Κι ενώ στην Τουρκία έχει «χαθεί η μπάλα» με τη σύγκρουση ανάμεσα στο «βαθύ κράτος» του Ερντογάν με αυτό του Γκιουλέν, τα οποία…
σε συνεργασία είχαν κάποτε «αποκαθηλώσει» το κεμαλικό «βαθύ κράτος», το ενδιαφέρον για την ελληνική πλευρά εστιάζεται αυτονόητα στο τι θα γίνει την επόμενη ημέρα και πως θα επηρεαστούν τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα.
Του Μιχαήλ Βασιλείου
Ό,τι και να γίνει, ο Ερντογάν είναι εξαιρετικά σκληρός αντίπαλος για να εξουδετερωθεί, εκτός κι αν κατορθώσουν να τον πλήξουν προσωπικά, να τεκμηριωθεί δηλαδή, ότι μέλος ή μέλη του στενού οικογενειακού του κύκλου ασχολήθηκε με… «ωφέλιμες πληρωμές» (για να θυμηθούμε τα δικά μας). Ακόμα και τότε όμως, όλα θα κριθούν στις κάλπες, εκεί θα φανεί πόσους Τούρκους μπόρεσε να συσπειρώσει γύρω του ο λαϊκιστής ισλαμιστής πολιτικός.
Οι δύο παράγοντες που μπορούν να προβληματίσουν σοβαρά αφού έχουν τη δυνατότητα αυτόνομης κίνησης – εξέλιξης η οποία όμως θα επηρεάσει καθοριστικά την εσωτερική πολιτική διαμάχη, είναι αφενός η οικονομία και αφετέρου το Κουρδικό. Προς το παρόν, αυτό που αναμενόμενα επηρεάζεται είναι η οικονομία, με τα πράγματα όμως να μπορούν να γίνουν πολύ χειρότερα σε περίπτωση κλιμάκωσης της κατάστασης. Οι Κούρδοι τηρούν στάση αναμονής…
Όταν οι στρατιωτικοί στην Τουρκία έχουν αποδυναμωθεί σημαντικά και οι ισλαμιστές σπαράσσονται από εμφύλιο, συν τις καταγγελίες για όργιο χρηματισμού ανώτατων κρατικών παραγόντων και των οικογενειών τους, απορεί κανείς για το ποιες είναι οι δυνάμεις που έχουν απομείνει στην πολυεθνική γειτονική μας χώρα για να την κρατήσουν ενωμένη… Οπότε με βάση αυτόν τον συλλογισμό, αρχίζεις να σκέφτεσαι… ανάποδα.
Με
αφετηρία τη συνάντηση του Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, ηγέτη της τουρκικής
αντιπολίτευσης, με ανθρώπους του Φετουλάχ Γκιουλέν στις ΗΠΑ κατά το
πρόσφατο υπερατλαντικό ταξίδι του και όσα ακολούθησαν εντός ημερών,
προβληματιζόμαστε για το αν και κατά πόσον υπάρχει η λύση αυτή που θα
βόλευε όλους όσοι έχουν ένα ενδιαφέρον να αλλάξουν κάποια πράγματα στην
Τουρκία.
Μήπως τελικά η υπόθεση αυτή θα μπορούσε να οδηγήσει (προφανώς «να την οδηγήσουν») σε έναν ιστορικό συμβιβασμό ανάμεσα στους κεμαλιστές και τους ισλαμιστές, εν προκειμένω αυτούς που εκφράζουν οι – σημερινές, στο παρελθόν έλεγε διάφορα – διδαχές του Φετουλάχ Γκιουλέν; Παρεμπιπτόντως, θα γυρίσει στην Τουρκία ο αυτοεξόριστος ιμάμης εάν απομακρυνθεί ο σημερινός σουλτάνος, ως άλλος… Χομεϊνί;Ένας συμβιβασμός, όπου με αφορμή τον Ερντογάν, οι πρώην ορκισμένοι αντίπαλοι θα φανούν να έχουν πάρει το μάθημά τους και έχουν κατανοήσει την ανάγκη συνύπαρξης της κληρονομιάς του Ατατούρκ με τον ισλαμικό χαρακτήρα της χώρας, με τέτοιον τρόπο όμως ώστε να μπορέσει να κεφαλαιοποιηθεί στις εξωτερικές της σχέσεις, άρα στο πλαίσιο μιας εξωτερική πολιτικής στον ισλαμικό κόσμο που θα επιδεικνύει συστολή και «αίσθηση καθήκοντος», δεν θα αποπνέει μεγαλοϊδεατικά, νεοθωμανικά οράματα και πολιτική καθοδήγηση, αλλά κάτι άλλο…
Αυτό το «κάτι άλλο» προφανώς θα εξυπηρετεί την εμμονή της κυβέρνησης Ομπάμα με την Τουρκία, αφού δίνουν τη εντύπωση ότι επιθυμούν να τη… «συνετίσουν με το ζόρι» ώστε να μην τροποποιηθεί το σχέδιο πολιτικής που υφίσταται γα την περιοχή.
Δηλαδή, αν όλα πάνε καλά και ο «κακός» Ερντογάν απομακρυνθεί, θα έχει π.χ. ανοίξει ο δρόμος για να περάσει ο αγωγός των Ισραηλινών αρχικά από την Κύπρο και στη συνέχεια από την Τουρκία, καθ’ οδόν προς τις δυτικές αγορές. Και όχι μόνο, αφού η εκ των πραγμάτων εμπλοκή της Τουρκίας σε όλα τα μέτωπα της Μέσης Ανατολής, την καθιστά απαραίτητο «πιόνι» στη «σκακιέρα» των όποιων «σχεδιαστών».
Άρα, όσοι κρύβονται ή απλώς επιθυμούν να «πατάνε σε δυο βάρκες» αντί να κάνουν τις επιλογές τους και να προχωρήσουν (β. Ελλάδα και Κύπρος), είναι καταδικασμένοι να πληγούν. Το ερώτημα είναι, εάν αυτός ο ιστορικός συμβιβασμός θα μπορούσε να πάρει ακόμα και τον χαρακτήρα πραξικοπήματος το οποίο θα ορίσει χρονικά αυστηρά την παραμονή των στρατιωτικών στην εξουσία και θα παράσχει ξεκάθαρο χρονοδιάγραμμα επαναφοράς στη δημοκρατία. Με τρόπο που θα αποκαταστήσει τα… δημοκρατικά διαπιστευτήρια του στρατεύματος, ενώ θα αποφυλακιστούν πιθανότατα και οι έγκληστοι ανώτατοι αξιωματικοί…
Ο Ερντογάν βλέπει τις διεργασίες, διαθέτει λογικά καλή πληροφόρηση από τη ΜΙΤ για τις παρασκηνιακές κινήσεις σε εσωτερικό και εξωτερικό, οπότε αντιλαμβάνεται ότι όσοι τον προειδοποιούσαν για το ενδεχόμενο κατάληξης όπως ακριβώς και ο Μοχάμεντ Μόρσι της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, δεν παραλογίζονταν, αφού δεν μπορεί να αποκλειστεί. Αυτή η πίεση τον οδηγεί στις χθεσινές απειλές περί απέλασης πρεσβευτών, υπονοώντας τον Αμερικανό!
Το ερώτημα είναι, τι ακριβώς ελέγχει ο Ερντογάν από το στράτευμα. Η Στρατοχωροφλακή και η αστυνομία λέγεται ότι ελέγχονται. Βέβαια, όταν καταγράφονταν αυτές οι τάσεις, θέμα Γκιουλέν δεν είχε ανοίξει, ενώ η διείσδυση του κινήματος του ιμάμη στον κρατικό μηχανισμό και τα σώματα ασφαλείας ήταν απόλυτα μεθοδική και έχει ξεκινήσει πολλά χρόνια πριν.
Στις
πληροφορίες αυτές προσθέστε και την εικαζόμενη ως πρόθεση του ηγέτη της
αντιπολίτευσης, Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, να παραιτηθεί από τη θέση του
για να ανοίξει τον δρόμο στον υποψήφιο για δήμαρχο Κωνσταντινούπολης,
Μούσταφα Σαριγκιούλ, ώστε να διευκολύνει με τη «θυσία» του την
αναγέννηση του κόμματος και το «γλυκό» αρχίζει να δένει…
Ένα νέο πρόσωπο στο κόμμα, αφού η εμφάνιση και μόνο του Κιλιτσντάρογλου τον αδικεί πολλές φορές,
το οποίο πρόσωπο θα ασχοληθεί με την «εθνική συμφιλίωση» και θα τα βρει
με τον Γκιουλέν, ο οποίος θα κρατήσει προφανώς τα σχολεία του από τα
οποία βγάζει πολλά χρήματα, ενώ αποτελούν ιδανικές πλατφόρμες στρατολόγησης…
Για λόγους αποκατάστασης της ηρεμίας αλά και της αυτοπεποίθησης της
χώρας, ίσως δούμε ακόμα και κυβέρνηση εθνικής ενότητας κεμαλικών και
ισλαμιστών…Όσο για την Ελλάδα και την Κύπρο; Απλώς θα παρακολουθούν τις εξελίξεις, αντί να αξιοποιήσουν την αναταραχή στη γειτονική χώρα και να προτείνουν τις δικές σου λύσεις. Έχουμε καμία αμφιβολία επ’ αυτού;
http://www.defence-point.gr/news/?p=92091
