Η ψηφιακή κάρτα εργασίας όχι μόνο δεν σταματά την εκμετάλλευση των εργαζόμενων, άλλα και θέτει τις βάσεις για το απόλυτο ψηφιακό φακέλωμα των πολιτών.
Ψηφιακή κάρτα εργασίας: Η λεγόμενη «ψηφιακή μετάβαση» που επιχειρεί να προωθήσει με γοργούς ρυθμούς η κυβέρνηση σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας μας, για κάθε μεγάλη αλλαγή που φέρνει, πάντα προβάλει και ένα μεγάλο «κέρδος». Ένα «όφελος» του νέου συστήματος, ένα ευχάριστο και θελκτικό «τυράκι» στη φάκα που παγιδεύεται ο πολίτης.
Για την σταδιακή ψηφιοποίηση των ζωών μας, έχουν «πουληθεί» διάφορα ελκυστικά αφηγήματα. Άλλοτε η υγειονομική ασφάλεια, άλλοτε η ευκολία των συναλλαγών, η διαφάνεια, η πάταξη της γραφειοκρατίας, η συντόμευση των διαδικασιών, ο καλύτερος προγραμματισμός εσόδων – εξόδων και υποχρεώσεων, και άλλα.
Και τώρα με την ψηφιακή κάρτα εργασίας που σε πρώτη φάση χρησιμοποιείται σε super market και τράπεζες (και θα επεκταθεί παντού), η κυβέρνηση έφτασε μέχρι και να ισχυρίζεται πως καθιερώνεται για το… καλό του εργαζόμενου. Με ποιο αφήγημα; Διότι – όπως είπε ο πρωθυπουργός – με την ψηφιακή κάρτα οι επιθεωρητές εργασίας θα μπορούν να ελέγχουν διαδικτυακά και άμεσα τον πραγματικό χρόνο εργασίας των υπαλλήλων και οι εργοδότες δεν θα μπορούν να καταστρατηγούν το ωράριο εργασίας.
Το ψηφιακό φακέλωμα των εργαζόμενων παρουσιάζεται ως μια σημαντική «κατάκτηση» και ο ακοίμητος ψηφιακός οφθαλμός του κράτους θα μπορεί να γνωρίζει ανά πάσα στιγμή τις κινήσεις του κάθε υπαλλήλου.
Εντωμεταξύ το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ) έχει υποβαθμιστεί με αντεργατικούς νόμους της κυβέρνησης, οι αρμοδιότητες του είναι ήδη εξαιρετικά μειωμένες και ο Κωστής Χατζηδάκης με τον τελευταίο εργασιακό νόμο ουσιαστικά κατάργησε το οκτάωρο, χάρισε την υπερεργασία στους εργοδότες και έκανε διάτρητη την Κυριακάτικη αργία. Άλλα όλα κι όλα, το συμφέρον του εργαζόμενου πάνω απ’ όλα!
Τίποτα δεν αλλάζει προς το καλύτερο
Ας μην κοροϊδευόμαστε. Τα ωράρια εργασίας θα συνεχίσουν να καταστρατηγούνται κανονικότατα, ακόμα και με την επιβολή της ψηφιακής κάρτας. Η εκμετάλλευση όχι μόνο θα παραμείνει ίδια, άλλα διαμορφώνονται τα κατάλληλα πλαίσια για να γίνει και χειρότερη.
Σύμφωνα με καταγγελίες του Συλλόγου Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας ήδη δίνονται από επιχειρήσεις γραπτές ντιρεκτίβες προς υπαλλήλους, να χτυπάνε την κάρτα τους αργότερα ή να την χτυπάνε στην ώρα του σχολάσματος και να συνεχίζουν να δουλεύουν ή να μην την χτυπάνε καθόλου άλλα να δουλεύουν κανονικότατα.
Το «τυράκι» της δήθεν δικαιοσύνης στην εργασία όχι μόνο δεν πείθει, άλλα μούχλιασε πριν καν στηθεί στην παγίδα. Το πραγματικό ζητούμενο της κυβέρνησης δεν είναι η πάταξη της εκμετάλλευσης, άλλα η καθιέρωση της ψηφιακής δικτατορίας σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός δήλωσε πως είναι βέβαιος ότι «αυτό το πρόγραμμα και αυτό το εργαλείο θα επεκταθεί σε υπόλοιπους κλάδους της οικονομίας».
Έχει σημασία να προσέξουμε πως το σλόγκαν που χρησιμοποίησε το υπουργείο Εργασίας για να προωθήσει την ψηφιακή κάρτα εργασίας είναι: «Δύναμη στον εργαζόμενο – Τα δικαιώματά σου, στο χέρι σου»! Πιστοποιητικά εμβολιασμού, επιδόματα και εκπτώσεις τύπου «pass» και τώρα ακόμα και τα εργασιακά δικαιώματα, όλα συνδέονται έμμεσα ή άμεσα με το χέρι. Κατάλληλη προεργασία για να φτάσουμε στο επιθυμητό τσιπάρισμα των ανθρώπων, όπως ομολόγησε στη Βουλή ο υφυπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης Θοδωρής Λιβάνιος.
Η κάρτα εργασίας προετοιμάζει για την κάρτα του πολίτη
Η ψηφιακή κάρτα εργασίας ξεκίνησε πιλοτικά από τα super markets και τις τράπεζες, και φιλοδοξεί να επεκταθεί σε όλους τους κλάδους. Η ιστορία των κυβερνητικών εκβιασμών που έγιναν στην περίοδο της πανδημίας, μας δίδαξε πως αν «πιάσεις» τον πολίτη από την εργασία του, μετά εύκολα τον «πιάνεις» σε κάθε έκφανση της πολιτικής ζωής του. Ο άνθρωπος πλέον εξοικειώνεται με το να ελέγχεται σε ζωντανό χρόνο από το κράτος μέσω μιας ψηφιακής κάρτας για το 1/3 του 24ωρου του.
Και έτσι η μεταπήδηση από την ψηφιακή κάρτα εργασίας στην ψηφιακή κάρτα του πολίτη, γίνεται πιο εύκολα ανεκτή, πιο «εύπεπτη», μοιάζει πιο «φυσιολογική».
Και στην εκτός εργασίας καθημερινότητα, ο πολίτης ήδη «χτυπάει κάρτα» στις τράπεζες, αφού χρησιμοποιεί κατά κόρον το πλαστικό χρήμα ή το κινητό για κάθε συναλλαγή. Επίσης, λαμβάνει επιδόματα με ψηφιακές αιτήσεις, παραχωρεί συνεχώς προσωπικά στοιχεία σε κράτος και social media, χρησιμοποιεί εφαρμογές που επιτρέπουν τον γεωεντοπισμό, και μην ξεχνάμε πως στην περίοδο της πανδημίας οι πολίτες «χτυπούσαν κάρτα» (στέλνοντας SMS) για να τους επιτραπεί να βγουν ακόμα και από το σπίτι τους.
Ο νέος «χρυσός»
Βλέπουμε πως προωθείται μια απολυταρχική νοοτροπία στην οποία ο άνθρωπος καλείται να «πιστοποιείται» οπουδήποτε και οποτεδήποτε. Στην εργασία, στη διασκέδαση, στην υγεία, στην ασφάλιση, στις δοσοληψίες, στα κοινωνικά δίκτυα, στη μετακίνηση και τα ταξίδια, στην κατανάλωση, στην επικοινωνία, στο ενεργειακό του αποτύπωμα.
Παντού καθιερώνονται ψηφιακές κάρτες και εφαρμογές που πουλάνε «ευκολία» και στην πραγματικότητα αγοράζουν πληροφορίες. «Data is the new gold» όπως λέει και το νεοεποχίτικο σλόγκαν. Ο νέος χρυσός είναι η συλλογή των δεδομένων. Οι πληροφορίες ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις, οι πληροφορίες εξαγοράζουν συνειδήσεις, οι πληροφορίες ελέγχουν τις μάζες.
Μήπως είναι… χαζοί εκεί στη Microsoft (άλλα και σε άλλους πολυεθνικούς ομίλους) που χτίζουν ψηφιακές «αποικίες» με «Data Centers» σε διάφορες επιλεγμένες χώρες του κόσμου, μεταξύ των οποίων είναι και η Ελλάδα;
Η ψηφιακή μετάβαση μπορεί όντως να φέρνει κάποιες σημαντικές διευκολύνσεις στην καθημερινότητα του πολίτη, άλλα το διακύβευμα είναι αφάνταστα σοβαρότερο από τα όποια οφέλη. Κανένας σώφρων πολίτης δεν μπορεί να δεχθεί πως ξαφνικά η κυβέρνηση έγινε… προστάτης των εργαζόμενων, εφόσον τίποτα δεν αλλάζει στην καταπολέμηση της εργασιακής εκμετάλλευσης. Απλά ο τομέας της εργασίας είναι ακόμη ένας απαραίτητος κρίκος στην αλυσίδα ελέγχου που κυκλώνει την ανεξαρτησία του ανθρώπου.
Η πραγματική επιδίωξη του κάθε μέτρου που φέρνει η ψηφιακή μετάβαση, δεν είναι άλλη από το ηλεκτρονικό φακέλωμα.
Είτε εν ώρα εργασίας, είτε όχι, ο πολίτης μετατρέπεται σε έναν απολύτως ελεγχόμενο ψηφιακό δούλο, στη δυστοπία που φέρνει η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση…
