«ΑΝΤΙΒΛΑΣΦΗΜΙΚΟΣ
ΑΓΩΝ» Βιβλιο
Μητροπολίτου Φλωρίνης
ΕΛΛΗΝΕΣ,
ΑΙΣΧΥΝΘΗΤΕ
Αμόρφωτος χώρα με ελάχιστα σχολεία θεωρείται η Αιθιοπία, η δε Ελλάς θεωρείται χώρα πολιτισμένη.
Και όμως οι μαύροι αυτοί, όπως τους αποκαλούν περιφρονητικώς οι Ευρωπαίοι, ως προς το σέβας του ονόματος του Θεού, απείρως υπερτερούν ημών. Και ερωτώμεν˙ Ποίοι είναι ανώτεροι εις τον πολιτισμόν; Αυτοί, οι οποίοι ακούουν το όνομα του Θεού και εκδηλώνουν άπειρον τον σεβασμόν των, ή ημείς, οι οποίοι το υβρίζομεν ημέρας και νυκτός; Εγώ τουλάχιστον θα προετίμων να κατοικήται όλη η Ελλάς από αγραμμάτους μεν, αλλʼ ευσεβείς ανθρώπους, παρά από εγγραμμάτους με απολυτήρια Γυμνασίων και πτυχία Πανεπιστημίων και άλλων Ανωτάτων Σχολών, αλλʼ ασεβείς. Διότι εκ της ασεβείας, ως από ρίζης, προέρχονται όλα τα κακά, που μαστίζουν την κοινωνίαν μας. Αυτό εκήρυττε και ο Μέγας Βασίλειος λέγων˙ «Ἄμεινον καὶ συμφερώτερον ἰδιώτας καὶ ὁλιγομαθεῖς ὑπάρχειν καὶ διὰ τῆς ἀγάπης πλησίον γενέσθαι τοῦ Θεοῦ, ἤ καὶ πολυμαθεῖς καὶ ἐμπείρους δοκοῦντας εἶναι βλασφήμους εἰς τὸν ἑαυτῶν εὑρίσκεσθαι Δεσπότην». Άξιον σημειώσεως είναι ότι το ρητόν τούτο του θείου Πατρός ευρίσκεται εις την προμετωπίδα ενός εκ των πολλών εκείνων βιβλίων, που εξέδιδε το περίφημον τυπογραφείον της Βενετίας με τον σκοπόν να διδάξη τους υποδούλους τότε Έλληνας την πρώτην σοφίαν, το ανώτερον εξ όλων των μαθημάτων, τον φόβο του Θεού. Και ο φόβος του Θεού ήτο άλλοτε ερριζωμένος εις τας καρδίας των Ελλήνων, και ουδεμία βλασφημία ηκούετο εις την Χώραν μας. Και εάν ηκούετο ποτε, προεκάλει τον έλεγχον της Εκκλησίας, την πάνδημον αγανάκτησιν των πιστών. Δεν ηδύνατο να ζήση πλέον εις την Ελλάδα ο βλάσφημος. Τώρα βλασφημούν μύρια στόματα, και ο κόσμος αδιαφορεί.
Ευρίσκετο
προ ετών εις την Πατρίδα μας μία μικρά
ομάς νεαρών Αιθιόπων, οι οποίοι ήλθον
εκ της μακρινής των χώρας δια να σπουδάσουν
εδώ την Θεολογικήν επιστήμην. Εφοίτων
εις την Ιερατικήν Σχολήν Κορίνθου.
Επιμελείς, κατώρθωσαν μέσα εις μικρόν
χρονικόν διάστημα να μάθουν την Ελληνικήν
γλώσσαν. Ζωηρός πόθος των εκλεκτών αυτών
νέων της Αιθιοπίας ήτο να μορφωθούν, να
προσλάβουν ότι καλόν έχει η Ελλάς, δια
να μεταδώσουν κατόπιν εις την πατρίδαν
των. Με τους νέους αυτούς συνηντήθην
και συνωμίλουν, η δε συνομιλία μας
περιεστρέφετο γύρω από την θρησκευτικήν
κατάστασιν της πατρίδος των. Εις μίαν
δε ερώτησιν μου εάν υπάρχουν βλάσφημοι
εις την χώραν των, οι ξένοι ιεροσπουδασταί
μου απήντησαν, ότι εις όλην την Αιθιοπίαν
δεν ακούεται βλασφημία. Εξέφρασαν δε
την βαθείαν λύπην, την οποίαν εδοκίμασαν,
όταν αποβιβασθέντες εις την Ελλάδα
ήκουσαν δια πρώτην φοράν εις την ζωήν
των τας φρικτάς βλασφημίας των
Θείων.
*
* *
Εγράφομεν
άλλοτε ότι, και μία μόνον βλασφημίαν
εάν ηκούετο εις την Πατρίδα μας, θα
έπρεπεν όλοι οι Έλληνες νʼ ανησυχήσωμεν
τόσον τουλάχιστον, όσον θʼ ανησυχούμεν,
εάν επληροφορούμεθα ότι εις κάποιον
χωρίον παρουσιάσθη κρούσμα πανούκλας.
Ταλαίπωροι ημείς, οι οποίοι επί τω
ακούσματι και μόνον, ότι κάποιος
προσεβλήθη απο λοιμώδη νόσον, το παν
κινητοποιούμεν, απομονώνοντες και το
πλέον προσφιλές μας πρόσωπον, και ουδείς
κατηγορεί ημάς επί σκληρότητι. Επί τω
ακούσματι όμως της φρικτής βλασφημίας,
της λοιμικής ταύτης ψυχικής νόσου των
νεωτέρων Ελλήνων, η οποία μολύνει και
τον ατμοσφαιρικόν αέρα, μένομεν ψυχροί
και αδιάφοροι.
Ποίος
θα κλαύση δια την κατάστασιν μας αυτήν;
Πρέπει, οσάκις ακούωμεν την βλασφημίαν,
να κλαίωμεν και να θρηνώμεν, διότι μεγάλα
κακά έρχονται εις την Ελλάδα εξ αιτίας
των βλασφημιών των κατοίκων αυτής.
Αλλά δεν χρειάζονται μόνον δάκρυα.
Χρειάζεται και δράσις ανάλογος δια να
εξαλειφθή το στίγμα αυτό της Ελλάδος.
Οι διάφοροι θρησκευτικοί σύλλογοι θα
έπρεπε να παρακινήσουν τα μέλη των, να
τα θερμάνουν, δια νʼ αρχίση επί τέλους
μία πραγματική σταυροφορία κατά του
απαισίου τούτου κακού, που έφθασε μέχρι
τοιούτου σημείου, ώστε και νήπια ακόμη
να βλασφημούν ενώπιον των γονέων των,
οι οποίοι τα καμαρώνουν! Χριστιανός,
που ακούει την βλασφημίαν και δεν
αγανακτεί, δεν λυπείται, δεν απευθύνει
μίαν παρατήρησιν εις τον βλάσφημον, δεν
δύναται να ονομάζεται Χριστιανός. Διότι
δεν πονεί δια την Θρησκείαν του.
Αλλʼ
εκείνοι, οι οποίοι είναι κυρίως υπεύθυνοι
δια την εξάπλωσιν της βλασφημίας εις
το Έθνος ημών, είναι οι ποιμένες της
Εκκλησίας. Ω, αυτοί οι ποιμένες, οποίαν
ευθύνην υπέχουν δια τα ποίμνια των! Εάν
επόνουν τα λογικά των ποίμνια όσον
πονούν τα ποίμνια των οι ποιμένες των
αλόγων ζώων, πόσον διαφορετική θα ήτο
η κατάστασις μας! Διότι τι κάμνει ο
βοσκός, όταν ένα από τα πρόβατα του
προσεβληθή από την ψώραν; Το απομονώνει
ευθύς και το υποβάλλει εις ειδικήν
θεραπείαν, δια να επιστρέψη υγιές εις
την μάνδραν του. Το παράδειγμα τούτο θα
έπρεπε να μιμηθούν και οι ποιμένες της
Εκκλησίας. Βλασφημεί τις; Ο εφημέριος
της ενορίας πρέπει να σπεύση να τον
συμβουλεύση. Εάν ο βλάσφημος επιμείνη
εις την θανάσιμον αμαρτίαν του, τότε να
τον αναφέρη εις τον Επίσκοπον. Και ο
Επίσκοπος, εάν δεν εισακουσθή από τον
βλάσφημον, πρέπει να τον αφορίση. Ο
αφορισμός δε του βλασφήμου τούτου πρέπει
νʼ αναγνωρισθή εις τον ιερόν Ναόν της
ενορίας του. Τότε το αμάρτημα, το οποίον
σήμερον διαπράττεται χωρίς νʼ ακουσθή
καμμία διαμαρτυρία, θα στιγματισθή
δεόντως. Τότε φόβος θα πέση εις τας ψυχάς
των ενόχων κατά το Αποστολικόν˙ «Τοὺς
ἁμαρτάνοντας ἐνώπιον πάντων ἔλεγχε,
ἵνα και οἰ λοιποὶ φόβον ἔχωσι»
(Α” Τιμ. 5, 20).
Αλλʼ
εάν διοικούσα Εκκλησία και επί του
σπουδαιοτάτου τούτου θέματος εξακολουθήση
να αδρανή, και μέχρι των ώτων των
λειτουργούντων ιερέων και αρχιερέων
της Ελλάδος φθἀνουν αι βλασφημίαι
μυριάδων Ελλήνων, ω, τότε σεις, τέκνα
της κεντρώας Αφρικής, έλθετε εις την
Πατρίδα μας, ανέλθετε εις τας έδρας των
σχολείων, τα βήματα των συλλόγων, τους
άμβωνας των Ναών μας, εξέλθετε εις τους
δρόμους και τας πλατείας και κηρύξατε,
ότι όχι μόνον εις την συμπαθή χώρα των
Αιθιόπων, αλλʼ ουδέ εις την χώραν των
Κάφρων και Οττεντότων ακούεται βλάσφημος
λόγος κατά της Θεότητος. Και ούτως ημείς,
οι οποίοι άλλοτε ήμεθα οι διδάσκαλοι
και οι φωστήρες του κόσμου, θα γίνωμεν
μαθηταί, διδασκόμενοι παρά των μαύρων
και των αγρίων φυλών της Αφρικής το
πρώτον, το κύριον μάθημα˙ «Ἀρχὴ
σοφίας φόβος Κυρίου».
Ἐλληνες!
Η εθνική σας φιλοτιμία ανέχεται να
λαμβάνει τοιαύτα μαθήματα παρά των λαών
της Αφρικής;
«Ράπισον
τοῦ βλασφημοῦντος τὴν ὄψιν»
(Ιερός Χρυσόστομος)
«ΡΑΠΙΣΟΝ
ΤΟΥ ΒΛΑΣΦΗΜΟΥΝΤΟΣ ΤΗΝ ΟΨΙΝ, ΣΥΝΤΡΙΨΟΝ
ΑΥΤΟΥ ΤΟ ΣΤΟΜΑ, ΑΓΙΑΣΟΝ ΤΗΝ ΧΕΙΡΑ ΔΙΑ
ΤΗΣ ΠΛΗΓΗΣ» (Ιερός Χρυσόστομος)
«...
Ἀλλʼ ἐπειδὴ περὶ βλασφημίας ἡμῖν ὁ
λόγος ἐγένετο νῦν, μίαν ὑμᾶς ἅπαντας
αἰτῆσαι βοῦλομαι χάριν ἀντὶ τῆς
δημηγορίας ταύτης, καὶ τῆς διαλέξεως,
ἵνα μοι τοὺς ἐν τῆ πόλει βλασφημοῦντας
σωφρονίσητε. Κἄν ἀκούσης τινὸς ἐν
ἀμφόδω, ἤ ἐν ἀγορᾶ μέση βλασφημοῦντος
τὸν Θεόν, πρόσελθε, ἐπιτίμησον, κἄν
πληγὰς ἐπιθεῖναι δέη, μὴ παραιτήση˙
ράπισον αὐτοῦ τὴν ὄψιν, σύντριψον τὸ
στόμα, ἁγίασόν σου τὴν χεῖρα διὰ τῆς
πληγῆς, κἄν ἐγκαλῶσί τινες, κἄν εἰς
δικαστήριον ἔλκωσιν, ἀκολούθησον˙ κἄν
ἐπὶ τοῦ βήματος εὐθύνας ὁ δικαστὴς
ἀπαιτήση, εἰπὲ μετὰ παρρησίας, ὅτι
τὸν βασιλέα τῶν ἀγγέλων ἐβλασφήμησεν».
(Εκ της Α” ομιλίας του ι. Χρυσοστόμου
εις τους αδριάντας: Ε.Π. Migne 49, 32).
