ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑ'Ι'ΣΙΟΣ : Έχουμε ευθύνη.

Είχε έρθει στο Καλύβι ένας άθεος μέχρι το κόκκαλο. Αφού είπε διάφορα, μετά μου λέει: «Εγώ είμαι εικονομάχος». Από εκεί που δεν πίστευε τίποτε, ύστερα έλεγε ότι είναι εικονομάχος...
«Βρε αθεόφοβε, του λέω, εσύ αφού δεν πιστεύεις σε τίποτε, τί μου λες ότι είσαι εικονομάχος; Τότε, τον καιρό της Εικονομαχίας³, μερικοί Χριστιανοί από υπερβολικό ζήλο έπεσαν σε πλάνη, έφθασαν στην άλλη άκρη, και μετά η Εκκλησία τοποθέτησε το θέμα· δεν είναι ότι δεν πίστευαν».

Υποστήριζε εν τω με­ταξύ όλη την σημερινή κατάσταση. Μαλώσαμε εκεί πέρα. «Καλά, του λέω, κατάσταση είναι αυτή; Δικαστικοί να φοβούνται να δικάσουν, να κάνουν μηνύσεις για εγκλη­ματίες και να τούς απειλούν ο ένας και ο άλλος και να αναγκάζωνται να τις αποσύρουν; Και τελικά ποιοί κυ­βερνούν; Σε αναπαύει αυτή η κατάσταση; Υποστηρίζεις αυτούς; Εσύ είσαι εγκληματίας. Γι' αυτό ήρθες; "Αντε, φύγε από εδώ!». Τον έδιωξα.

- Γέροντα, δεν φοβάστε έτσι που μιλάτε;

- Τί να φοβηθώ; Τον τάφο μου τον έχω ανοίξει. Αν δέν τον είχα ανοίξει, θα με απασχολούσε που θα κουραζό­ταν ο άλλος να σκάψη. Τώρα θα χρειασθή να ρίξη μόνο λίγους τενεκέδες χώμα...

Έχω ύπ' όψιν μου έναν άλλον άθεο, έναν βλάσφη­μο, που τον αφήνουν στην τηλεόραση και μιλάει, ενώ έχει πει τα πιο βλάσφημα λόγια για τον Χριστό και την Πα­ναγία. Δεν παίρνει και η Εκκλησία μια θέση να αφορίση μερικούς. Αυτούς έπρεπε να τους αφορίζη η Εκκλη­σία. Λυπούνται τον αφορισμό!

-  Γέροντα, τί θα καταλάβουν με τον αφορισμό, αφού τί­ποτε δεν παραδέχονται;

-  Τουλάχιστον να φανή ότι η Εκκλησία παίρνει μια θέση.

-  Η σιωπή της, Γέροντα, είναι σαν να τα αναγνωρίζη;

-  Ναί. Έγραψε ένας κάτι βλάσφημα για την Παναγία και κανείς δεν μίλησε. Λέω σε κάποιον: «Δεν είδες τί γράφει εκείνος;». «Ε, τί να τους κάνης, μου λέει. Θα λερωθής, αν ασχοληθής μαζί τους». Φοβούνται να μιλήσουν.

-  Τί είχε να φοβηθή, Γέροντα;

-  Να μη γράψουν τίποτε γι' αυτόν και εκτεθή, και ανέ­χεται να βλασφημήται η Παναγία! Να μη θέλουμε να βγάλη ο άλλος το φίδι από την τρύπα, για να έχουμε εμείς την ησυχία μας. Αυτό είναι έλλειψη αγάπης. Ύστερα αρχίζει ο άνθρωπος να κινήται από συμφέρον. Γι' αυτό βλέπεις ένα πνεύμα σήμερα: «Με τον τάδε να έχουμε σχέ­σεις, για να μας λέη καλά λόγια. Με τον άλλο να τα έχου­με καλά, για να μη μας διασύρη κ.λπ. Να μη μας πάρουν για κορόιδα, να μη γίνουμε θύματα». Άλλος αδιαφορεί και δεν μιλάει. «Να μη μιλήσω, λέει, για να μη με γρά­ψουν οι εφημερίδες». Οι περισσότεροι δηλαδή είναι τε­λείως αδιάφοροι. Τώρα άρχισε λίγο κάτι να γίνεται. Τό­σον καιρό δεν έγραφε κανένας τίποτα.
Είχα βάλει τις φωνές πριν από χρόνια σε κάποιον στο Άγιον Όρος. «Πολύ πατριωτισμό έχεις», μου λέει. Πριν από λίγο καιρό ήρθε και με βρήκε: «Όλα τα διέλυσαν, μου λέει, οικογέ­νεια, παιδεία...». Του λέω και εγώ με την σειρά μου: «Πολύ πατριωτισμό έχεις!».

Όλη αυτή η κατάσταση έχει κάνει ένα κακό και ένα καλό. Το κακό είναι ότι και εκείνοι που είχαν κάτι μέσα τους, άρχισαν να αδιαφορούν, γιατί λένε: «Εγώ θα σιάξω την κατάσταση;». Το καλό είναι ότι πολλοί άρχισαν να προβληματίζωνται και να αλλάζουν. Μερικοί έρχο­νται και με βρίσκουν και προσπαθούν να δικαιολογή­σουν ένα κακό που έκαναν προηγουμένως, γιατί έχουν προβληματισθή.

- Δηλαδή, Γέροντα, πρέπει πάντα να ομολογούμε το «πιστεύω» μας;

- Χρειάζεται διάκριση. Είναι φορές που δεν πρέπει να μιλήσουμε και άλλες φορές που πρέπει να ομολογούμε με παρρησία το «πιστεύω» μας, γιατί φέρουμε ευθύνη, αν δεν μιλήσουμε. Σ' αυτά τα δύσκολα χρόνια ο καθένας μας πρέπει να κάνη ό,τι γίνεται ανθρωπίνως και ό,τι δεν γίνεται ανθρωπίνως να το αφήνη στον Θεό. Έτσι θα έχου­με ήσυχη την συνείδησή μας ότι κάναμε εκείνο που μπο­ρούσαμε. Αν δεν αντιδράσουμε, θα σηκωθούν οι πρό­γονοί μας από τους τάφους. Εκείνοι υπέφεραν τόσα για την πατρίδα και εμείς τί κάνουμε γι' αυτήν; Η Ελλάδα, η Όρθοδοξία, με την παράδοσή της, τους Αγίους και τους ήρωές της, να πολεμήται από τους ίδιους τους Έλλη­νες και εμείς να μη μιλάμε! Είναι φοβερό!
Είπα σε κά­ποιον: «Γιατί δεν μιλάτε; Τί είναι αυτά που κάνει ο τάδε;». «Τί να πης, μου λέει, αυτός όλος βρωμάει». «Αν βρωμάη όλος, γιατί δεν μιλάτε; Χτυπήστε τον». Τίποτε, τον αφήνουν. Έναν πολιτικό τον έφτυσα. «Πες, του λέω, "δεν συμφωνώ μ' αυτό". Τίμια πράγματα. Θέλεις να έξυπηρετηθής εσύ και να ρημάξουν όλα;».

"Αν οί Χριστιανοί δεν ομολογήσουν, δεν αντιδρά­σουν, αυτοί θά κάνουν χειρότερα. Ένώ, άν αντιδράσουν, θά τό σκεφθούν. Άλλα καί ol σημερινοί Χριστιανοί δέν είναι γιά μάχες. Οί πρώτοι Χριστιανοί ήταν γερά καρύ­δια· άλλαξαν δλο τον κόσμο. Καί στήν βυζαντινή εποχή μιά εικόνα έβγαζαν άπό τήν Εκκλησία καί αντιδρούσε ό κόσμος. Έδώ ό Χριστός σταυρώθηκε, γιά νά αναστη­θούμε εμείς, καί εμείς νά αδιαφορούμε! Άν ή Εκκλησία δέν μιλάη, γιά νά μην έρθη σέ ρήξη με τό κράτος, άν οί μητροπολίτες δέν μιλούν, γιά νά τά έχουν καλά μέ δλους, γιατί τούς βοηθάνε στά Ιδρύματα κ.λπ., oi Αγιορείτες πάλι άν δέν μιλούν, γιά νά μήν τούς κόψουν τά επιδό­ματα⁴, τότε ποιος θά μιλήση; Είπα σέ κάποιον ηγούμε­νο: «Άν σας πούν ότι θά σας κόψουν τά επιδόματα, νά πήτε: "θά κόψουμε καί εμείς τήν φιλοξενία", γιά νά προ­βληματισθούν». Οί καθηγητές της θεολογίας κ.λπ. δέν φωνάζουν, γιατί λένε: «Είμαστε υπάλληλοι· θά χάσουμε τον μισθό μας, καί μετά πώς θά ζήσουμε;». Τά μοναστήρια έν τω μεταξύ τά έπιασαν με τις συντάξεις. Γιατί εγώ δεν θέλω νά πάρω οΰτε αυτήν την ταπεινή σύνταξη τοϋ Ο.Γ.Α.; Ακόμη και ασφαλισμένο σε μια ασφάλεια τοϋ Ο.Γ.Α. νά τον έχουν τον μοναχό, και αυτό δεν είναι τί­μιο. Νά τον έχουν ασφαλισμένο ως άπορο, ναί· αυτό τον τιμά. 'Αλλά νά τον έχουν ασφαλισμένο στον Ο.Γ.Α., για­τί; Ό μοναχός άφησε μεγάλες συντάξεις, έφυγε από τον κόσμο καί ήρθε στο μοναστήρι, και νά πάρη πάλι σύ­νταξη! Και νά φθάνουμε για τήν σύνταξη νά προδώσουμε τον Χριστό!

-      Δεν εννοείτε, Γέροντα, άν λ.χ. μιά μοναχή δούλεψε ως δασκάλα μερικά χρόνια καί δικαιούται κάποια σύνταξη;

-      Καλά, αυτή τέλος πάντων. Τώρα όμως νά σου πω, άν καί αυτήν τήν σύνταξη τήν διάθεση κάπου, θά πάρη μιά γερή σύνταξη από τον Χριστό. 

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ<<ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ>>

πηγή