Ο πληθωρισμός στην Ουγγαρία έχει φτάσει σε χαμηλά επίπεδα ρεκόρ την περίοδο από τον Ιούνιο του 1974.
Παρά το γεγονός αυτό, η ΕΕ κατηγορεί την κυβέρνηση της Ουγγαρίας για ανεπαρκή αντιμετώπιση της κρίσης.
Τα δεδομένα, που δημοσιεύθηκαν από την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ουγγαρίας (KSH) εξέπληξαν ακόμα και τους ντόπιους εμπειρογνώμονες. Τον περασμένο Ιούλιο ακόμα, ο πληθωρισμός έφτασε το 1,8% και οι αναλυτές περίμεναν τη μείωσή του μάξιμουμ στο 1,7%. Ωστόσο, τον Αύγουστο το επίπεδο πληθωρισμού στη χώρα έφθασε το 1,3%, σημειώνοντας ιδιόμορφο ρεκόρ.
Λοιπόν, πώς ο πληθωρισμός στην Ουγγαρία κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης έφθασε το επίπεδο του 1974 - την εποχή του κρατικού σοσιαλισμού και της διοικητικής ρύθμισης των τιμών; Είναι αξιολύπητο για τους υπαλλήλους των Βρυξελλών γεγονός, αλλά οι συνταγές τους σχετικά με την άτεγκτη δημοσιονομική πειθαρχία και την ενίσχυση των λειτουργιών εποπτείας της ΕΚΤ δεν έχουν καμιά σχέση με αυτό. Ο πληθωρισμός δεν υποχώρησε στις Βρυξέλλες αλλά και σε εκείνα τα μέτρα που πήρε το ουγγρικό Υπουργικό Συμβούλιο για την αντιμετώπιση της κρίσης.
Ο Βίκτορ Ορμπάν ακολούθησε τη γραμμή προς τις εθνικά προσανατολισμένες κοινωνικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις, αγνοώντας τις φωνές...
Παρά το γεγονός αυτό, η ΕΕ κατηγορεί την κυβέρνηση της Ουγγαρίας για ανεπαρκή αντιμετώπιση της κρίσης.
Τα δεδομένα, που δημοσιεύθηκαν από την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ουγγαρίας (KSH) εξέπληξαν ακόμα και τους ντόπιους εμπειρογνώμονες. Τον περασμένο Ιούλιο ακόμα, ο πληθωρισμός έφτασε το 1,8% και οι αναλυτές περίμεναν τη μείωσή του μάξιμουμ στο 1,7%. Ωστόσο, τον Αύγουστο το επίπεδο πληθωρισμού στη χώρα έφθασε το 1,3%, σημειώνοντας ιδιόμορφο ρεκόρ.
Λοιπόν, πώς ο πληθωρισμός στην Ουγγαρία κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης έφθασε το επίπεδο του 1974 - την εποχή του κρατικού σοσιαλισμού και της διοικητικής ρύθμισης των τιμών; Είναι αξιολύπητο για τους υπαλλήλους των Βρυξελλών γεγονός, αλλά οι συνταγές τους σχετικά με την άτεγκτη δημοσιονομική πειθαρχία και την ενίσχυση των λειτουργιών εποπτείας της ΕΚΤ δεν έχουν καμιά σχέση με αυτό. Ο πληθωρισμός δεν υποχώρησε στις Βρυξέλλες αλλά και σε εκείνα τα μέτρα που πήρε το ουγγρικό Υπουργικό Συμβούλιο για την αντιμετώπιση της κρίσης.
Ο Βίκτορ Ορμπάν ακολούθησε τη γραμμή προς τις εθνικά προσανατολισμένες κοινωνικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις, αγνοώντας τις φωνές...
που ακούγονταν από τις Βρυξέλλες. Συνεγκριμένα, τον Ιανουάριο του 2013 το Υποτυργείο μείωσε κατά 10% την τιμή του φυσικού αερίου, του ηλεκτρικού ρεύματος και της θέρμανσης, υποχρεώνοντας τις «διαχειριστικές εταιρείες» να καλύψουν οι ίδιες τα έξοδά τους. Τότε ακριβώς στην ΕΕ άρχισαν να μιλούν για την υπονόμευση των αρχών της οικονομίας της αγοράς, τη μη συμμόρφωση με τις συστάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και τον λαϊκισμό.
Εξάλλου, ακόμα και η επίσημη υπηρεσία της ΕΕ Eurostat ήταν αναγκασμένη να παραδεχτεί ότι η χώρα βγήκε από την κατάσταση της ύφεσης: η κυβέρνηση καταφέρνει να κρατάει το έλλειμμα του προϋπολογισμού εντός του απαιτούμενου από την ΕΕ ορίου του 3% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος και μέχρι το τέλος του έτους αναμένεται να επαναρχίσει σταθερή οικονομική ανάπτυξη. Δεν σημαίνει άραγε αυτό ότι η διατήρηση της ανεξαρτησίας της νομισματικής και πιστωτικής πολιτικής σε ορισμένες περιπτώσεις είναι πολύ πιο επικερδής;
«Το ουγγρικό οικονομικό θαύμα», για το οποίο μιλούν ήδη ορισμένοι εμπειρογνώμονες, μπορεί να αναγκάσει την ΕΕ και άλλους θεσμούς να επανεξετάσουν τις απόψεις τους σχετικά με τη θέση και το ρόλο όλης της Ανατολικής Ευρώπης. Πραγματικά, όπως έδειξαν οι εξελίξεις των τελευταίων ετών, δεν είναι οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης που δέχτηκαν το κύριο χτύπημα της κρίσης, αλλά η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ιρλανδία.
Τα πρότυπα των συμφωνιών του Μάαστριχτ, τα κριτήρια της ένταξης των χωρών στη ζώνη του ευρώ και τα κριτήρια αποδοτικής λειτουργίας ξεχωριστών θεσμών είναι γνωστά σε όλους. Αλλά δεν τηρούνταν καθόλου. Όλοι παραβίαζαν τους χρηματοοικονομικούς κανόνες, αλλά οι Ανατολικοευρωπαίοι αποδείχτηκαν πιο επιφυλακτικοί από τους Δυτικοευρωπαίους συναδέλφους τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
«Η Δύση βιώνει την κρίση και την έλλειψη ηγεσίας. Αναζητά απαντήσεις σε μια σειρά από νέες προκλήσεις»,- έτσι χαρακτήρισε τη διαμορφωμένη σήμερα στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο κατάσταση, το αμερικανικό περιοδικό The American Interest. Έτσι, λοιπόν, δεν είναι καθόλου παράξενο ότι ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες προσπαθούν να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα που εμφανιίονται βασιζόμενες στις δικές τους αντιλήψεις και σκέψεις. Η Ουγγαρία απ’ ότι φαίνεται, έγινε το «πρώτο χελιδόνι» σ΄αυτό το δρόμο.
Εξάλλου, ακόμα και η επίσημη υπηρεσία της ΕΕ Eurostat ήταν αναγκασμένη να παραδεχτεί ότι η χώρα βγήκε από την κατάσταση της ύφεσης: η κυβέρνηση καταφέρνει να κρατάει το έλλειμμα του προϋπολογισμού εντός του απαιτούμενου από την ΕΕ ορίου του 3% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος και μέχρι το τέλος του έτους αναμένεται να επαναρχίσει σταθερή οικονομική ανάπτυξη. Δεν σημαίνει άραγε αυτό ότι η διατήρηση της ανεξαρτησίας της νομισματικής και πιστωτικής πολιτικής σε ορισμένες περιπτώσεις είναι πολύ πιο επικερδής;
«Το ουγγρικό οικονομικό θαύμα», για το οποίο μιλούν ήδη ορισμένοι εμπειρογνώμονες, μπορεί να αναγκάσει την ΕΕ και άλλους θεσμούς να επανεξετάσουν τις απόψεις τους σχετικά με τη θέση και το ρόλο όλης της Ανατολικής Ευρώπης. Πραγματικά, όπως έδειξαν οι εξελίξεις των τελευταίων ετών, δεν είναι οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης που δέχτηκαν το κύριο χτύπημα της κρίσης, αλλά η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ιρλανδία.
Τα πρότυπα των συμφωνιών του Μάαστριχτ, τα κριτήρια της ένταξης των χωρών στη ζώνη του ευρώ και τα κριτήρια αποδοτικής λειτουργίας ξεχωριστών θεσμών είναι γνωστά σε όλους. Αλλά δεν τηρούνταν καθόλου. Όλοι παραβίαζαν τους χρηματοοικονομικούς κανόνες, αλλά οι Ανατολικοευρωπαίοι αποδείχτηκαν πιο επιφυλακτικοί από τους Δυτικοευρωπαίους συναδέλφους τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
«Η Δύση βιώνει την κρίση και την έλλειψη ηγεσίας. Αναζητά απαντήσεις σε μια σειρά από νέες προκλήσεις»,- έτσι χαρακτήρισε τη διαμορφωμένη σήμερα στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο κατάσταση, το αμερικανικό περιοδικό The American Interest. Έτσι, λοιπόν, δεν είναι καθόλου παράξενο ότι ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες προσπαθούν να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα που εμφανιίονται βασιζόμενες στις δικές τους αντιλήψεις και σκέψεις. Η Ουγγαρία απ’ ότι φαίνεται, έγινε το «πρώτο χελιδόνι» σ΄αυτό το δρόμο.
