Το αποκαλούν σκοτεινή καρδιά της Βρετανίας και μέρος που πάει η δημοκρατία για να πεθάνει.
Απαράμιλλα παντοδύναμο και χωρίς καμία λογοδοσία, σαν γνήσιο απομεινάρι του βρετανικού ιμπεριαλισμού και της παλιάς αποικιοκρατικής δόξας δηλαδή, το λονδρέζικο Σίτι παραμένει εν πολλοίς άγνωστο στις πλατιές μάζες, παρά το γεγονός ότι βρίσκεται θρονιασμένο στο κέντρο της βρετανικής πρωτεύουσας.
Κάποια στιγμή, ορδές διαδηλωτών είχαν στρατοπεδεύσει έξω από τον Καθεδρικό του Αγίου Παύλου ζητώντας επιτακτικά να υπόκειται το Σίτι σε κρατική εποπτεία και έλεγχο, συναντώντας στο διάβα τους όχι μόνο τη δημοτική αρχή του λονδρέζικου κέντρου αλλά και την ίδια την Εκκλησία της Αγγλίας.
Μα για σταθείτε, τι ειπώθηκε μόλις; Έχει το Σίτι δικό του δημοτικό συμβούλιο; Έχει και παραέχει και δεν μοιάζει σε τίποτα με όλη την άλλη τοπική αυτοδιοίκηση. Γιατί βλέπετε η ισχυρή δημοτική αρχή που είναι υπεύθυνη για τη μικρή αυτή περιφέρεια του Λονδίνου (Τετραγωνικό Μίλι) καμαρώνει πως «μεταξύ των τοπικών αρχών, το Σίτι του Λονδίνου είναι μοναδικό».
Εννοείται πως είναι, καθώς το μικρό και σχεδόν αυτόνομο αυτό κρατίδιο του λονδρέζικου κέντρου έχει τη δική του κυβέρνηση! Κι όχι κυβέρνηση που ακολουθεί τη λαϊκή βούληση, αλλά τις επιταγές του κορπορατισμού. Και εξηγούμαστε: από τις 25 εκλογικές περιφέρειες που έχει το Σίτι, οι 7.500 κάτοικοι που ζουν εντός των ορίων του και έχουν δικαίωμα ψήφου μπορούν να ψηφίσουν μόνο στις τέσσερις. Γιατί στις υπόλοιπες 21 περιφέρειες, οι ψήφοι ελέγχονται από τις επιχειρήσεις και τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που εδρεύουν στην οικονομική καρδιά της Βρετανίας!
Όσο μεγαλύτερη μάλιστα η εταιρία, τόσο παχυλότερη και η ψήφος: μια επιχείρηση 10 υπαλλήλων, για παράδειγμα, έχει 2 ψήφους, ενώ οι μεγαλύτερες τράπεζες φτάνουν μέχρι και τις 79. Δεν αποφασίζουν φυσικά οι εντεταλμένοι υπάλληλοι τι θα ψηφίσει η εταιρία, αλλά το αφεντικό, το οποίο διορίζει εξάλλου τους ψηφοφόρους. Απόλυτη πλουτοκρατία, καθαρά και ξάστερα!
Και βέβαια αν αυτό δεν φαντάζει ύποπτο για τη λειτουργία του Σίτι και του οικονομικού πυρήνα του, ίσως το κάνει το γεγονός ότι η Βρετανία έχει δύο στέμματα. Το πρώτο ανήκει στη βασίλισσα Ελισάβετ Β’, η οποία αν και εξαιρετικά πλούσια, λειτουργεί κυρίως σε τελετουργικό επίπεδο ως συμβολικό απομεινάρι του παρελθόντος. Αυτός ο θρόνος αποσκοπεί εξάλλου στο να αποστρέφει την κοινή γνώμη από τον πραγματικό θρόνο, ο οποίος σέρνει εξάλλου τον χορό που χορεύει η βασίλισσα αλλά και το βρετανικό Κοινοβούλιο.
Αυτό το «άλλο» στέμμα αποτελείται από μια επιτροπή 12 τραπεζών του Σίτι, με επικεφαλής την Τράπεζα της Αγγλίας του οίκου των Ρότσιλντ, μια σωστή οικονομική παντοκρατορία που αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα επιχειρηματικά τραστ του κόσμου. Και βέβαια έπεται λίγο πολύ ότι όπου χτυπά η καρδιά του κεφαλαίου, τότε η εξουσία περνά αναγκαστικά στα χέρια του. Γι’ αυτό και το ένα μόλις τετραγωνικό μίλι του Σίτι μοιάζει κυβερνητικά ανεξάρτητο, εκλέγοντας την εκτελεστική εξουσία του κατευθείαν από τον κορπορατικό κόσμο.
Το Σίτι δεν είναι μέρος της Αγγλίας με τον ίδιο τρόπο που δεν είναι η Ουάσιγκτον τμήμα των ΗΠΑ. Ο δικός του «λόρδος δήμαρχος» εκλέγεται κάθε χρόνο από τους επιχειρηματίες που έχουν μετατρέψει το Σίτι στο ακριβότερο τετραγωνικό μίλι του πλανήτη. Όταν η βασίλισσα θέλει να μεταβεί για συναλλαγές στο Σίτι, σε μια συνοικία της πρωτεύουσάς της δηλαδή, συναντιέται υποχρεωτικά με τον λόρδο δήμαρχο του Σίτι ζητώντας την άδειά του να μπει στο εσωτερικό του.
Το πρωτόκολλο μάλιστα του Σίτι την υποχρεώνει να βαδίζει αρκετά βήματα πίσω από τον λόρδο δήμαρχο, καθώς και η συμβολική έχει τη σημασία της για το ποιος είναι το μεγάλο αφεντικό εδώ. Όσο για τη βασιλική συνοδεία, οφείλουν να φορούν απλές στολές εργασίας!
Κι αυτό δεν είναι παρά η αρχή του δράματος, το οποίο θα ξεδιπλωθεί ευθύς αμέσως…
Τι είναι το Σίτι και γιατί τόσος ντόρος;
Εδώ και τουλάχιστον χίλια χρόνια, το Σίτι του Λονδίνου είναι το εμπορικό και οικονομικό κέντρο της Βρετανίας. Το Σίτι δεν είναι η μητρόπολη που ξέρουμε ως Λονδίνο, αυτό το λέμε σήμερα Μείζον Λονδίνο. Είναι πολύ παλιότερο και πολύ μικρότερο. Πολλοί το αποκαλούν «Τετραγωνικό Μίλι», παρά το γεγονός ότι δεν είναι τετραγωνισμένο και είναι λίγο μεγαλύτερο από ένα μίλι.
Το Σίτι φιλοξενεί χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και εταιρίες-κολοσσούς, μεσαιωνικά σοκάκια και τον Καθεδρικό του Αγίου Παύλου. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του είναι βέβαια πως όλους αυτούς τους αιώνες η περιοχή έχει την ίδια ανώτατη αρχή με το παράξενο όνομα: «Η Πόλη (Σίτι) της Εταιρίας του Λονδίνου».
Αυτό το διοικητικό σώμα κάνει βέβαια πολλά περισσότερα από το να διαχειρίζεται τα σκουπίδια και να λειτουργεί τα σχολεία της περιοχής. Είναι μια πραγματική σκιώδης εξουσία!
«Έχει τη δική του αστυνομία, τον δικό του δήμαρχο και, το σημαντικότερο, ασκεί τη δική του εξωτερική πολιτική», εκμυστηρεύεται ο Ρόνεν Πάλαν, καθηγητής στο City University London. Το Σίτι έχει λίγο λιγότερους από 7.500 μόνιμους κατοίκους κι όμως εκλέγει 125 κυβερνητικούς αξιωματούχους. Ο λόρδος δήμαρχός του ταξιδεύει στον κόσμο προωθώντας το επιχειρείν, καθώς έχει ένα καταπίστευμα 2 περίπου δισεκατομμυρίων λιρών στη διάθεσή του!
Και βέβαια το Σίτι κυβερνάται από μια πολύ ιδιόμορφη δημοκρατία, όπως είπαμε. Την ώρα που εδώ ζουν πολύ λίγοι κάτοικοι (αν και περισσότεροι από 300.000 άνθρωποι κατεβαίνουν καθημερινά στη συνοικία για δουλειά), το Σίτι επιτρέπει στις εταιρίες που εδρεύουν στην επικράτειά του να ψηφίζουν. Η JP Morgan Chase ψηφίζει, όπως ψηφίζει και η Τράπεζα της Κίνας. Ακόμα και η μικρή δικηγορική φίρμα στο τέλος του δρόμου έχει δικαίωμα ψήφου, αν και όπως προαναφέρθηκε η εκλογική δύναμη ακολουθεί το μοτίβο της ισχύος.
Και βέβαια όπου ψηφίζουν οι εταιρίες, η εξουσία είναι αναγκαστικά κορπορατική. Το Σίτι δαπανά τα κεφάλαιά του στην κατεύθυνση της εξυπηρέτησης των επενδυτικών και χρηματοπιστωτικών συμφερόντων των «πολιτών» του, του επιχειρηματικού κόσμου. Την ίδια ώρα, ο ετήσια εκλεγόμενος δήμαρχός του δεν περνά τον χρόνο του ασχολούμενος με τα πεπραγμένα των τραπεζών και τις συναλλαγές των κολοσσών.
Αντ’ αυτού, ο συνήγορος της επιχειρηματικής ελίτ της Βρετανίας έχει στα χέρια του τόση δύναμη που επηρεάζει τη Βουλή, φιλοξενεί παγκόσμιους ηγέτες και περιδιαβαίνει τον πλανήτη προωθώντας τα συμφέροντα των εταιρικών δημοτών του. Πώς συνέβη όμως και απέκτησε το Σίτι το ιδιάζον καθεστώς του;
Μα από το απλό γεγονός της μακροζωίας του και μόνο! Από τους μπακάληδες μέχρι και τους χρυσοχόους, το Τετραγωνικό Μίλι είναι η καρδιά του βρετανικού εμπορίου από όσο μπορεί να θυμάται η Ιστορία. Το Σίτι υποστήριζε χρηματικά τους βασιλιάδες που ήθελε και βοηθούσε τα μέγιστα στην εκθρόνιση όσων του έμπαιναν στο μάτι.
Η μικρή και ανθηρή αυτή πολιτεία διέθετε διαχρονικά περισσότερα προνόμια από κάθε άλλο Βρετανό, όπως άλλωστε συμβαίνει και σήμερα. Το Σίτι έχει μόνιμο αντιπρόσωπο στη Βουλή (The Remembrancer, τον λένε) που κάθεται απέναντι από τον εκάστοτε ομιλητή παρέχοντας τις απόψεις του για το νομοθετικό έργο και διασφαλίζοντας φυσικά πως κανείς δεν θα πειράξει τα προνόμια του μικρού αυτού κράτους εν κράτει.
Έχουν οι γιατροί ή οι δικηγόροι μόνιμο εκπρόσωπο στο βρετανικό Κοινοβούλιο; Έχουν οι δάσκαλοι ή οι πυροσβέστες; Όχι φυσικά. Μόνο η επιχειρηματική ελίτ απολαμβάνει το μοναδικό αυτό προνόμιο, απηχώντας την αρχαία παράδοση των άπλετων προνομίων που είχε εξασφαλίσει το Σίτι.
Το οποίο διαμορφώθηκε ήδη από την εποχή που κατέφτασαν οι Ρωμαίοι στο Νησί και έφτιαξαν έναν μικρό εμπορικό σταθμό στον Τάμεση περί το 43 μ.Χ. Τον εμπορικό αυτό οικισμό τον ξέρουμε σήμερα ως Λονδίνο, αν και όπως είδαμε υπάρχουν δύο Λονδίνα, το ένα μέσα στο άλλο!
Το Londinium των Ρωμαίων άνθησε και ευημέρησε, απέκτησε νόμους, σημαντική εμπορική δραστηριότητα, ναούς και υδραγωγεία, δρόμους και γέφυρες, ακόμα και τείχος για την υπεράσπισή του από τις τοπικές φυλές. Κι όλα αυτά εδώ και 2.000 χρόνια.
Αυτό το μικρό τείχος χωρίζει μέχρι και σήμερα το Σίτι του Λονδίνου από το υπόλοιπο Λονδίνο, ό,τι κι αν συνέβη στο μεσοδιάστημα: οι Ρωμαίοι ήρθαν και έφυγαν, βασίλεια άνθησαν και παράκμασαν, το τείχος όμως εκεί να προστατεύει τους εκλεκτούς που ζούσαν εντός του.
Κι έτσι το Σίτι, προστατεύοντας τον εαυτό του και κάνοντας εμπόριο με όλους, πλούτισε. Χίλια χρόνια μετά τους Ρωμαίους, ο Γουλιέλμος Α’ ο Κατακτητής κατέφτασε από τη Νορμανδία, κατέκτησε όλο το Νησί και εγκαινίασε έτσι την ευρωπαϊκή περίοδο της Βρετανίας. Ο Γουλιέλμος της Αγγλίας ίδρυσε την Πόλη του Λονδίνου και για να εγκαθιδρύσει την επικυριαρχία του, συμφώνησε να αναγνωρίσει τα δικαιώματα και τα προνόμια των Λονδρέζων του.
Αφού έχτισε τους πύργους και τα άλλα οχυρωματικά έργα, άφησε την πόλη στην ησυχία της, εγκαινιάζοντας μια χιλιετή πια παράδοση που θέλει τους μονάρχες να παραδέχονται πως ναι, το Σίτι του Λονδίνου είναι κάτι διαφορετικό και καλύτερα να μην εμπλέκεσαι στα χρονικά του. Οι περισσότεροι βέβαια βασιλείς δεν εμπιστεύονταν τους συνωμότες Λονδρέζους και πολλοί ήταν αυτοί που προσπάθησαν να περιορίσουν τη δύναμή τους.
Ένας μάλιστα έφτασε στο σημείο να φτιάξει μια νέα πρωτεύουσα δίπλα στο παντοδύναμο και ζάπλουτο πια Σίτι, που ονόμασε Ουέστμινστερ, ελπίζοντας πως θα ανταγωνιστεί το παραδοσιακό Λονδίνο και θα ρουφήξει όλον τον πλούτο και την ισχύ. Αυτή ήταν η εκκίνηση του δεύτερου Λονδίνου, καθώς στους επόμενους αιώνες το Ουέστμινστερ μεγάλωσε και συγχωνεύτηκε με τους γύρω οικισμούς, φτάνοντας κάποια στιγμή να περιβάλει το ακόμα οχυρωμένο και καλά διαχωρισμένο Σίτι.
Ο λαός αποκαλούσε πια «Λονδίνο» όλο το πολεοδομικό συγκρότημα και η βρετανική κυβέρνηση συγχώνευσε κάποια στιγμή όλο το μητροπολιτικό κέντρο σε ενιαία διοικητική αρχή με κοινό δήμαρχο. Ο δήμαρχος του Λονδίνου συνέχιζε όμως να μην έχει καμιά δικαιοδοσία στο μικροσκοπικό Σίτι, το οποίο λειτουργούσε με τον παραδοσιακό προνομιακό τρόπο λες και τίποτα δεν είχε συμβεί εντωμεταξύ.
Ακόμα και ο βασιλιάς δεν μπορούσε να μπει στο Σίτι από καπρίτσιο, έπρεπε να έχει καλό λόγο γι’ αυτό και να ζητήσει την άδεια του λόρδου δημάρχου του Σίτι σε επίσημη τελετή! Αλλά και η βούληση του βρετανικού Κοινοβουλίου, της ύπατης δημοκρατικής αρχής δηλαδή, δεν εφαρμόζεται πάντα στο Σίτι. Όλες οι αλλαγές στον εκλογικό νόμο, για παράδειγμα, δεν αφορούν ποτέ στο ιδιόμορφο εκλογικό καθεστώς του Σίτι, όπου ψηφοφόροι είναι όπως είπαμε ο επιχειρηματικός κόσμος και οι παραδοσιακές μεσαιωνικές συντεχνίες!
Το Σίτι διαθέτει επίσης γη, οικήματα και επιχειρήσεις εκτός των συνόρων του, κάτι που του δίνει την οικονομική ανεξαρτησία να προωθεί τα ολόδικά του συμφέροντα. Το μεγάλο ερώτημα που τίθεται είναι λοιπόν προς τα πού στρέφεται αυτό το ημι-ανεξάρτητο καθεστώς του Σίτι; Τίνος τα συμφέροντα προωθούνται κι αν όσα του καταμαρτυρούν έχουν έρεισμα στην πραγματικότητα ή αν πρόκειται και πάλι για φαντασιόπληκτες θεωρίες συνωμοσίας;
Εδώ λειτουργεί εξάλλου η παλιότερη μασονική Στοά του κόσμου και εδώ εδρεύουν ένα τσούρμο μυστικών εταιριών και μυστικιστικών ταγμάτων που διαθέτουν αγαστές σχέσεις με το επιχειρείν…
Η δικτατορία του κεφαλαίου
Παρά το γεγονός ότι το Σίτι δεν είναι ανεξάρτητο κρατίδιο όπως το Βατικανό, το ημι-αυτόνομο καθεστώς του του χαρίζει όπως είπαμε ανείπωτα προνόμια για δημοκρατικό πολίτευμα. Το Λονδίνο μέσα στο Λονδίνο έχει τη δική του σημαία και θυρεό, εκλέγει δική του τοπική αυτοδιοίκηση και συγκεντρώνει δικούς του φόρους, με τους οποίους χρηματοδοτεί τη δική του αστυνομία και εφαρμόζει τους δικούς του νόμους.
Νόμους που το έχουν μετατρέψει σε φορολογικό παράδεισο και του έχουν επιτρέψει να επεκτείνει τους παραδείσους αυτούς σε παράκτιες εταιρίες και μικρά νησάκια! Ο δικός του δήμαρχος εξάλλου έχει έναν τίτλο μακρινάρι (Αξιότιμος Λόρδος Δήμαρχος του Λονδίνου) και μεταφέρεται στο μέγαρό του με χρυσή άμαξα, την ώρα που ο δήμαρχος του (μητροπολιτικού) Λονδίνου φορά κοστουμάκι και πηγαίνει στο δημαρχείο με αυτοκίνητο.
Εννοείται πως ο δήμαρχος του Λονδίνου δεν έχει καμιά δικαιοδοσία στο Σίτι, την επιχειρηματική τοπική αυτοδιοίκηση που είναι παλιότερη και από την ίδια τη Μεγάλη Βρετανία δηλαδή! Το ιδιόμορφο αυτό κλίμα προσέλκυσε όπως ήταν φυσικό όλους τους μεγάλους του πλανήτη και τα ονόματα που φιλοξενεί το Σίτι δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας.
Η Τράπεζα της Αγγλίας (συμφερόντων Ρότσιλντ), o τραπεζικός οίκος Lloyds του Λονδίνου, το Χρηματιστήριο του Λονδίνου, όλες οι βρετανικές τράπεζες, τα παραρτήματα 384 ξένων τραπεζών, 70 αμερικανικές τράπεζες, εκδοτικά συγκροτήματα και οικονομικά μονοπώλια εδρεύουν στο Σίτι, όπως και το στρατηγείο της παγκόσμιας μασονίας αλλά και του επιχειρηματικού καρτέλ που αποκαλείται απλώς «Στέμμα»!
Το μεγάλο αφεντικό του Σίτι δεν είναι μυστικό πως είναι η Τράπεζα της Αγγλίας, η οποία όπως ξέρουμε είναι (φανερά ή αφανώς) ιδιοκτησίας του Νέιθαν Ρότσιλντ, όταν ο τελευταίος συνέτριψε τη χρηματιστηριακή αγορά της Αγγλίας το 1812 και πήρε έπαθλο το εθνικό χρηματοπιστωτικό ίδρυμα της χώρας.
Το δεύτερο αυτό Στέμμα της Βρετανίας, που καμία σχέση με το παλάτι του Μπάκιγχαμ, φέρεται να ελέγχει άμεσα ή έμμεσα σχεδόν τα πάντα: από δημοτικά συμβούλια και κυβερνήσεις μέχρι πολυεθνικούς κολοσσούς και διεθνείς τράπεζες. Αλλά και τη δικαστική εξουσία της Βρετανίας (μέσω των Βασιλικών Δικαστηρίων του Λονδίνου), το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Παγκόσμια Τράπεζα, την Τράπεζα του Βατικανού (μέσω της ιταλικής θυγατρικής Torlonia του χρηματοπιστωτικού κολοσσού των Ρότσιλντ), την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, την Ομοσπονδιακή Τράπεζα Αποθεμάτων των ΗΠΑ (ιδιωτικός φορέας που ελέγχεται από οκτώ τράπεζες-εταίρους βρετανικών συμφερόντων), την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών της Ελβετίας και τόσα ακόμα!
Για μερίδα οικονομικών αναλυτών, και όχι συνωμοσιολόγων, το «Στέμμα» του Σίτι ελέγχει το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα αλλά και τις κυβερνήσεις όλης της Κοινοπολιτείας, επεκτείνοντας τη δράση του και σε φιλικά δυτικά έθνη, όπως η χώρα μας.
Αλλά και στην παγκόσμια πολιτική σκακιέρα φέρεται να έχει απλώσει τα φτερά του το Σίτι, πλάι στη μυστική εξουσία που ασκεί το Βατικανό. Κι αν η σύγχρονη εποχή του λεγόμενου «δυτικού πολιτισμού» αρχίζει από τα τέλη του 17ου αιώνα με την παντοκρατορία της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, τα ερείσματα του μικρού Λονδίνου στην παγκόσμια πλουτοκρατία και παλιά είναι και επαρκώς εξιστορημένα.
Αλλά και η ίδια η Βρετανική Αυτοκρατορία δεν ξεκίνησε λίγους αιώνες νωρίτερα με τη γιγάντωση της εμπορικής δραστηριότητας του Σίτι; Και μετά, στον 19ο αιώνα, το 90% της παγκόσμιας εμπορικής δραστηριότητας δεν μεταφέρονταν με βρετανικά πλοία ιδιοκτησίας πλοιοκτητών που έδρευαν στο Σίτι;
Μέσω της οντότητας που ξέρουμε σήμερα ως «Στέμμα» αλλά και της Τράπεζας του Στέμματος της Αγγλίας (Crown Bank of England) δεν ανέλαβαν οι βρετανοί τραπεζίτες τον έλεγχο των ΗΠΑ στη διάρκεια της διακυβέρνησης του Ρούσβελτ (1901-1909), όταν τα μεγάλα ονόματα του Σίτι και οι αμερικανικοί σύνδεσμοί τους, όπως ο Τζ. Π. Μόργκαν, πήραν στα χέρια τους το 25% του αμερικανικού επιχειρείν;
Λέγεται ότι το Στέμμα δεν ήταν ποτέ ο βασιλιάς ή η βασίλισσα της Αγγλίας παρά το επιχειρηματικό αυτό τραστ του Σίτι, που ανεβοκατέβαζε κυβερνήσεις κατά το δοκούν και έπαιζε άλλοτε μπάλα χωρίς σοβαρό αντίπαλο. Από το ιδιωτικό αυτό κτηματάκι στην καρδιά του Λονδίνου φέρεται να ελέγχει η κορπορατική δικτατορία τις τύχες των λαών της οικουμένης, παραμένοντας όσο πιο αφανής παίρνει.
Το Στέμμα απομύζησε εξάλλου ανείπωτο πλούτο όταν λειτουργούσε κάτω από την προστασία των δυνάμεων της Κοινοπολιτείας. Ποτέ δεν ήταν πιθανότατα βρετανικό εμπόριο ή βρετανικός πλούτος, παρά εμπόριο του Στέμματος και πλούτος του Σίτι. Γι’ αυτό και υπήρξαν βρετανικές κυβερνήσεις που προσπάθησαν να περιορίσουν την παντοκρατορία του Σίτι και να εκδημοκρατικοποιήσουν τη λειτουργία του. Όλοι βέβαια απέτυχαν, κάτι που κρίνεται εξάλλου εκ του αποτελέσματος: ακόμα και σήμερα το Σίτι εδρεύει στο Λονδίνο αλλά δεν το αφορούν οι βρετανικοί νόμοι.
Το Σίτι εκμεταλλεύτηκε άλλωστε μαεστρικά τη Βρετανική Αυτοκρατορία ώστε να περιχαρακώσει το καθεστώς του ως παράκτια οντότητα, μια μυστική ολιγαρχία που ελέγχει πλέον το δίκτυο των φορολογικών παραδείσων που συνδέονται με το βρετανικό στέμμα (το αληθινό) και τα συνεργαζόμενα έθνη του.
Το ημι-αυτόνομο αυτό κρατίδιο μέσα στα βρετανικά σύνορα ξεπλένει πλέον όλο το βρόμικο χρήμα των ολιγαρχών και των ναρκο-βαρόνων, μέσω των συνεργαζόμενων φορέων του. Κάνοντας τη γαλλίδα δικαστικό και ειδική ανακρίτρια Εύα Ζολί να διαμαρτυρηθεί πως το Σίτι «δεν δημοσιοποίησε ποτέ ούτε το παραμικρό ίχνος πληροφορίας σε ξένη δικαστική αρχή!».
Κάθε εξάλλου τραπεζικός κολοσσός που θέλει να παίξει βρόμικα, στο Σίτι απευθύνεται. Το τρελό γαϊτανάκι των συναλλαγών της AIG μπορεί, για παράδειγμα, να έλαβε χώρα στις ΗΠΑ, στο Σίτι εδραζόταν όμως το παράρτημα που έκανε ό,τι έκανε. Η Lehman Brothers δεν μπορούσε να πάρει άδεια για τις εκτός ισολογισμού συναλλαγές της στη Γουόλτ Στριτ, κι έτσι απευθύνθηκε σε νομική φίρμα του Σίτι για να ξεκλειδώσει τη διαδικασία.
Το τείχος που περιέβαλλε το Σίτι και το διαχώριζε από το υπόλοιπο -κοινό- Λονδίνο εδώ και 2.000 χρόνια έχει σήμερα υποχωρήσει κατά το μεγαλύτερο μέρος. Τα φυσικά σύνορα μεταξύ του μητροπολιτικού Λονδίνου και της κρυφής καρδιάς του είναι πλέον δυσδιάκριτα, όπως ακριβώς είναι και όσα εκτυλίσσονται στο Τετραγωνικό Μίλι.
Κι αν την επόμενη φορά που βρεθείτε στο Λονδίνο πέσετε πάνω σε έναν μικρό δράκο σε κάποιο δρομάκι, να ξέρετε ότι φυλά ακόμα την είσοδο της πόλης μέσα στην πόλη σε μια χώρα μέσα στη χώρα…
Πηγή
