Πριν από λίγους μήνες ένας έλληνας
δημοσιογράφος πήρε συνέντευξη από τον διασημότερο -σήμερα – κήρυκα της
αθεΐας τον βρετανό επιστήμονα και συγγραφέα Ρίτσαρντ Ντόκινς. Κάποια
στιγμή, που ο (εντός ή εκτός εισαγωγικών) επιστήμονας προσπαθούσε να
ορίσει τί είναι ‘ζωή’, ο πατριώτης μας τον βοήθησε με την ερώτηση:
- Ο Καζαντζάκης είχε γράψει: «Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο και
καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο. Το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε
‘ζωή’. Συμφωνείτε με αυτόν τον ορισμό της ‘ζωής’;Ο Ντόκινς συμφώνησε ενθουσιασμένος: «Είναι μια πρόταση με ολοφάνερη την αλήθεια μέσα της», είπε. «Σίγουρα έπειτα από αυτή τη ζωή δεν υπάρχει απολύτως τίποτε»!…
Οπωσδήποτε, όσοι … πάμε στην Εκκλησία, δεν συμφωνούμε με τον κ. Ντόκινς. Πιστεύουμε ότι έπειτα από αυτή τη ζωή σίγουρα υπάρχει … κάτι. Πιστεύουμε ότι υπάρχει κόλαση και παράδεισος. Πιστεύουμε ότι μας περιμένει η κρίση του Θεού. Τελικά, και εδώ και εκεί, υπάρχει κάποιος. Υπάρχει ο Χριστός, ο μόνος Αληθινός Θεός που είναι η ζωή!
Όμως εμείς συνήθως ζούμε «ως άθεοι εν τω κόσμω». Με αμέλεια και αδιαφορία. Νομίζουμε ότι η μετάβασή μας στην απέναντι όχθη αργεί … πολύ ακόμη. Και έτσι συνεχώς αναβάλλουμε τη διόρθωση και τη μετάνοιά μας.
Η επόμενη συγκλονιστική ιστορία από την «Κλίμακα» του αγίου Ιωάννη του Σιναΐτη μας ξυπνάει: Ένας πρώην αμελής μοναχός πήγε … στον άλλο κόσμο και γύρισε. Τον έστειλε πίσω η αγάπη του Θεού, για να πει σε μας ότι κάποτε πρέπει να πάρουμε την υπόθεση της σωτηρίας μας στα σοβαρά.
«Ένας μοναχός ο Ησύχιος ο Χωρηβίτης», λέει ο άγιος Ιωάννης «ζούσε αμελέστατα χωρίς το παραμικρό ενδιαφέρον για τη ψυχή του. Κάποτε λοιπόν συνέβη να ασθενήσει βαρύτατα και να φθάσει στο σημείο, ώστε επί μία ώρα ακριβώς να φαίνεται ότι πέθανε.
»Συνήλθε όμως πάλι. Οπότε μας ικετεύει όλους να φύγουμε αμέσως. Και αφού έκλεισε την πόρτα του κελιού του, έμεινε κλεισμένος μέσα δώδεκα ολόκληρα χρόνια, χωρίς να μιλήσει καθόλου με κανένα. Όλο αυτό το διάστημα δεν γευόταν τίποτε άλλο, έκτος από ψωμί και νερό. Καθόταν μόνο εκστατικός εμπρός σε εκείνα που είδε στην έκσταση του, χύνοντας αθόρυβα και συνεχώς θερμά δάκρυα. Μόνο όταν πλησίασε η ώρα του θανάτου του, αποφράξαμε την πόρτα και μπήκαμε μέσα. Και αφού πολύ τον παρακαλέσαμε, τούτο μόνον είπε: «Συγχωρέστε με, αδελφοί. Αυτός που γνώρισε τί σημαίνει μνήμη θανάτου, δεν θα μπορέσει ποτέ πλέον να αμαρτήσει».
»Εμείς θαυμάζαμε βλέποντας τον άλλοτε αμελέστατο να έχει μεταμορφωθεί τόσο πολύ με την μακαριστή αυτή αλλαγή. Και αφού τον θάψαμε στο κοιμητήριο, ύστερα από μερικές μέρες αναζητήσαμε το άγιό του λείψανο, αλλά δεν το βρήκαμε. Με το θαυμαστό αυτό σημείο ο Κύριος μας πληροφόρησε πόσο ευάρεστα δέχθηκε την επιμελημένη μετάνοιά του».
Αρχιμ. Β.Λ.
