Πριν να δούμε το φως θυμήσου ότι σερνόμαστε στα σκοτάδια. Πριν γελάσουμε θυμήσου που κλαίγαμε ώρες στις όχθες των ονείρων μας. Συρθήκαμε σε κολασμένη γη, χαθήκαμε σε πλανεμένους ουρανούς, και μονάχα όταν απόλυτα απελπιστήκαμε, γεννήθηκε ο παράδεισος στη ψυχή και το κορμί μας. Είναι πάντα ο σταυρός που προηγείται της ανάστασης, είναι ο Θεός που φανερώνεται μόλις αφήσουμε και το τελευταίο ρούχο κατά γης και γυμνοί, αδύναμοι, απόλυτα ανυπεράσπιστοι, ψιθυρίσουμε με τρεμάμενες φωνές, «Έλα Κύριε, άργησες πολύ….»
