Ήταν κάποτε ένα μικρό αγόρι που ήταν πολύ οξύθυμο.
Ο πατέρας του, του έδωσε μια σακούλα με καρφιά και του είπε: “κάθε φορά που θα χάνεις την ψυχραιμία σου,
πρέπει να καρφώνεις ένα καρφί στον φράχτη…
Την πρώτη μέρα το αγόρι κάρφωσε 37 καρφιά στο φράχτη… μέσα στις επόμενες εβδομάδες, καθώς μάθαινε
να κοντρολάρει τον θυμό του, ο αριθμός των καρφιών που κάρφωνε στο φράχτη μειωνόταν…
Ανακάλυψε πως ήταν πιο εύκολο να συγκρατεί το θυμό του από το να καρφώνει καρφιά πάνω στο φράχτη…
Τελικά, ήρθε η μέρα που το αγόρι δεν έχασε καθόλου την ψυχραιμία του….Το είπε στον πατέρα του και εκείνος
πρότεινε στο αγόρι να αφαιρεί ένα καρφί από το φράχτη, για κάθε μέρα που θα κατάφερνε να συγκρατεί το θυμό του.
Οι μέρες πέρασαν και το αγόρι κατάφερε να πει στον πατέρα του πως όλα τα καρφιά είχαν βγει από το φράχτη…
Ο πατέρας, πήρε το γιο του από το χέρι και τον πήγε στον φράχτη.. λέγοντάς του “τα πήγες πολύ καλά γιε μου, αλλά κοίτα τον φράχτη !!! δεν θα είναι ποτέ πια ο ίδιος..
Όταν λες κάτι πάνω στο θυμό σου, αφήνει ένα σημάδι, ακριβώς σαν αυτά εδώ…
Μπορείς να καρφώσεις ένα μαχαίρι σε έναν άνθρωπο και να το βγάλεις, δεν έχει σημασία πόσες φορές θα ζητήσεις συγγνώμη για αυτή σου την πράξη.
Η πληγή θα είναι ακόμα εκεί. Μια φραστική πληγή
είναι εξίσου κακή, όσο μια σωματική πληγή…
Οι άνθρωποι μπορεί να ξεχάσουν τα λόγια που τους είπες, δεν θα ξεχάσουν όμως ποτέ πως τους έκανες να νοιώσουν...
Η ζωή είναι πολύ μικρή για να ξυπνάς μετανιωμένος.
Για αυτό, αγάπα τους ανθρώπους που σου φέρονται σωστά.
Ξέχασε αυτούς που δεν σου φέρονται σωστά.
Πίστεψε πως όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο…
Αν σου δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία, άρπαξε την και με τα δυο σου χέρια. Αν σου αλλάζει τη ζωή, άφησέ την.
Κανείς δεν είπε πως η ζωή είναι εύκολη,
απλά σου υπόσχονται ότι αξίζει...
Δώσε χιλιάδες ευκαιρίες στον εχθρό σου για να γίνει φίλος σου, αλλά μην δώσεις ούτε μια ευκαιρία σε ένα φίλο σου να γίνει εχθρός σου...
