Σύμφωνα με τα σχετικά ρεπορτάζ των εφημερίδων, η επικείμενη άφιξη
της τρόικας στα μέσα Ιανουαρίου, θα συνοδευτεί από τελεσίγραφα η
σφοδρότητα των οποίων θα ξεπερνά κάθε προηγούμενο.
Ο Πολ Τόμσεν, ο Ματίας Μορς και ο Κλάους Μαζούχ επικεντρώνουν την
προσοχή τους στην περιστολή των δημοσίων δαπανών, κατανοώντας ότι η
ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να αντέξει πλέον πρόσθετους φόρους. Γι’
αυτό και ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου έσπευσε να… προλάβει, με την
παράλογη αύξηση στα τιμολόγια της ΔΕΗ, προκειμένου να μην ακυρώσουν τις
σχετικές προθέσεις του οι εκπρόσωποι των δανειστών.
Στο δικό τους μυαλό, περιστολή δαπανών σημαίνει μείωση του δημοσίου
τομέα, που αντικειμενικά είναι διογκωμένος. Επομένως, απευθείας
απολύσεις, μετά το φιάσκο του μέτρου της εργασιακής εφεδρείας, που
έδειξε πόσο απέχουν η κυβέρνηση και τα στελέχη της που ανέλαβαν να το
υλοποιήσουν, από την… πραγματικότητα.
Απολύσεις ωστόσο θα συνεπάγονται δυσλειτουργίες στο δημόσιο, που…
έχει συνηθίσει να δουλεύει σε άλλους ρυθμούς, κατακόρυφη μείωση της
αγοραστικής δύναμης εκείνων που θα χάσουν τη δουλειά τους, περαιτέρω
πτώση στον τζίρο των καταστηματαρχών, θυελλώδη αύξηση της ανεργίας, ο
δείκτης της οποίας επηρεάζει την εθνική συνοχή.
Κι όλα αυτά, για να… πιάσουμε τους στόχους του ελλείμματος, δηλαδή
να ικανοποιήσουμε τις απαιτήσεις της Γερμανίας για δημοσιονομική
πειθαρχία. Μόνο που στο τέλος, κινδυνεύουμε να μην έχουμε άλλα μέλη της
κοινωνίας για να… πειθαρχήσουν. Και τότε… με τι θα είναι ικανοποιημένοι
οι Γερμανοί;
Στην πραγματικότητα, οι μόνοι που πιστεύουν ότι οι απολύσεις στο
δημόσιο θα λειτουργήσουν εποικοδομητικά στην κατεύθυνση της οικονομικής
ανάκαμψης, είναι όσοι αρνούνται να παραδεχτούν ότι ο νεοφιλελευθερισμός
είναι μέρος του προβλήματος. Σημαντικό μέρος, και όχι φυσικά η λύση του.
Γιατί, μια συρρίκνωση του δημοσίου, θα έχει ουσιαστικό αντίκρισμα αν
υπήρχε στην Ελλάδα ένας ιδιωτικός τομέας υγιής και καινοτόμος. Με
επιχειρηματίες που θα επένδυαν στον υγιή ανταγωνισμό, και δεν θα
ασχολούνταν μονάχα με το πώς θα… χρεοκοπήσουν τους «αντιπάλους» τους.
Που θα δεν προχωρούσαν σε περικοπές θέσεων εργασίας και «κούρεμα»
μισθών, αλλά θα αναζητούσαν και θα έβρισκαν τα κίνητρα που θα έκαναν την
επιχείρησή τους περισσότερο ανταγωνιστική.
Που δεν θα έβγαζαν στο εξωτερικό τις υπερμεγέθεις περιουσίες τους,
προσδοκώντας να αγοράσουν την Ελλάδα… μισοτιμής, στην τραγική περίπτωση
που επιστρέψουμε στη δραχμή, αλλά θα επένδυαν αγοράζοντας ομόλογα του
ελληνικού δημοσίου, όπως έκαναν οι Ιταλοί.
Επειδή λοιπόν, ένας τέτοιος ιδιωτικός τομέας… δεν υπάρχει στην
Ελλάδα, παρά μόνο στη σφαίρα της φαντασίας και τις ανεκπλήρωτες ευχές,
ας είμαστε πολύ προσεκτικοί με το τι θα διαδεχθεί το «κουρεμένο»
δημόσιο. Σε μια εποχή στην οποία θα έπρεπε να «πατάμε γκάζι», η μηχανή
του δημοσίου, από την οποία δυστυχώς εξαρτάται συνολικά η κίνηση της
οικονομίας και η λειτουργία του κράτους, θα βγει από την πρίζα.
