«Κάποιον χειμώνα,λίγο πριν από την δύση του ηλίου,έφευγα από την Μονή Σταυρονικήτα και κατευθυνόμουν προς το κελί μου.Στα 100 μέτρα από την είσοδο της μονής συνάντησα 5 φοιτητές,οι οποίοι πιο πριν μ'έψαχναν στο κελί μου(ήταν κοντά στην μονή)και οι οποίοι μου είχαν φέρει κάτι από έναν αρχιμανδρίτη.Αφού δεν με βρήκαν το άφησαν στο κελί και κατευθύνθηκαν προς το μοναστήρι.
Όταν συναντηθήκαμε με παρακάλεσαν να συζητήσουμε για λίγο.Έδειχναν μεγάλο ζήλο για τα θεία.Έτσι χωρίς να το καταλάβω η ώρα πέρασε.Δεν ξεκολλούσαν από κοντά μου.Είχε όμως σκοτεινιάσει και δεν φαινόνταν σχεδόν τίποτα,γι'αυτό τους έστειλα στην μονή πριν κλείσουν οι πόρτες.
Εγώ βιάστηκα να πάω στο κελί μου.Ήταν όμως πολύ σκοτεινά και δεν έβλεπα τον δρόμο.Έτσι χάθηκα.Δεν είχα ούτε φακό.
Τότε είπα μέσα μου ότι με τόσο κρύο και με ένα πνευμόνι αποκλείεται να επιβιώσω.Μη έχοντας ελπίδα να ζήσω,γονάτισα και άρχισα να προσεύχομαι για την ψυχή μου.Ενώ προσευχόμουν βγήκε από μέσα μου ένα φως τόσο δυνατό που ο ήλιος του μεσημεριού θεωρείται σκοτάδι.Αυτό το φως με οδήγησε στο κελί μου.Μόλις έφτασα μέσα στο κελί μου το φως χάθηκε»!
πηγή
