Κατά την κρίση μου όχι! Διότι, τι σημαίνει ‘ένα Ισλάμ κατάλληλο για την Γαλλία’; Σημαίνει ένα Ισλάμ που έχει παραιτηθεί από το να έχει πρότυπο προς μίμηση τον τρόπο ζωής του ιδρυτή της συγκεκριμένης θρησκείας; Μα, ένα τέτοιο Ισλάμ δεν θα’ταν Ισλάμ. Θα σήμαινε κατάργησή του. Και φυσικά κανένας πιστός Μουσουλμάνος δεν θα δεχόταν κάτι τέτοιο.
Η μεγαλύτερη υποχώρηση που θα μπορούσε να κάνει η ισλαμική κοινότητα, στην Γαλλία, θα’ταν να υποκριθεί πως συμμορφώνεται, μέχρι να αποκτήσει την κατάλληλη πληθυσμιακή δύναμη να επιβάλει το πραγματικό Ισλάμ.
Άλλωστε, το να υποκρίνεσαι, έτσι και έχεις βρεθεί σε αδύναμη θέση, μέχρι να αποκτήσεις δύναμη και να επιβληθείς είναι καθ’όλα επιτρεπτό και ‘ευλογημένο’ στα πλαίσια της ισλαμικής κοσμοθέασης. Η ‘taqiyyah’ (το ευλογημένο ψεύδος προς προστασία και στήριξη των σκοπών της κοινότητας) είναι γνωστή, γνωστότατη ως όρος στο γλωσσάρι της ισλαμικής θεολογίας και πολιτικής θεωρίας.
Με άλλα λόγια, ακόμη και αν φανεί για κάποια περίοδο πως τα σχέδια του Μακρόν αποδίδουν η κατάληξη δεν θα’ναι η αναμενόμενη. Αποκλείεται να’ναι η αναμενόμενη. Και αυτό διότι το αποτέλεσμα μιας εξίσωσης δεν μπορεί παρά να καθορίζεται από τα δεδομένα του. Συγκεκριμένα δεδομένα δεν μπορούν παρά να εκβάλουν σε ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα.
Αλλά ακόμη και αν η πλειοψηφία των Γάλλων συμβεί να κάνει πέρα τις όποιες φοβικές αγκυλώσεις της (που τις έχουν επιβληθεί, εκ μέρους δήθεν προοδευτικών και αντιρατσιστικών κύκλων, δια μέσου μεθοδεύσεων όπως η 'πολιτική ορθότητα') και να ξεσηκωθεί κάποια στιγμή απέναντι στον κίνδυνο που απειλεί την πατρίδα της, το μέλλον δεν προβλέπεται αίσιο για την Γαλλία (αλλά και για ένα πολύ μεγάλο μέρος της Ευρώπης).
Η Ευρώπη θα ξεπεράσει, το πιθανότερο, κάποια στιγμή και αυτό το πρόβλημα. Το ερώτημα, όμως, είναι με τι κόστος.
Πως μπορείς να αντιμετωπίσεις μια 'πέμπτη φάλαγγα' πληθυσμού αρκετών εκατομμυρίων (που αυξάνεται, μάλιστα, μέρα με την μέρα) και η οποία βρίσκεται εντός των συνόρων σου, όντας διάσπαρτη μέσα στις γειτονιές της δικής σου χώρας;
Πρόκειται για μια όλως ασύμμετρη απειλή που δεν είναι αντιμετωπίσιμη ακόμη και με την αποτρεπτικότητα κατοχής μεγάλου πυρηνικού οπλοστασίου. Τι και αν συμβαίνει να είσαι μεγάλη πυρηνική δύναμη (όπως η Γαλλία πχ) σε μια τέτοια περίπτωση; Με τι θα απειλήσεις; Με το να βομβαρδίσεις τα εδάφη της πατρίδας σου;
Έχει μπλέξει πολύ άγρια η Ευρώπη. Έχει μπλέξει τόσο όσο ποτέ άλλοτε. Και φταίει πάρα πολύ η ίδια. Η ύβρις ενός μεγάλου ναρκισσισμού την έσυρε στο σημείο αυτό. Η φρικτή αχαριστία της προς την ευεργεσία του Χριστού απέναντί της. Δυστυχώς!
Και αν έχει κάποια λύση απέναντι στο τρομερό αυτό αδιέξοδο που έχει περιέλθει είναι η μετάνοια και η εν άκρα ταπεινοφροσύνη επιστροφή της στα των πολιτισμικών της θεμελίων, στα όσα την έκαναν να είναι η Ευρώπη που ξέρουμε: στα της Καινοδιαθηκικής κοσμοθέασης. Δεν έχει καμία απολύτως άλλη λύση!
Με την επιστροφή της αυτή, άλλωστε, θα'χει και τι να προτείνει ως εναλλακτική στον μουσουλμανικό πληθυσμό που βρίσκεται στα εδάφη της. Διότι αν νομίζει πως ο τεχνοκρατικός και καταναλωτικός σεκουλαριστικός της μηδενισμός μπορεί να αποτελέσει δελεαστική πρόταση εναλλακτικής προς τους Μουσουλμάνους πλανάται οικτρά.
ΔΗΜΉΤΡΗΣ ΛΑΛΟΥΣΗΣ
πηγή
