Ἡ συχνή Θεία Κοινωνία – μέ τήν εὐλογία τοῦ Πνευματικοῦ –, ὅπως γινόταν στήν πρώτη Ἀποστολική Ἐκκλησία καί ἐξακολουθεῖ ὡς πρακτική νά ἐφαρμόζεται στά σημερινά Μοναστήρια, θά πρέπει νά λειτουργήσει ὁδηγητικά καί γιά τούς ἐνορῖτες στίς κοσμικές Ἐνορίες...
Ἡ καλλιέργεια τοῦ ποιμνίου πού πρός τό παρόν, ἐν πολλοῖς ἀποδοκιμάζει, τούς συχνά κοινωνούντας ἐναπόκειται στήν φιλότιμη προσπάθεια τῶν φωτισμένων ποιμένων.
Στούς Ἀποστολικούς χρόνους καί λίγο μετά, ὅποιος δέν κοινωνοῦσε ἀποχωροῦσε μαζί μέ τούς κατηχουμένους. Ἄν παρέμενε στήν Θεία Λειτουργία τῶν πιστῶν καί δέν κοινωνοῦσε ὤφειλε νά λογοδοτήσει: νά πεῖ τόν λόγο γιατί δέν κοινώνησε «ἀφοῦ αὐτό ἀποτελεῖ ἀταξία». Σήμερα δυστυχῶς φθάσαμε λόγῳ τῆς ἐκκοσμίκευσης τῶν πιστῶν στό ἐντελῶς ἀντίθετο ἄκρο. Ἀντί νά ἐπιτιμῶνται αὐτοί πού δέν κοινωνοῦν χωρίς εὔλογη αἰτία, ἐπιτιμῶνται ὅσοι κοινωνοῦν συχνά. Αὐτοί καλοῦνται μέ ἀπαξιωτικούς χαρακτηρισμούς νά λογοδοτήσουν διότι δῆθεν «σκανδαλίζουν» μέ τήν συχνή τους προσέλευση στήν Θεία Κοινωνία.
Ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος ὅμως, ὁ Μέγας Ἀρχιερεύς, ὁ θύων καί θυόμενος, μᾶς δίδαξε: «Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον». Δὲν εἶπε «ὁ φαγών καὶ ὁ πιών», ἀλλὰ ὁμιλεῖ σὲ ἐνεστῶτα χρόνο «ὁ τρώγων καὶ πίνων». Οἱ μαρτυρίες ἐπίσης τῶν πρώτων χριστιανικῶν αἰώνων, τῶν Ἀποστολικῶν καὶ τῶν ἄλλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ὑπὲρ τῆς συχνῆς Θείας Κοινωνίας εἶναι πολλὲς καὶ πολὺ χαρακτηριστικές. Ἐφόσον δὲν ὑφίσταται κάποιο κώλυμα, ὁ πιστὸς πρέπει νὰ κοινωνεῖ ὡς ὁ Πνευματικός του πατέρας ἔχει κανονίσει.
Στούς Ἀποστολικούς χρόνους καί λίγο μετά, ὅποιος δέν κοινωνοῦσε ἀποχωροῦσε μαζί μέ τούς κατηχουμένους. Ἄν παρέμενε στήν Θεία Λειτουργία τῶν πιστῶν καί δέν κοινωνοῦσε ὤφειλε νά λογοδοτήσει: νά πεῖ τόν λόγο γιατί δέν κοινώνησε «ἀφοῦ αὐτό ἀποτελεῖ ἀταξία». Σήμερα δυστυχῶς φθάσαμε λόγῳ τῆς ἐκκοσμίκευσης τῶν πιστῶν στό ἐντελῶς ἀντίθετο ἄκρο. Ἀντί νά ἐπιτιμῶνται αὐτοί πού δέν κοινωνοῦν χωρίς εὔλογη αἰτία, ἐπιτιμῶνται ὅσοι κοινωνοῦν συχνά. Αὐτοί καλοῦνται μέ ἀπαξιωτικούς χαρακτηρισμούς νά λογοδοτήσουν διότι δῆθεν «σκανδαλίζουν» μέ τήν συχνή τους προσέλευση στήν Θεία Κοινωνία.
Ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος ὅμως, ὁ Μέγας Ἀρχιερεύς, ὁ θύων καί θυόμενος, μᾶς δίδαξε: «Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον». Δὲν εἶπε «ὁ φαγών καὶ ὁ πιών», ἀλλὰ ὁμιλεῖ σὲ ἐνεστῶτα χρόνο «ὁ τρώγων καὶ πίνων». Οἱ μαρτυρίες ἐπίσης τῶν πρώτων χριστιανικῶν αἰώνων, τῶν Ἀποστολικῶν καὶ τῶν ἄλλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ὑπὲρ τῆς συχνῆς Θείας Κοινωνίας εἶναι πολλὲς καὶ πολὺ χαρακτηριστικές. Ἐφόσον δὲν ὑφίσταται κάποιο κώλυμα, ὁ πιστὸς πρέπει νὰ κοινωνεῖ ὡς ὁ Πνευματικός του πατέρας ἔχει κανονίσει.
Εἶναι ἄξιο ἰδιαίτερης προσοχῆς ὅτι καὶ οἱ ἱεροὶ Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας ὁμιλοῦν γιὰ τὴ συχνὴ Θεία Κοινωνία. Ὁ 9ος Ἀποστολικὸς κανὼν ὁρίζει τὰ ἑξῆς: «Πάντας τοὺς εἰσιόντας πιστούς, καὶ τῶν γραφῶν ἀκούοντας, μὴ παραμένοντας δὲ τῇ προσευχῇ καὶ τῇ ἁγίᾳ μεταλήψει, ὡς ἀταξίαν ἐμποιοῦντας τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἀφορίζεσθαι χρή». Δηλαδή, ὅλοι οἱ πιστοὶ ποὺ προσέρχονται στὴν Ἐκκλησία ὅταν τελεῖται ἡ Θεία Λειτουργία καὶ ἀκοῦνε τὶς Γραφές, ἀλλὰ δὲν παραμένουν στὴν ὥρα τῆς προσευχῆς καὶ τῆς ἁγίας Μεταλήψεως, ἐπειδὴ προκαλοῦν ἀταξία στὴν Ἐκκλησία, πρέπει νὰ ἀφορίζονται.
Συναφὴς εἶναι καὶ ὁ 2ος κανὼν τῆς Συνόδου τῆς Ἀντιοχείας, ὁ ὁποῖος λέγει τὰ ἑξῆς: «Πάντας τοὺς εἰσιόντας εἰς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ τῶν ἱερῶν Γραφῶν ἀκούοντας, μὴ κοινωνοῦντας δὲ εὐχῆς ἅμα τῷ λαῶ, ἢ ἀποστρεφομένους τὴν ἁγίαν μετάληψιν τῆς εὐχαριστίας κατὰ τινα ἀταξίαν, τούτους ἀποβλήτους γίνεσθαι τῆς ἐκκλησίας, ἕως ἂν ἐξομολογησάμενοι καὶ δείξαντες καρποὺς μετανοίας καὶ παρακαλέσαντες, τυχεῖν δυνηθῶσι συγγνώμης...». Αὐτό σημαίνει: «Ὅλοι ὅσοι εἰσέρχονται στήν Ἐκκλησία καί ἀκοῦνε τίς Ἱερές Γραφές (στήν διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας) καί δέν συμμετέχουν στήν προσευχή μαζί μέ τόν (εὐσεβῆ) λαό ἤ ἀποστρέφονται τήν Θεία Μετάληψη (ἀπέχουν ἀπό τήν Θεία Κοινωνία) ἀτακτώντας, αὐτοί θά πρέπει νά ἀποβάλονται ἀπό τήν Ἐκκλησία μέχρις ὅτου, ἀφοῦ ἐξομολογηθοῦν καί δείξουν καρπούς μετανοίας καί παρακαλέσουν, ἐπιτύχουν νά συγχωρηθοῦν....» .
Ἐξηγεῖ μάλιστα ὁ Ζωναρᾶς τὴν ἔννοια τῆς ἀποστροφῆς πού ἀναφέρει ὁ κανών, λέγοντας - ὅτι οἱ Πατέρες τῆς Συνόδου αὐτῆς «ἀποστροφήν... οὐ τὸ μισεῖν τὴν Θείαν Μετάληψιν ὠνόμασαν, καὶ διὰ τοῦτο μὴ ἀνέχεσθαι τῆς κοινωνίας, ἀλλὰ τὸ ἀποφεύγειν αὐτήν, δι' εὐλάβειαν τάχα, καὶ οἷον διὰ ταπεινοφροσύνης», δηλαδή τό: «ἀποστρέφονται τήν Θεία Κοινωνία...» ἔχει τήν ἔννοια, ὄχι ὅτι μισοῦν τήν Θεία Μετάληψη καί γι' αὐτό δέν κοινωνοῦν, ἀλλά ὅτι Τήν ἀποφεύγουν, τάχα λόγῳ εὐλάβειας καί σάν ἀπό ταπεινοφροσύνη.
Διαφορετικά, ἐὰν εἴχαμε περίπτωση μίσους ἢ βδελυγμίας, τότε θὰ εἴχαμε τὴν καταδίκη τους μὲ τὸν μέγα ἀφορισμό. Πόσο ἀνευλάβεια καί ἀπιστία δείχνουν οἱ «πιστοί» πού φοβοῦνται μήπως μολυνθοῦν ἀπό τήν Θεία Κοινωνία μέ μικρόβια.
Πόση περισσότερη ἀξιοκατάκριτη ἀνευλάβεια καί ἀπιστία δείχνουν καί κάποιοι κληρικοί πού σχεδόν «πετοῦν» τήν Θεία Κοινωνία μέσα στό στόμα προσπαθώντας νά μήν εἰσέλθει στό στόμα ἤ νά μήν ἀγγίξει τόν «πιστό» ἡ Ἁγία Λαβίδα!... Κι αὐτό γιά τόν φόβο μολύνσεων ἀπό μικρόβια!!!...
Ἄν εἶναι ποτέ δυνατόν ἡ Θεότης, τήν Ὁποίαν κοινωνοῦμε, νά μᾶς βλάψει!
Συναφής μέ τήν συχνή Θεία Κοινωνία εἶναι ἡ καλλιέργεια τῆς γενικότερης Λατρευτικῆς ζωῆς γιά τήν ὁποία ἤδη κάναμε λόγο ἀναφερόμενοι στήν ἀσκητική ζωή τῶν ἐνοριτῶν.
Ἄν εἶναι ποτέ δυνατόν ἡ Θεότης, τήν Ὁποίαν κοινωνοῦμε, νά μᾶς βλάψει!
Συναφής μέ τήν συχνή Θεία Κοινωνία εἶναι ἡ καλλιέργεια τῆς γενικότερης Λατρευτικῆς ζωῆς γιά τήν ὁποία ἤδη κάναμε λόγο ἀναφερόμενοι στήν ἀσκητική ζωή τῶν ἐνοριτῶν.
Ἕνα πρακτικό θέμα, τό ὁποῖο σχετίζεται ἄμεσα μέ τήν Θεία Λειτουργία καί τήν Ἐνορία, εἶναι τό θέμα τοῦ Προσφόρου τῆς Λειτουργιᾶς, ἡ ὁποία πρέπει νά παρασκευάζεται μέ πολλή προσοχή καί εὐλάβεια.
Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο:
Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο:
«Τά ἀσκητικά τῆς Ἐνορίας» (Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου), πού σύν Θεῶ θά ἐκδοθεῖ σύντομα.
http://hristospanagia3.blogspot.gr
http://hristospanagia3.blogspot.gr
