Αυτό που σοκάρει βέβαια είναι μια περιγραφή μέσα στο βιβλίο: «Πίσω από τη γενιά των αντιεξουσιαστών που έκαιγαν την Αθήνα το 2008 και εξελίχθηκαν στη «νέα τρομοκρατία» του σήμερα κρύβονται οι ίδιοι οι γονείς τους.»
Το βιβλίο της πραγματεύεται μια ιστορία ενός παράνομου πάθους ανάμεσα σε μια γνωστή κυρία των βορείων προαστίων και ενός αρχιμανδρίτη, με φόντο την Αθήνα του Δεκεμβρίου του 2008 που είχε δολοφονηθεί ο Αλέξης Γρηγορόπουλος φίλος του γιού της Παυλίνας Νάσιουτζικ!
Όμως η ιστορία της μητέρας που έχει δυο γιους έφηβους αναρχικούς που συμμετέχουν στη λεηλασία της Αθήνας πριν από τέσσερα χρόνια, φωτογραφίζει όσο τίποτα τη ζωή της συγγραφέα.
Στη συνέχεια φαίνεται να δικαιολογεί τον γιό της και να εξηγεί το πώς συνάδει το αστικό υπόβαθρο των παιδιών με την οργή και τους βανδαλισμούς, όπως εκδηλώθηκαν τότε στο κέντρο της Αθήνας:
«Ο Ανάστης. Ο καλοαναθρεμμένος και μοσχαναθρεμμένος γιος της με τα ιδιωτικά σχολεία, τη μουσική, το σκι, ήταν εκεί με μια βαριοπούλα μεγαλύτερη από το μπόι του και έσπαγε βιτρίνες», καθώς «μπορείς να είσαι αναρχικός και σνομπ μαζί; Μπορείς, αν είσαι παιδί των Βορείων Προαστίων».
Διαβάστε τα αποσπάσματα που μοιάζουν τόσο με τη ζωή της
«Λένε ότι οι γονείς των εκκολαπτόμενων αναρχικών (όπως άλλοτε των κομμουνιστών) περνούν από όλα τα στάδια του πάθους: άρνηση, οργή, θυμό, παραίτηση, αποδοχή. Έτσι, αφού η Αλίκη είχε μεγαλώσει μέσα στο Ekali Club δυο γιους αναρχικούς και αφού κατάλαβε πόσο μάταιο ήταν να αντιστέκεται στην ορμή της ιστορίας με τον πρώτο της γιο, έκανε αυτό που έπρεπε ως σωστή μάνα μόλις είδε και τον δευτερότοκο, 13 χρονών σκατό, που δεν είχε βγει ακόμα από το αβγό του να ξεσαλώνει στις διαδηλώσεις: Έστειλε τον οδηγό να του αγοράσει ένα γερό κράνος, άριστης ποιότητας, απ’ αυτά που φορούν οι μανιώδεις μοτοσικλετιστές».
«Πίσω από τη νέα γενιά τρομοκρατών κρύβονται οι γονείς τους»!
Και σε αυτό το σημείο η Παυλίνα Νάσιουτζικ φαίνεται να εκφράζει την άποψή της…
«“Θα σας πω εγώ ποια είναι τα παιδιά που καίνε την Αθήνα”, είπε η Βίκυ, σερβίροντας άψογα τσάι στην τσαγιέρα της γιαγιάς της. “Τα παιδιά των αντιεξουσιαστριών”. Μια κραυγή τρόμου βγήκε από τα εξευγενισμένα στόματα και μερικών η ταραχή ήταν τόσο έντονη, ώστε ανακάτεψαν το τσάι τους με ορμή. Ποτέ κουταλάκια δεν είχαν ακουστεί με τόσο θόρυβο.''
“Έβγαινα τις προάλλες από τον κινηματογράφο και είδα τρία μικρά παιδιά να έχουν ανάψει φωτιά σε έναν σκουπιδοτενεκέ. Πέντε μέτρα πιο πέρα στέκονταν οι μαμάδες τους”. “Πώς το κατάλαβες;”, πετάχτηκε η Εύα.
“Έμοιαζαν, παιδί μου, σαν δυο σταγόνες νερό. Αυτές δίνουν εντολές στα παιδιά τους να κάψουν την Αθήνα”.
“Mon Dieu, σε τι καιρούς ζούμε!”, είπε η Εύα ευτυχισμένη που τη συγκεκριμένη ημέρα δεν είχε πάει κι αυτή να μαζέψει το καμάρι της, για να την κάνει ρόμπα η Βίκυ σε όλη την Αθήνα.
“Γι’ αυτό γύρισα στην Αθήνα”, δήλωσε η Δανάη, “είναι τόσο νεκρά όλα στην Ευρώπη. Αυτό επιθυμούσα στην Ελλάδα, αυτή τη ζωντάνια της ζωής. Πες μου, Βίκυ, αυτές οι αντιεξουσιάστριες πώς ήταν ντυμένες; Τι ρούχα φορούσαν;”
“Ρούχα, ρούχα κανονικά. Όχι βέβαια σαν τα δικά μας, σαν κι αυτά που φορούν οι γυναίκες του κύκλου μας”, απάντησε αφελώς η Βίκυ.
http://www.star.gr
http://koularisto.blogspot.gr/2013/02/blog-post_9.html
