Εἶναι πόνος ἀνθρώπων...
...πού ποθοῦν νά εἶναι πιστοί στό καθῆκον
τους καί στίς ἀρχές τους,
...πού ἐργάζονται σκληρά καί μέ
τόν ἱδρῶτα τοῦ προσώπου τους κερδίζουν τά πρός τό ζεῖν,
...πού ἀγωνίζονται μέ τά τάλαντα
πού τούς χάρισε ὁ Θεός γιά κάτι ὑψηλότερο,
...πού καταβάλουν κόπο καί μέ τήν
προσωπική τους ἐργασία καταφέρνουν νά προοδεύουν,
...πού ἔχουν δίψα γιά πρόοδο καί ἐξέλιξη
τῆς ἐπιστήμης, τῆς τέχνης, τῶν γραμμάτων...
Ἐν τούτοις πολλές φορές ἀδυνατοῦν
νά κάνουν ὅ,τι ἐπιθυμεῖ ἡ καρδιά τους καί τελικά πράττουν ὅ,τι δέν θέλουν. Καί ὅ,τι
πραγματικά θέλουν ἀναγκάζονται νά τό ἐγκαταλείψουν.
Γιατί συχνά βρίσκονται κάποιοι ἀνθρωπίσκοι...
...πού μέ μηχανορραφίες, ἀπάτες, ἰησουΐτικες
συμπεριφορές, ἀποσποῦν ἀξιώματα ἐκτοπίζοντας τούς ἀξίους,
...πού μέ συκοφαντίες καί διαβολές
ὑποσκελίζουν τούς ἱκανούς,
...πού μέ δόλο, «σύρσιμο καί
γλείψιμο» ὡς σαλίγκαροι -κατά τόν γνωστό μύθο- ἀνέρχονται «εἰς τά ἄκρα τῶν ὀρέων»
καταλαμβάνοντας περίοπτες θέσεις,
...πού ὡς ἄλλοι «Ἡσαῦ» ξεγελοῦν
καί κερδίζουν ὀφφίκια «ἀντί πινακίου φακῆς».
Ὅλα αὐτά θλίβουν τούς ἠθικούς, ἔντιμους
καί ἁγνούς μαχητές τῆς καθημερινότητος... Θά εἶναι ὅμως μεγάλο τό κατόρθωμα, ἄν
ὑποφέρουν μέ ταπείνωση, ὑπομονή καί σιωπή τίς ὅποιες ἀντιξοότητες, ἀκόμα κι ἄν
προέρχονται ἀπό συναδέλφους, ὁμογάλακτους
ἀδελφούς, φίλους, συγγενεῖς...
Ἄς μήν λησμονοῦμε ὅτι «ἔστι δίκης ὀφθαλμός
ὅς τά πάνθ’ ὁρᾷ»...καί «ἐμοί ἡ ἐκδίκησις ἐγώ ἀνταποδώσω λέγει Κύριος Σαβαώθ».
«Ἄστον, ἀδελφέ μου, στά χέρια τοῦ
Θεοῦ!», ὅπως θά ἔλεγε καί ὁ Πάτερ, ὁ π. Θεόφιλος...
Ἄς ἀρνηθοῦμε τόν ἑαυτό μας καί ἄς ὑπερνικήσουμε
τήν θέλησή μας. Ἄς ὁπλιστοῦμε μέ ὑπομονή καί ἄς μήν ξεχνοῦμε ὅτι καρπός ὅλων αὐτῶν
τῶν σκληρῶν δοκιμασιῶν θά εἶναι τό «βραβεῖο τῆς ἄνω κλίσεως». Τά γνωρίζει ὅλα ὁ
Θεός! Σύντομα θά εἶναι τό τέλος ὅλων μας καί ὅλοι μας θά λάβουμε «τήν ἔκδικον
μισθαποδοσίαν».
Ὁ Μέγας Βασίλειος γράφει σέ μία ἐπιστολή
του: «Ὁ Κύριος, ὁ ὁποῖος μᾶς ὁρίζει τά πάντα μέ μέτρα καί σταθμά καί μᾶς
στέλνει πειρασμούς πού δέν ὑπερβαίνουν τήν δύναμή μας, ὁ ὁποῖος δοκιμάζει τούς ἀγωνιστές
τῆς εὐσεβείας μέ τίς ἀντιξοότητες, δέν ἀφήνει νά πειρασθοῦν περισσότερο ἀπό ὅσο
μποροῦν νά βαστάσουν».
Λεβέντικα, λοιπόν καί θαρραλέα, μέ
τό βλέμμα μας στραμμένο πρός τόν Χριστό, τόν μεγάλο ἀδικημένο καί περιφρονημένο
ἀπό τούς ἀνθρώπους, ἄς προχωροῦμε καί ἄς τά δεχόμαστε ὅλα ἀπό ὅλους μέ
καρτερία, ἀνοχή, μεγαλοψυχία καί ἀρχοντιά! Καί ἄς μήν ξεχνοῦμε ποτέ ὅτι τά
ΠΑΝΤΑ τά γνωρίζει ὁ Θεός καί τά ἐπιτρέπει ἡ ἀγάπη Του γιά τό καλό μας!
Καλή δύναμη στόν ἀγῶνα σου!
http://pinelopitisithakis.blogspot.gr/2016/11/blog-post_18.html
