Μέσα στὸ φῶς τοῦ ἔαρος καὶ τῆς Ἀναστάσεως «ἀνέτειλε» καὶ ἡ «φωτοφόρος» ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Μεγαλομάρτυρος. Πράγματι, ἡ ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου συμβαδίζει πάντοτε μὲ τὴν Ἀνάσταση· γιὰ τὴν ἀκρίβεια οἱ δύο ἑορτὲς «συνεκλάμπουν». Γι’ αὐτὸ ὁ ὑμνογράφος στὸ ὄμορφο τροπάριο τοῦ Καθίσματος τοῦ Ὄρθρου μᾶς καλεῖ «ἅπαντες λαμπροφοροῦντες φαιδρῶς ἑορτάσωμεν».
Ὅλοι ἑπομένως οἱ φιλέορτοι χριστιανοὶ συμμετέχομε στὴν χαρὰ ἑνὸς ἀπὸ τοὺς πλέον ἀγαπημένους Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀλλὰ γιατί ὁ Ἅγιος τυχαίνει νὰ εἶναι ἰδιαίτερα λαοφιλής; Διότι ὁμολογουμένως συνδύαζε στὸ πρόσωπό του ὅλες τὶς ἀρετὲς τοῦ βίου, τὴν νεότητα καὶ τὴν σταθερότητα, τὴν ἀξιωσύνη καὶ τὴν παλληκαριά, τὴν φιλοπτωχεία καὶ τὴν ἀλληλεγγύη, τὴν ἐντιμότητα καὶ τὴν καρτερία, τὴν αὐταπάρνηση καὶ τὸ ἀδούλωτο φρόνημα.
Ἀπὸ ποῦ ὅμως ἄντλησε αὐτὰ τὰ χαρακτηριστικὰ ὁ νεαρὸς Γεώργιος; Ποῦ βρῆκε τὴν δύναμη νὰ στηριχθῆ στοὺς δύσκολους αὐτοὺς καιροὺς ποὺ διωκόταν ἀνηλεῶς ἡ πίστη; Διότι μὴν βιαστῆ βεβαίως νὰ πῆ κανεὶς ὅτι ἡ δική μας ἐποχὴ εἶναι ἀσφαλῶς δυσκολώτερη ἀπὸ ἐκείνη τοῦ Ἁγίου, οὔτε ὅτι ἡ ἐποχή μας γεννάει μάρτυρες, ἐνῶ ἡ ἐποχὴ τοῦ Ἁγίου ἦταν πνευματικὰ ἄνυδρη.
Ὁ Γεώργιος, γόνος τῆς ἁγιοτόκου Καππαδοκίας, ἀνατράφηκε σὲ μιὰ εὐσεβῆ οἰκογένεια. Ὁ πατέρας του, Γερόντιος, ἀναδείχθηκε μάρτυρας καὶ ἡ μητέρα του, Πολυχρονία, τὸν γαλούχησε μὲ στέρεα ἰδανικὰ καὶ ἀξίες. Τὸν ἔπαιρνε μάλιστα μαζί της ἀπὸ παιδὶ καὶ προσεύχονταν στὸ μνῆμα τοῦ πατρός του. Ἔτσι ὁ Ἅγιος, ἄν καὶ πλούσιος, ἐν τούτοις δὲν ἦταν «μοσχαναθρεμμένος». Γνώριζε τὶς δυσκολίες στὴν οἰκογένειά του καὶ συμπαραστεκόταν στὴν χήρα μητέρα του, ποὺ γιὰ νὰ μεγαλώσῃ ἐπιμελῶς τὸν υἱό της δὲν δημιούργησε νέα οἰκογένεια, παρὰ τὸ νεαρὸ τῆς ἡλικίας της (ἦταν μόλις 20 χρόνων!).
Αὐτὰ ἦταν τὰ βιώματα τοῦ μικροῦ Γεωργίου, ὁ ὁποῖος ἀξιοποιῶντας τὰ φυσικά του χαρίσματα ἀνῆλθε γρήγορα στὰ ἀνώτατα ἀξιώματα. Ἔγινε ἀξιωματικὸς τοῦ ῥωμαϊκοῦ στρατοῦ καὶ συμμετεῖχε στὶς πιὸ ἀπαιτητικὲς ἀποστολές. Παράλληλα ὅμως νουθετοῦσε τοὺς στρατιῶτες του στὰ θέματα τῆς πίστεως τοῦ Χριστοῦ, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν μεταστροφὴ πολλῶν ἐξ αὐτῶν στὸν χριστιανισμό.
Ὅταν ξέσπασε ὁ τελευταῖος μεγάλος διωγμὸς σὲ βάρος τῶν Χριστιανῶν (303 μ.Χ.), ὁ Γεώργιος κλήθηκε νὰ ἀπαρνηθῆ τὴν πίστη του καὶ νὰ θυσιάσῃ στὰ εἴδωλα. Δὲν δίστασε οὔτε στιγμὴ νὰ ἀπεκδυθῆ τὴν στρατιωτική του πανοπλία καὶ νὰ ἐνδυθῆ τὴν πανοπλία τοῦ Χριστοῦ. «Οὐδὲ θῆρες, οὐδὲ τροχοί, οὐ πῦρ, οὐδὲ μάχαιρα», τίποτε δὲν μπόρεσε νὰ τὸν χωρίσῃ ἀπὸ τὴν ἀγάπη του Χριστοῦ. Ἐξ ἄλλου τίποτε ἐπίσης δὲν τὸν κρατοῦσε δέσμιο στὰ γήϊνα· εἶχε ἤδη διανείμει τὰ ὑπάρχοντά του στοὺς φτωχούς. Ὁ ὑπηρέτης του Πασικράτης, παρὼν στὸ μαρτύριό του, περιγράφει μὲ θαυμασμὸ τὴν ἐπιμονή, τὴν καρτερία καὶ τὸ σθένος τοῦ Γεωργίου, ποὺ ἐνέπνεε καὶ ἄλλους στὸ μαρτύριο. Περιγράφει ἐπίσης πῶς ἐνισχυόταν στὴν πίστη του ἀπὸ τὸν παντοκράτορα Δημιουργό Του.
Ἔτσι ὁ Ἅγιος, καταφρονῶντας τὰ «πολύμορφα ὄργανα», «τὰ ποικίλα βάσανα», καὶ αὐτὸν «τὸν φρικτὸν καταπέλτην» ἔλαβε τὸν στέφανο τοῦ αἰωνίου μαρτυρίου. Γι’ αὐτὸ καὶ ἐμεῖς, οἱ τιμῶντες τὴν μνήμη του, σπεύδομε νὰ «εὐφημήσωμεν τὸν νοερὸ ἀδάμαντα» Γεώργιο, διότι, ἄν καὶ τὸ σῶμα του νικήθηκε ἀπὸ τοὺς νόμους τῆς φύσεως, ἐν τούτοις «ὁ πόθος νίκησε τὴν φύση» καὶ τοῦ χάρισε τὴν αἰωνιότητα!
Ἔτσι ὁ προσφιλὴς Γεώργιος, «ὁ ἐλευθερωτὴς τῶν αἰχμαλώτων», «ὁ ὑπερασπιστὴς τῶν πτωχῶν», «ὁ ἰατρὸς τῶν ἀσθενούντων» καὶ «ὑπέρμαχος βασιλέων» ἔγινε πρεσβευτὴς στὸν Κύριο καὶ Σωτῆρα μας ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Ἐμεῖς οἱ φιλέορτοι καὶ φιλακόλουθοι χριστιανοὶ δὲν ἔχομε παρὰ νὰ ἀκολουθήσωμε τὸ παράδειγμα τοῦ Ἁγίου, ἐφ’ ὅσον «μνήμη μάρτυρος, μίμησις μάρτυρος». Εἶναι τὸ καλύτερο δῶρο ποὺ μποροῦμε νὰ τοῦ προσφέρωμε στὴν πνευματική του ἑορτή. Νὰ καταστήσωμε τὴν καρδιά μας «γεώργιον τοῦ Θεοῦ», ὅπου θὰ καλλιεργήσωμε «ἐμμελῶς» τὸν σπόρο τῶν θείων ἐντολῶν, ὥστε ὁ σπόρος αὐτὸς νὰ πολλαπλασιαστῆ μὲ τὸν κόπο τῆς ἀσκήσεως! Ἐὰν ἀποθηκεύσωμε καὶ ἐμεῖς «σοφῶς», ὅπως ὁ Ἅγιος, στὶς οὐράνιες ἀποθῆκες, τότε θὰ εὕρωμε, ἀσφαλῶς, «τὴν ἀκήρατον ἀπόλαυσιν».
Ἄς εὐχώμαστε καὶ ἄς προσευχώμαστε ὁλόθερμα ὁ Ἅγιος νὰ μᾶς ἐνδυναμώνῃ, ὥστε νὰ διαβαίνωμε μὲ ἀσφάλεια τὰ σύγχρονα πελάγη τῶν θλίψεων καὶ νὰ ξεπερνοῦμε τοὺς κλυδωνισμοὺς ἀπὸ τὶς τρικυμίες τοῦ βίου καὶ τῶν παθῶν μας. Ἄς μὴν παύσωμε ὅμως νὰ ἀγωνιζώμαστε μὲ πίστη καὶ ἐλπίδα καὶ τότε ὁ Ἅγιος θὰ εὐοδώσῃ κάθε «καλὸν ἀγῶνα» πρὸς δόξα Θεοῦ καὶ ἐπ’ ὠφελείᾳ τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν.
Χριστὸς Ἀνέστη! Ἅγιε τοῦ Θεοῦ Γεώργιε πρέσβευε καὶ ὑπὲρ τῆς ἡμῶν ἀναστάσεως καὶ σωτηρίας!
Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογος-θεολόγος
