Μπάμπουσκα: η γιαγιά που πηγαίνει δώρα στα παιδιά στη Ρωσία (ένα παραδοσιακό, χριστουγεννιάτικο παραμύθι με πολλά διδάγματα για μικρά και… μεγάλα παιδιά)

 

Μια ιστορία παραδοσιακή της Ρωσίας…Τη διαβάζω κάθε χρόνο τα Χριστούγεννα στα παιδιά μου, αλλά και κάποιες φορές κατά  τη διάρκεια της χρονιάς. Γιατί στην πραγματικότητα εγώ θέλω πιο πολύ να την ακούσω… Μιλάει για μια γυναίκα πολυάσχολη που δεν έβρισκε ποτέ χρόνο να ακολουθήσει τα ουσιαστικά της ζωής, δηλαδή για όλους εμάς….

Στη συνέχεια μπορείτε να διαβάσετε για το θρύλο της Μπάμπουσκας καθώς και το παραμύθι και το βίντεο για τα παιδιά.

Ο θρύλος της Μπάμπουσκα

Στην Ρωσία σύμφωνα με έναν θρύλο που ήταν αρκετά δημοφιλής πριν την επανάσταση του 1917 δεν υπήρχε ο Αγιος Βασίλης
αλλά η Μπάμπουσκα (=γιαγιά).
Λέγετε ότι η Μπάμπουσκα ήταν μια γριά γυναίκα που δεν είχε οικογένεια , δεν δεχόταν συχνάεπισκέψεις και το μόνο που σκεφτόταν ήταν να κάνει δουλειές
και να κρατάει το άδειο σπίτι καθαρό. Ένα κρύο απόγευμα , την ώρα που έτριβε τα πατώματα πέρασαν από το σπίτι της οι τρεις μάγοι.
Της χτύπησαν στο παράθυρο και της ζήτησαν να πάει μαζί για να δει τον νέο Βασιλιά.
Αρνήθηκε λέγοντας ότι τα πατώματα δεν είναι ακόμα καθαρά.
Τους προσκάλεσε να μείνουν την νύχτα στο σπίτι της αλλά οι μάγοι αρνήθηκαν λέγοντας ότι βιάζονται για να φτάσουν στην ώρα τους.
Αργότερα εκείνη την νύχτα η Μπάμπουσκα μετάνιωσε για την απόφασή της να μην πάει μαζί με τους μάγους .
Μάζεψε κάποια από τα στολίδια που είχε στα λιγοστά υπάρχοντα της για να τα προσφέρει στον Χριστό και ξεκίνησε για να τον βρεί. Περπατούσε συνέχεια.
Ρώτησε όποιον είδε μπροστά της για τους τρεις ταξιδιώτες και για το Άγιο παιδί που προορισμός του ήταν να γίνει ο νέος Βασιλιάς του κόσμου αλλά δεν κατάφερε να βρει τίποτα.
Λένε ότι ακόμα ψάχνει και περιφέρετε από μέρος σε μέρος. Στο ξημέρωμα της ημέρας των Θεοφανίων (06/01) αφήνει στολίδια για δωράκια στα μικρά παιδιά με την ελπίδα να βρει τον Βασιλιά. πηγή

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ

  ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ  ΤΗΣ ΜΠΑΜΠΟΥΣΚΑ                                                   

“Όλοι οι χωρικοί ήταν έξω, μιλώντας με ενθουσιασμό.

“Ξαναείδατε χτες βράδυ εκείνο το φωτεινό αστέρι;”

“Φυσικά και το είδαμε!”

“Ναι, και ήταν μεγαλύτερο”

“Ναι! Και η πορεία του ήταν προς το χωριό μας. Απόψε θα είναι ακριβώς από πάνω μας”

Εκείνο το βράδυ, ο ενθουσιασμός διαπερνούσε την ατμόσφαιρα ευχάριστα, σα γλυκό αεράκι, και περνούσε μέσα από τα σοκάκια και τους δρόμους.

“Ήρθε ένα μήνυμα”

“Πλησιάζει ένας στρατός”

“Όχι στρατός, παρέλαση είναι”

“Άλογα, καμήλες και θησαυροί”

Τώρα όλοι ήταν περίεργοι για τα νέα! Κανείς δεν μπορούσε να δουλέψει. Κανείς δεν μπορούσε να μείνει μέσα.

Κανείς, εκτός από τη Μπάμπουσκα. Η Μπάμπουσκα είχε δουλειές να κάνει. Πάντα είχε. Σκούπιζε, σφουγγάριζε, γυάλιζε τα πατώματα και όλα έλαμπαν! Το σπίτι της ήταν το πιο περιποιημένο, πάντα καθαρό και αστραφτερό. 

“Όλα αυτά τα κάνουν για ένα αστέρι”, μουρμούρισε. “Δεν έχω χρόνο, ούτε για να κοιτάζω. Έχω μείνει τόσο πίσω στη δουλειά, που πρέπει να μαζεύω και να καθαρίζω όλο το βράδυ!”

Έτσι, δεν είδε το αστέρι που έλαμπε στον ουρανό εκείνο το βράδυ. Ούτε θαύμασε την παρέλαση που έγινε στο χωριό με τα πανέμορφα φωτάκια. Ούτε άκουσε τις φλογέρες και τα τύμπανα που όσο περνούσε η ώρα δυνάμωναν, καθώς η παρέλαση πλησίαζε στο χωριό. Επίσης δεν άκουσε τις γεμάτες ενθουσιασμό φωνές των χωρικών και μετά το ξαφνικό ψιθύρισμα. Αλλά τον χτύπο στην πόρτα! Αυτόν τον άκουσε! Δεν γινόταν αλλιώς! 

“Τι είναι πάλι αυτό;” είπε ανοίγοντας την πόρτα.

Η Μπάμπουσκα απόρησε! Αυτοί που της χτύπησαν την πόρτα, ήταν τρεις βασιλιάδες!

“Ψάχνουμε ένα μέρος να ξεκουραστούμε”, είπαν. “Και το σπίτι σου είναι το καλύτερο του χωριού”.

“Θέλετε….να μείνετε εδώ;”, ψέλλισε η Μπάμπουσκα.

“Ναι, μόνο μέχρι να πέσει η νύχτα και να ξαναφανεί το αστέρι”

Η Μπάμπουσκα ξεροκατάπιε από αμηχανία. “Ελάτε μέσα τότε!”, είπε.

Πώς έλαμψαν τα μάτια των βασιλιάδων όταν είδαν τι τους πρόσφερε η Μπάμπουσκα στο τραπέζι! Καθώς τους σέρβιρε, η Μπάμπουσκα τους ρωτούσε συνέχεια:

“Ήρθατε από μακριά;”

“Ναι, από πολύ μακριά”, απάντησε ο Κάσπαρ.

“Ακολουθούμε το αστέρι”, είπε ο Μελχιόρ.

“Και προς τα πού πάτε δηλαδή;”, απόρησε η Μπάμπουσκα.

“Δεν ξέρουμε”, της είπαν. Αλλά πίστευαν ότι θα τους οδηγούσε στο νεογέννητο Βασιλιά, ένα Βασιλιά που ο κόσμος δεν είχε ξαναδεί ποτέ, το βασιλιά της Γης και του Ουρανού.

“Γιατί δεν έρχεσαι μαζί μας;” είπε ο Βαλτάσαρ. “Και να του πας κι εσύ ένα δώρο, όπως εμείς. Κοίτα, εγώ έχω χρυσό, και οι φίλοι μου φέρνουν λίβανο και σμύρνα” 

“Α”, είπε η Μπάμπουσκα, “δεν είμαι σίγουρη ότι θα ήμουν ευπρόσδεκτη. Όσο για δώρο….”

“Γιατί, αυτό το τουρσί θα άρεσε σε όλους τους βασιλιάδες!”, είπε ο Βαλτάσαρ.

Η Μπάμπουσκα γέλασε. “Τουρσί; Για ένα μωρό; Ένα μωρό χρειάζεται παιχνίδια!”

Μετά σκέφτηκε για λίγο. “Έχω ένα ντουλαπάκι γεμάτο παιχνίδια”, είπε θλιμμένα. “Το μικρό μου παιδί, ο δικός μου βασιλιάς πέθανε όταν ήταν πολύ μικρός”

Ο Βαλτάσαρ τη σταμάτησε και της είπε:΅

“Αυτός ο νεογέννητος Βασιλιάς μπορεί να γίνει και ο δικός σου Βασιλιάς. Έλα μαζί”

“Θα…θα το σκεφτώ”, ψέλλισε η Μπάμπουσκα.

 Καθώς οι βασιλιάδες κοιμούνταν, η Μπάμπουσκα καθάριζε και μάζευε το σπίτι όσο πιο αθόρυβα γινόταν. Τι πολλή δουλειά που είχε να κάνει παραπάνω! Και αυτός ο νέος Βασιλιάς….Τι παράξενη ιδέα να φύγει με τους τρεις επισκέπτες της και να πάνε όλοι μαζί να τον βρουν! Όμως, μπορούσε να το κάνει αυτό; Να αφήσει το σπίτι της και να πάει να τον βρει έτσι απλά; Η Μπάμπουσκα ανασκουμπώθηκε! “Δεν υπάρχει χρόνος για όνειρα” σκέφτηκε. Τόση δουλειά, σκούπισμα, σφουγγάρισμα, τα πιάτα, και παραπάνω μερίδες για μαγείρεμα! Τελοσπάντων, για πόσο θα έλειπε; Και με το δώρο τι θα γινόταν; Αναστέναξε. “Έχω τόσα πολλά πράγματα να κάνω. Το σπίτι θα πρέπει να είναι καθαρό αφού φύγουν. Δεν θα μπορούσα να το αφήσω έτσι” 

Ξαφνικά έφτασε η νύχτα.

Ήταν ένα αστέρι στον ουρανό!

“Είσαι έτοιμη, Μπάμπουσκα;”

“Θα ….Θα έρθω αύριο”, είπε η Μπάμπουσκα. “Θα σας προλάβω όμως. Πρέπει για την ώρα να καθαρίσω λίγο, να βρω ένα δώρο, να ετοιμαστώ…”

Οι βασιλιάδες την αποχαιρέτησαν θλιμμένοι.

Το αστέρι έλαμπε στον ουρανό. Η Μπάμπουσκα γύρισε τρέχοντας στο σπίτι της, για να αρχίσει τη δουλειά.

Σκουπίζοντας, καθαρίζοντας, ξεσκονίζοντας, πέρασε η ώρα και ξημέρωσε! Τελικά, η Μπάμπουσκα πήγε στο μικρό ντουλαπάκι, το άνοιξε και ξανακοίταξε στεναχωρημένη όλα τα παιχνίδια. Ήταν τόσο σκονισμένα! Και ήταν σίγουρο πως δεν έκαναν για το νεογέννητο βασιλιά. Έπρεπε όλα να καθαριστούν.

“Καλύτερα να ξεκινήσω από τώρα να τα καθαρίζω”, σκέφτηκε.

Δούλευε γρήγορα, πολύ γρήγορα. Ένα προς ένα, τα παιχνίδια ακτινοβολούσαν, έλαμπαν και άστραφταν. Τώρα μπορούσε να τα προσφέρει στο νεογέννητο Βασιλιά.

 Η Μπάμπουσκα κοίταξε έξω από το παράθυρό της. Ήταν ήδη πρωί! Μπορούσε να ακούσει τους αγρότες που δούλευαν. Μετά κοίταξε στον ουρανό, μα το αστέρι είχε χαθεί. Οι βασιλιάδες θα είχαν βρει ένα άλλο μέρος να ξεκουραστούν, και πίστεψε πως θα τους έβρισκε εύκολα τώρα. Αλλά η Μπάμπουσκα ένιωθε πολλή κούραση και αποφάσισε να ξαποστάσει -μόνο μία ώρα….

Ξαφνικά, ξύπνησε! Ήταν σκοτάδι! Είχε αποκοιμηθεί! Έτρεξε πανικόβλητη στο παράθυρο. Είχε σκοτεινιάσει για τα καλά. Και το αστέρι δεν ήταν πουθενά! Έτρεξε πίσω στο σπίτι, ντύθηκε ζεστά, τύλιξε βιαστικά τα δώρα, τα έβαλε σε ένα καλαθάκι, και πήγε από το μονοπάτι που είχαν πάρει και οι βασιλιάδες.

Προχωρούσε βιαστικά, περνώντας από χωριό σε χωριό. Παντού ρωτούσε για τους βασιλιάδες.

“Ω, ναι, τους είδαμε” της έλεγαν. “Πήγαν από αυτό το δρόμο”

Η Μπάμπουσκα είχα χάσει πλέον το μέτρημα των ημερών. Πέρασε από χωριά και πόλεις. Αλλά δεν το έβαζε κάτω. Προχωρούσε μέρα και νύχτα. Τελικά έφτασε σε μία μεγάλη πόλη.

“Το παλάτι!” σκέφτηκε. Εδώ πρέπει να γεννήθηκε ο μικρός Βασιλιάς.  

“Κανένα νεογέννητο βασιλιά δεν έχουμε εδώ στο παλάτι” είπε ο φρουρός του παλατιού.

“Οι τρεις βασιλιάδες πέρασαν από εδώ;” ρώτησε η Μπάμπουσκα.

“Α, ναι, πέρασαν. Αλλά, δεν κάθισαν πολύ. Έφυγαν αμέσως, για να συνεχίσουν το δρόμο τους”

“Μα προς τα πού πήγαν;”

“Στη Βηθλεέμ. Δεν μπορώ να φανταστώ όμως γιατί εκεί. Είναι ένα πολύ φτωχικό χωριό. Αλλά σίγουρα πήγαιναν προς τη Βηθλεέμ”.

Αμέσως η Μπάμπουσκα ξεκίνησε να πάει στη Βηθλεέμ.

 Ήταν πλέον απόγευμα όταν έφτασε επιτέλους στη Βηθλεέμ. Πόσες μέρες περπατούσε άραγε; Δεν μπορούσε να θυμηθεί. Και θα μπορούσε ένας νεογέννητος Βασιλιάς να μένει σε ένα τόσο φτωχό μέρος; Σίγουρα τέτοιο μέρος δεν ήταν κατάλληλο για ένα Βασιλιά. Η Βηθλεέμ δεν ήταν και πολύ μεγαλύτερη από το χωριό της….

Η Μπάμπουσκα προχώρησε στο πανδοχείο. 

“Ω, ναι” είπε ο ιδιοκτήτης “οι τρεις βασιλιάδες ήταν εδώ πριν από τρεις ημέρες. Ήταν όλοι ενθουσιασμένοι. Αλλά δεν κάθισαν ούτε μία νύχτα”

“Και το μωρό;” έκλαψε η Μπάμπουσκα. “Δεν ήταν και ένα νεογέννητο εδώ;”

“Ναι” είπε ο ιδιοκτήτης. “Εδώ ήταν. Και οι τρεις βασιλιάδες για το μωρό είχαν έρθει”

Όταν όμως είδε την απογοήτευση στα μάτια της σταμάτησε…

“Θα σου δείξω πού ήταν το μωρό” είπε ευγενικά. “Δυστυχώς δεν είχα άλλο μέρος να φιλοξενήσω τους γονείς του. Το πανδοχείο μου ήταν γεμάτο εκείνο το βράδυ. Το μόνο άδειο μέρος που είχα, ήταν αυτός ο στάβλος”

Η Μπάμπουσκα τον ακολούθησε.

“Να, εδώ είναι ο στάβλος” είπε και την άφησε να τον δει.

 ”Μπάμπουσκα;”

Ένας άγγελος στεκόταν στο ημίφως της εξώπορτας. Την κοιτούσε με κατανόηση. Μήπως θα μπορούσε να της πει πού είχε πάει η οικογένειά της; Η Μπάμπουσκα γνώριζε τώρα ότι ο νεογέννητος Βασιλιάς ήταν για εκείνη το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο.

“Έχουν φύγει στην Αίγυπτο με ασφάλεια” επανέλαβε ο άγγελος στη Μπάμπουσκα. “Και οι βασιλιάδες επέστρεψαν στα βασίλειά τους. Ένας από αυτούς μου μίλησε για σένα. Λυπάμαι, αλλά όπως βλέπεις, έχεις αργήσει πολύ. Οι βοσκοί ήρθαν μόλις τους ειδοποίησαν οι άγγελοι. Οι βασιλιάδες ήρθαν μόλις είδαν το αστέρι. Βρήκαν το Βρέφος Ιησού Χριστό, το Σωτήρα του κόσμου”.

Μερικοί λένε ότι η Μπάμπουσκα ψάχνει ακόμα να βρει το νεογέννητο Βασιλιά Χριστό, γιατί ο χρόνος δεν μετράει όταν ψάχνεις για κάτι αληθινό. Η Μπάμπουσκα ακόμα ψάχνει από σπίτι σε σπίτι ρωτώντας, “Είναι εδώ; Είναι ο νεογέννητος Χριστός εδώ;”

Και τα Χριστούγεννα, όταν βλέπει ένα παιδάκι να κοιμάται και έχει ακούσει ότι κάνει καλές πράξεις, βγάζει ένα παιχνίδι από το καλαθάκι της, και το αφήνει δίπλα του. Μετά, συνεχίζει να ταξιδεύει και να ψάχνει, ρωτώντας:

“Έίναι εδώ; Είναι ο νεογέννητος Χριστός εδώ;”.

Διασκευή: Arthur Scholey                                              

…είμαι σίγουρη πως αυτό το παραμύθι έχει κάτι να πει στις ψυχές μας τις πολυμέριμνες,τις πολύβουες…Μακάρι να μην είχε….

( Το παραμύθι το βρήκα και το αντέγραψα , μαζί με τις εικόνες, από το ιστολόγιο ΤΟ ΗΘΟΣ ΠΟΥ ΧΑΣΑΜΕ)

το κείμενο από το βιβλίο Μπάμπουσκα των εκδόσεων της Αποστολικής Διακονίας-εδώ  και εδώ μπορείτε να το δείτε, καθώς και άλλα χριστουγεννιάτικα παιδικά βιβλία

http://antexoume.wordpress.com