Ξεσκέπασμα στην ιστορική κρίση…

 

σχόλιο Antexoume: Στη φωτογραφία ο Καπετάν Ιακώβ, ο πρόδρομος του αντάρτικου…
Τα παρακάτω από τον πρόλογο του βιβλίου Τόπτσαμ του Λάζαρου Τσακιρίδη με φοβερές μαρτυρίες για το αντάρτικο του Πόντου. Κι όπως αναφέρει στο ποίημα …
Κι ένας σεισμός τινάχθηκε 
απ’ τη συνείδησή μου
να φέρω φως στους σκελετούς……….


————————————
Οι τουρκόφωνοι ελληνικοί πληθυσμοί της Τουρκίας, όταν βρέθηκαν σε δίλημμα να διαλέξουν θρησκεία ή γλώσσα, αυτοί κράτησαν τη θρησκεία του Χριστού και έχασαν τη γλώσσα.
Η θρησκεία τους προστάτεψε από τον εξισλαμισμό.  Πολέμησαν τον Κεμάλ με αντάρτικο και τον ανάγκασαν να συνθηκολογήσει. Όσοι έχασαν τη θρησκεία, κρατώντας τη γλώσσα, αυτοί τότε από Ελληνομουσουλμάνοι έγιναν γρήγορα Τουκρομουσουλμάνοι και τούρκεψαν και χάθηκαν για τον ελληνισμό…

Την πλάκα του τάφου ανοίγω

κραυγές ν’ ακουσθούνε για λίγο,

στις σάρκες που πνίξαν και θάψαν

και ψυχές στις κακίες τους κάψαν.

Κόκκαλα βρίσκω σπασμένα

σπαθιά κοφτερά, σκουριασμένα.

Τα στέμματα δίπλα τους φτύνω

και δίχως φόβο τα κρίνω.

Σφαγιάδες ενόχων οδύνη

να θάψει πετά με βιασύνη,

μη δουν οι γενιές που περνάνε

που γύρω στο φως τα ξερνάνε.

Και πήρα βιολί και φλογέρα

στ’ αστέρια ν’ ανέβω τη μέρα,

του Πλάστη να ψάλλω την κρίση

για κόσμους που πέφτουν στη δύση.

****

Και τα κουφάρια σείσανε

τις πλάκες που σκεπάζαν.

Και οι σκιές σκορπίσανε

στα πέρατα και κράζαν.

Κι ένας σεισμός τινάχθηκε 

απ’ τη συνείδησή μου

να φέρω φως στους σκελετούς

και στους αδικημένους, 

να ξερριζώσω τους κορμούς

από τις δυναστείες.

Να ρίξω θρόνους π΄άπλωσαν

χρυσάφι, να σκεπάσουν,

αίματα π’ ανάψαν σπαθιά

κι οι τάφοι τα ΄θαψαν βαθιά.

****

Ζητήσαν με λαδομπογιές

αγάδες και σουλτάνοι,

να σβήσουν τις σφραγίδες τους

από τα κρίματά τους.

Μου δείχνανε το φράγκεμα

στο γενιτσαρισμό μου.

Μου δείχναν την Ανατολή

μ’ απλώνανε στη Δύση

για να ξεχνώ δικέφαλους

σε λάβαρα κρυμένους,

στου Διγενή το σπαραγμό

και στου ραγιά το στεναγμό.

Κι ήρθε το γλυκοχάραμα

να δείξει την ψυχή μου

ν’ ανοίξει δρόμους γαλανούς

από τα περασμένα,

που στον κυκλώνα των καιρών

πάντα καινούρια μένουν.

Και ξαναβρίσκω το σπαθί

σαν κάνω το σταυρό μου

στης Ρωμηοσύνης τα σκαλιά,

π’ όλο τα προσπερνάνε

αυτοί που τα κοιτάνε.

Το πνεύμα το αθάντο

το χρονοστολισμένο

δεν το τσακίζει το σπαθί

το πολυματωμένο.

Η Ρωμηοσύνη άπλωσε 

τα μυστικά φτερά της

να ξαναδεί τη χαραυγή

από τη συμφορά της.

http://antexoume.wordpress.com