Ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ὁμιλίας τοῦ πατρὸς Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, ἀπὸ τὴν 4η καλοκαιρινὴ ὁμιλία πού πραγματοποίησε 01/08/13.
Σωζόμαστε ἐν τῇ κοινωνίᾳ γι΄ αὐτὸ κρατῆστε πάντοτε τὶς δύο βασικὲς μονάδες τῆς Ὀρθοδοξίας πολλὲς φορὲς τὶς ἔχω πεῖ, ποὺ εἶναι ὁ γάμος καὶ τὸ μοναστήρι ἰσότιμες σὲ δυνατότητα σωτηρίας. Ἐπειδὴ οἱ περισσότεροι ἀπὸ ΄μᾶς ἐκ τῶν πραγμάτων γεννηθήκαμε σὲ οἰκογένειες καὶ μεγαλώσαμε ὅλοι σὲ οἰκογένειες, κάποιοι γίνονται μοναχοί, ἀλλὰ ὅλοι ξεκινᾶνε ἀπ΄ τὸ πρωτογενὲς κοινόβιο τῆς οἰκογένειας, αὐτὸ ἔχει πολὺ μεγάλη σημασία.
Λένε οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ὅταν σκέκονται στὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας, ἡ ὁποία γεννᾶ τὸν Χριστό: Βλέπετε τί ἦταν ἡ Παρθένος; Ἦταν καὶ Παρθένος, δὲν εἶχε σχέση μὲ ἄνδρα, ἀλλὰ ἦταν καὶ μεμνηστευμένη ἀνδρί, ποὺ εἶναι οἱ ἀπαρχές, τὸ ξεκίνημα τοῦ γάμου. Καὶ διατυπώνουν οἱ Πατέρες πανέμορφα: Βλέπεις, εἶχε τὰ δύο πράγματα, ἦταν καὶ Παρθένος, τὸ ΄χουν οἱ μοναχοί, καὶ ταυτόχρονα ἦταν μεμνηστευμένη. Γι΄ αὐτὸ ἡ Παναγία μὲ τὸ ἦθος Της θεμελιώνει αὐτὸ τὸ διττὸ ἀξίωμα τοῦ κοινοβίου.
Προσέξτε τὶς οἰκογένειές σας. Θὰ πεῖτε «μὰ ἐγὼ δὲν τὴν ἒφτιαξα, ἔτσι βρέθηκα μέσα ἐκεῖ». Ὅπου βρεθήκατε, σ΄ αὐτὸν τὸν χῶρο ποὺ βρεθήκατε κι ἂς μὴ τὸ θέλατε, νὰ τὸν ἀξιολογήσετε. Γεννηθήκατε στὴν Ἑλλάδα, ἄλλος γεννήθηκε κάπου ἄλλου. Ἀφοῦ ἐδῶ γεννηθήκατε, αὐτὸν τὸν τρόπο πρωτογενῶς, ἀπ΄ αὐτὸν τὸν τόπο θὰ ξεκινήσετε νὰ ἁγιάσετε. Μὴ πεῖτε «ὢχ κάπου ἀλλοῦ θὰ εὕρισκα καλύτερους ἀνθρώπους νὰ σωθῶ». Ἄρα, τὰ κοινοβιακὰ μεγέθη εἶναι τὰ βασικὰ ἡσυχαστικὰ μεγέθη καὶ ἡ ζωή μας ἔτσι διασώζεται καὶ ἐκεῖ πιὰ…κρύβεται ἡ ἀπαντοχή, ἡ ταπείνωση, ἡ διακονία καὶ μάλιστα ἡ ἀπαντοχὴ στοὺς πειρασμούς. Καὶ ὅσα κοινόβια ποὺ λέγονται σπίτια, ἔχουν ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν ἀπαντοχὴ στοὺς πειρασμούς, διαχρονικὰ καὶ μακροχρόνια, ξεκαθαρίζουνε πάρα πολλὲς τραγωδίες, διανθρώπινες καὶ κοινωνικές, γιὰ τὴν οἰκογένεια καὶ τὴν κοινωνία.
Αὐτὸ κρατῆστε το. Νὰ σκέφτεστε πάντοτε σὰν νὰ ἔχετε ἕναν ἐσωτερικευμένο μοναχισμό, αὐτὸ τὸ λένε οἱ Πατέρες καὶ τὸ λέω μὲ δική μου γλώσσα. Δηλαδὴ ὁ κάθε πιστὸς ἔχει μέσα του ἕναν ἐσωτερικευμένο μοναχισμὸ ποὺ εἶναι ὁ ἡσυχασμός, ἡ προσευχή, αὐτὸ εἶναι ὁ μοναχός. Ἔχει ὅλα τὰ χαρακτηριστικά τοῦ μοναχοῦ ποὺ τὰ ζεῖ στὸ σπίτι του μέσα καὶ στρέφεται στὸν Θεὸ καὶ ἀντέχει τοὺς ἄλλους.
Βλέπετε, αὐτὸς ποὺ πάει στὸ μοναστήρι, ξέρει ὅτι θὰ ἀντέξει τὴν ὑπακοή, ὅσο σκληρὴ κι ἂν εἶναι. Αὐτὰ κρατῆστε τα, ἐμένα μὲ ἐνδιαφέρει ἐδῶ αὐτὸς ὁ λόγος νὰ γίνεται πρακτικὸς στὴν ζωή μας. Δὲν χρειάζεται νὰ ἀναλύσω τὴν Αἰγυπτιακὴ ἔρημο ἁπλῶς γιὰ νὰ περάσει ἡ ὥρα, οὔτε γιὰ λόγους φιλολογίας, γιατί ἡ ζωὴ μας καίγεται καὶ τὴν κρίση τὴν ζοῦμε στὴν πλάτη μας καὶ ἡ κρίση κρύβει μέσα της αὐτὸν τὸν οὐμανισμό. Ὅτι μιλώντας γιὰ τὸν ἄνθρωπο, φτύνουμε τὸν ἄνθρωπο, αὐτὴ εἶναι ἡ κρίση σήμερα, τὸ ζεῖτε κάθε μέρα.
Μιλοῦν γιὰ τὸν ἄνθρωπο, τὸν ἄνθρωπο προκαλοῦν νὰ μείνει ἄνεργος καὶ νὰ πεινάει σήμερα. Ἐ τότε, γιατί ὑπάρχει ὅλη αὐτὴ ἡ δομή; Γιὰ ποιὸν ὑπάρχει πολιτική, τὸ σύστημα τῆς Δημοκρατίας; Ποιὸν νὰ ὑπηρετήσει; Τὸν ἄνθρωπο; Τὸ κάνει χωρὶς νὰ ξέρει τὸν Θεό. Καὶ πᾶς νὰ ὑπηρετήσεις τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν καταστρέφεις. Αὐτὴ εἶναι ἡ σημερινὴ κρίση, καθαρὴ κρίση οὐμανιστικὴ καὶ ὁμιλεῖ γιὰ τὸν ἄνθρωπο…
Ἀκόμα καὶ ἡ φράση ποὺ ξέρουμε «ὅλα γιὰ τὰ παιδιὰ» εἶναι τραγική. Καὶ τὰ παιδιά μας τὰ σκοτώνουμε, βγάζουμε τὰ μάτια τους κάθε μέρα. «Ὅλα γιὰ τὰ παιδιὰ» ἐ; Βλέπετε αὐτὴ ἡ κρίση ἀκούμπησε τώρα καὶ τὴν Παιδεία, ποὺ ἡ Παιδεία εἶναι τὸ κάλος τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὄντως Παιδεία. Καὶ ἀκουμπάει τὴν Παιδεία, δὲν βρῆκαν κάτι ἄλλο νὰ ἀκουμπήσουνε; Αὐτὰ τὰ πράγματα δὲν βγῆκαν ξαφνικὰ ἔτσι, πίσω κρύβεται μία τραγικὴ φιλοσοφία. Λυπᾶμαι ποὺ τὸ λέω, δὲν μὲ ἐνδιαφέρει ἡ ἀντιπαλότητα, εἶναι Δυτικόφερτη καθαρά! Γι΄ αὐτὸ βλέπετε ὁ Εὐρωπαῖος, ξέρω ΄γὼ τῆς Τρόϊκα, δὲν μπορεῖ νὰ καταλάβει κάτι ἄλλο, ἔχει ζήσει στὸ πετσὶ του τὸν Οὐμανισμό. Τὸν Οὐμανισμό, ποὺ τὸν ἔκανε σήμερα τελείως ἄθεο. Δηλαδὴ ἡ Εὐρώπη εἶναι τελείως ἄθεη.
Καὶ ἀκόμη ἐκεῖ ποὺ παραμένει ἡ ἔννοια τοῦ Θεοῦ, μπορεῖ νὰ εἶναι Βατικανὸ ἢ μπορεῖ νὰ εἶναι Προτεσταντισμός, εἶναι τραγικὴ μορφὴ Χριστιανισμοῦ. Εἶναι τραγικὲς μορφὲς Χριστιανισμοῦ. Δὲν βιώνουν αὐτὸ τὸ κοινοβιακὸ μέγεθος. Ποῦ νὰ ὑπάρχει δηλαδὴ τὸ κοινοβιακὸ στὸ Βατικανό, ἂν ὑπάρχει μόνο ἕνας πού εἶναι ἀλάθητος; Ποιὸ κοινόβιο; Ποιὰ ὑπακοή; Καὶ ὁ Πατριάρχης σέ ΄μᾶς πρέπει νὰ κάνει ὑπακοή, ἀκόμα καὶ νὰ ἀκούσει νὰ τὸν μαλώνουνε ξέρω ΄γώ, νὰ τοῦ ποῦνε «κάνεις λάθος». Εἶναι μέσα στὰ δεδομένα, γιατί δὲν νιώθει ὅτι εἶναι ἀλάθητος. Ποῦ νὰ καταλάβει ὁ ἄλλος τὸ κοινόβιο μέσα στὴν ἠθικολογία τοῦ Προτεσταντισμοῦ; Πού λέει μὲ ἠθικὲς πράξεις σώζεσαι. Ποῦ εἶναι τὸ κοινόβιο; Δὲν ὑπάρχει ἐνορία ἐκεῖ. Γι΄ αὐτὸ ἡ οἰκογένεια εἶναι διαλυμένη. Κάνω αὐτὲς τὶς τομές, νὰ καταλάβετε ὅτι ὅλα ἐξηγοῦνται, ἒτσι εἶναι ἡ ἱστορία ἡ μεγάλη. Βλέπετε λοιπὸν, ἡ διακονία τοῦ ἄλλου, αὐτὸ ποτὲ μὴν τὸ ξεχάσετε καὶ ποτὲ μὴ τὸ ἀπεμπολήσετε.
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2019/03/blog-post_70.html
