικά σου είναι»
Ομολογουμένως λακωνικά σε δύο μόνον στίχους, διατυπώνεται η Μεγάλη Ιδέα, η οποία γεννάται εντός της Αγια–Σοφιάς από τα τρομαγμένα πλήθη των πιστών και διαφυλάσσεται ως Κιβωτός από την Εκκλησία, η οποία πράγματι επιβιώνει. Επωμίζεται δε το βάρος της διασώσεως των ιερών και οσίων, καθώς και την αποστολή της προστασίας της γλώσσας, του εθνισμού, του Ελληνισμού, θυσιάζοντας στον βωμό της πίστεως και της πατρίδος 10 Πατριάρχες, 100 Ιεράρχες και 6.000 κληρικούς, ενώ τα μέλη της, που αγωνίζονται για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία, είναι αναρίθμητα.
Μολονότι η προσφορά της Εκκλησίας μετά την Άλωση της Πόλης μαρτυρείται από τις ιστορικές πηγές και αναγνωρίζεται από επιστήμονες ιστορικούς, ακόμη και μαρξιστές, όπως ο Νίκος Σβορώνος, μόλις συγκροτείται ελληνικό κράτος, επιχειρείται η αγνόησή της και η καταπτόησή της.
Εννοώντας τους αγωνιστές τους αγωνιστές του 21 ο στρατηγός Μακρυγιάννης γράφει στον Όθωνα: «Εκείνοι θέλουν νάχουν την θρησκείαν τους και να δοξάζουν τον Θεόν με το μέσον της θρησκείας, και τότε λέγεσθε κι εσείς δίκαιοι βασιλείς επίτροποι του Θεού, όταν τους αφήνετε ελεύθερους εις τα αιτήματά τους. Όχι να κάθεσαι εσύ, ένας μεγάλος Βασιλέας και να καταγένεσαι ν’ αλλαξοπιστήσεις μια χούφτα ανθρώπους, οπού ήταν τόσους αιώνες χαμένοι και σβυσμένοι από την κοινωνία. Εκείνος οπού τους κυρίεψε τους έκαιγε εις τους φούρνους, τους έκοβε γλώσσες, τους παλούκωνε ν’ αλλάξουν την θρησκείαν τους και δεν μπορούσε να κάμη τίποτα. Τώρα ο Θεός ο δίκιος και Παντοδύναμος, οπού ορίζει και σένα, ανάστησε αυτείνο το μικρό έθνος και θέλει να δοξάζεται απ’ αυτό το μικρό ορθόδοξο έθνος ορθοδόξως και ανατολικώς, καθώς οι εδικοί σου υπήκοοι τον δοξάζουν δυτικώς… και καταγίνεσαι ο βασιλέας να γυρίση από την θρησκείαν τους τούς απογόνους των παληών Ελλήνων, τα παιδιά του Ρήγα, του Μάρκο Μπότσαρη, του Καραϊσκάκη, του Δυσσέα, του Διάκου, του Κολοκοτρώνη, του Νικήτα, του Κυργιακούλη, του Μιαούλη, του Κανάρη, των Υψηλάντη και αλλονών πολλών, όπου θυσίασαν και την ζωήν τους και την κατάστασίν τους δι’ αυτείνη την ορθόδοξη θρησκεία και δι’ αυτείνη την ματοκυλισμένη μικρή τους πατρίδα».
Ένας άλλος ανυποχώρητος παρά τις απηνείς διώξεις υπέρμαχος της ελληνορθοδοξίας, ο Παπουλάκος, καταγγέλει τη διαβρωτική διείσδυση της αθεΐας μέσα στα σχολεία των χρόνων του, η οποία στις ημέρες μας αποκτά επίφοβα πλοκάμια και εμφανίζει φλέγουσα επικαιρότητα: «Τ’ άθεα γράμματα παραμέρισαν τους άγιους και τους αγωνιστές και βάλανε στο κεφάλι του έθνους ξένους και άπιστους γραμματισμένους, που πάνε να νοθέψουνε τη ζωή μας. Τ’ άθεα γράμματα κόψανε το δρόμο του έθνους και τ’ αμποδάνε να χαρή τη λευτεριά του. Είναι ντροπή μας, ένα γένος που με το αίμα του πύργωσε τη λευτεριά του, που περπάτησε τη δύσκολη ανηφοριά, να παραδεχθή πως δεν μπορεί να πορπατήσει στον ίσιο δρόμο άμα ειρήνεψε, κι ότι δεν ξέρουμε εμείς να σιγυρίσουμε το σπίτι, που με το αίμα μας λευτερώσαμε, αλλά ξέρουν το σιγυρίσουν εκείνοι που δεν πολέμησαν, εκείνοι που δεν πίστεψαν στον αγώνα, εκείνοι που πάνε, να μας αποκόψουνε από τον Χριστό, και πασχίζουμε να μας ρίξουνε στη σκλαβιά άλλων αφεντικών, πούναι πιο δαιμονισμένοι από τους Τούρκους….. Τ’ άθεα γράμματα υφαίνουνε το σάβανο του Γένους…»
Αν στα χρόνια του Παπουλάκου οι δήθεν αθεϊστές, κουλτουριάρηδες ή τυχοδιώκτες, και οι ριψάσπιδες ή απόντες από την ένοπλη εθνική επανάσταση, κάνουν τα πάντα, για ν’ αποκόψουν τους Έλληνες από την Ορδοθοξία, σήμερα το 2014, δεν μεθοδεύουν απλώς την εξάλειψη της ιδιότητας του Ορθοδόξου Χριστιανού από τις ταυτότητες, αλλά μηχανεύονται την Άλωση της Ελλάδος αποκόπτοντας και τους αγωνιστές και τους εθνικούς ευεργέτες από τον Ελληνισμό.
Ας αναφέρουμε το μεταθανάτιο πάθημα του Ευαγγέλου Ζάππα, αφού παραπέσουμε αποσπασματικά προσωπική επιστολή του, αληθινή και πολύτιμη ιστορική πηγή, εξομολόγησή του σεμνή, ανεπιτήδευτης σαφή, ειλικρινή: «Από το 1821 μέχρι το 1830 εδούλευσα πιστότατα την πατρίδα μου στρατιωτικώς. Πάντα υπό την οδηγία του μακαρίτου Μάρκου Μπότσαρη σ’ όλους τους πολέμους του Σουλίου μέχρι τελευταίως της Σπλάντζας με τον Λάμπρον ΒΕΪΚΟΝ και τον Βασ. ΖΕΡΒΑΝ. Μετέπειτα απέρασα εις τα Σάλωνα υπό την οδηγία του Πανουριά και Ι. Γκούρα. Εις όλους τους πολέμους της Αν. Ελλάδος, Βασιλικών, Θερμοπυλών, Νευρόπολιν, Πατρατζικίου, Αϊτού, Γραβιάν και εσχάτως της Αμπλιανής υπό την οδηγία του αθανάτου καπ. Κίτσου Τζαβέλλα, επικεφαλής όλων των Βλαχοχωρίων του Σαλώνου με βαθμό ταξιάρχου της ενεργείας και τελευταίως επικεφαλής των στρατιωτών μου και των στρατιωτών του Ν. Πανουρία…» Τεκμηριώνει δε όσα γράφει επικαλούμενος ως μάρτυρας «τους πολλά ολίγους τους εκ του επαναστατικού πολέμου σωθέντας ήρωας, αθάνατον κ. Τζαβέλλα, Σπύρον Μίλιον, Ν. Πανουρίαν, Γ. Δυοβουνιώτην, Δ. Λιούλιαν, Ι. Βαϊρακτάρην, Παπακώστα Σαλονίτην και τον Ν. Ζέρβαν και εν γένει τους υπό την οδηγίαν τους αξιωματικούς και στρατιώτας, με τους οποίους εσυμπολεμήσαμεν εις αυτάς τα μάχας θάπτοντας συγγενείς και στρατιώτας, βάφοντας πέτρες και την γη με το αίμα μας υπέρ της ελευθερίας της φιλτάτης ημών πατρίδος, και μετά το τέλος όλων αυτών ήλθα εδώ εις Βουκουρέστιον μετερχόμενος το εμπόριον και αενάως βοηθών και συνδράμων τους εδώ πτωχούς και αδυνάτους Έλληνας…»
Ο Ζάππας, του οποίου το Ζάππειο της ελληνικής πρωτεύουσας υπήρξε το καταλληλότερο μέγαρο έως το 1981 προς υποδοχή των Ευρωπαίων αρχηγών κρατών για την υπογραφή της εντάξεως της Ελλάδος στην Ε.Ο.Κ. συνάμα δε τα διάσπαρτα στη γενέτειρά του, Βόρειο Ήπειρο, στην Κωνσταντινούπολη και στον απανταχού Ελληνισμό, Ζάππεια σχολεία, καθώς και των άλλων Βορειοηπειρωτών Αρσάκη, Ζωγράφων, Μπάγκα, Σίνα κ.α. που αποβαίνουν τηλαυγείς φάροι ελληνικής παιδείας, και επιπρόσθετα, ενώ της τεράστιας περιουσίας του, αποκτημένης στη Ρουμανία, καθιστά κληρονόμο το ελληνικό κράτος, στις ημέρες μας ο ίδιος μέγας ευεργέτης και οι συναναφερόμενοί του δεν κατατάσσονται από ελληνικό ίδρυμα στην … ελληνική εθνότητα!
Δεύτερο ελληνικό σωματείο τους απογόνους διακεκριμένων συμπολεμιστών του Ζάππα, π.χ. του Μάρκου Μπότσαρη, Κίτσου Τζαβέλλα, Γκούρα κ.α. δεν τους θέλει… Έλληνες! Αποσκοπώντας δε στην είσπραξη ευρωκονδυλίων «οργανώνει» ψευδοσυνέδρια για τα Βλάχινα και Αρβανίτικα, όπως στη Λάρισα και Λιβαδειά, ερήμην επαϊόντων και εκπροσώπων συλλόγων, καθ’ ύλην αρμοδίων και αμέσως ενδιαφερόμενων. Δικαιολογημένες ανησυχίες και πολλούς προβληματισμούς γεννούν οι απαράδεκτες αυτές συνάξεις σε συνάρτηση μετά καιρούς καταστροφικές παρεμβάσεις στην ελληνική γλώσσα, όπως πρωτίστως ο ισχυρισμός, ότι η νεοελληνική είναι αυτοτελής γλώσσα και όχι μορφή της ενιαίας ελληνικής την οποία υποστηρίζουν και διακηρύσσουν και οι εγκριτότεροι ξένοι Ελληνιστές.
Συγκεκριμέναο Roger Goossens μεταπολεμικά (1946) σεμελέτημάτου, επιγραφόμενο grec ancien et grec moderne ou la Grece eternelle μαςδιαβεβαιώνει: «Entre la langue des diux d’ Homere et la langue de Kostis Palamas, il ya une longue et lente evolution; il n’ yapas de solution de continuite. Il n’ y a qu’ une langue grecque, comme il n’ y a qu’ un peuple grec, comme il n’ y a qu’ une nation grecque, la Grece d’ autrefois, d’ aujourd’ hui, de demain, la Grece eternelle» Τοεπιλογίζειελληνικά, παραπέτονταςστίχουςτουΠαλαμά:
Ήλθανε χρόνια δίσεχτα, τα ομηρικά τραγούδια
α! σώπασαν βουβάθηκαν οι Πλάτωνες για πάντα,
και των βουνών σου οι μέλισσες μακρειά σε ξένα χείλη
το παραιτούν το μέλι τους, και οι ποιηταί, που τώρα
με τα συντρίμμια απόμειναν στην έρημην Ελλάδα,
μιλούν γλώσσα ανυπόταχτη, λαχταριστή, θρεμμένη
με των ελληνικών βουνών το πάναγνον αέρα
αλλά γλυκειά και γνώριμη στα θεϊκά τ αυτιά σου,
γιατ’ είναι γλώσσα της ζωής και γλώσσα της αλήθειας.
Παρά ταύτα το σύγχρονό μας ελληνικό κράτος με νόμο επέβαλε το μονοτονικό, που καταντά αγνώριστο ή ατονικό, ενώ «φωστήρες», ακόμη και πανεπιστημίου, προπαγανδίζουν την επιβολή του λατινικού αλφαβήτου!
Πάντως δεν χαρακτηρίζονται πλέον ως Έλληνες όσοι πότισαν το δένδρο της ελευθερίας των Ελλήνων με το αίμα τους και ενδυνάμωσαν οπωσδήποτε, με ολικές ή μερικές συνεισφορές την Ελλάδα, συντελώντας στην ίδρυση της πρώτης Ναυτικής Σχολής της Σχολής Ευελπίδων, της Ιεράς Μητροπόλεως Αθηνών, της Ακαδημίας Αθηνών, του Εθνικού Οφθαλμιατρείου, του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, του Πανεπιστημίου της Εθνικής Βιβλιοθήκης, της Εθνικής Τράπεζας, του Εθνικού Αστεροσκοπείου, του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, της Αρχαιολογικής Εταιρείας, της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας, της Ιατρικής Εταιρείας Ελλάδος, του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός κ.α. ή διέσωσαν την εθνική αξιοπρέπεια και τιμή διευρύνοντας τα όρια της επικράτειας του καχεκτικού Βασιλείου Δομοκού απελευθερώνοντας αλύτρωτα ελληνικά εδάφη με αλλεπάλληλες επαναστάσεις, 1854, 1866, 1878, ακόμη και με τον επώδυνο ατυχή Πόλεμο 1897, χάρη στον Κωνσταντίνο Σμολένσκη, Μοσχοπολίτη Βορειοηπειρώτη, που στη μάχη του Βελεστίνου καταπλήσσει τους πάντες, με το Ολοκαύτωμα της Κουτσούφλιανης 1898, τον υπέροχο Μακεδονικό Αγώνα, με τους νικηφόρους απελευθερωτικούς πολέμους 12 – 13, μετά τους οποίους η Ελλάς γίνεται σεβαστή στους φίλους και φοβερή στους εχθρούς. Όμως βασικοί συντελεστές των λαμπρών νικών και σωστικών επιτυχιών στο Αιγαίο, όπως ο Γεώργιος Αβέρωφ, που εξασφαλίζει στο ελληνικό πολεμικό ναυτικό το ομώνυμο και περίπυστο θωρηκτό, και ο Παύλος Κουντουριώτης, κυβερνήτης του και αρχηγός του στόλου, με κύρια ευθύνη του σημερινού μας ελληνικού κράτους δεν αποκαλούνται….Έλληνες, αλλά εξελληνισμένοι ξένοι, μειονοτικοί (!) στην ίδια την πατρίδα τους, αν και η ελληνικότητά τους αποδεικνύεται και διεπιστημονικά.
Διανοήθηκαν την αποξένωση από τον Ελληνισμό εκείνων που ξανάφκειασαν το Ρωμαίικο!
Εάλω η Πόλις… Όχι η Ελλάς…
http://www.enromiosini.gr
