Η «Αραβική Άνοιξη» τείνει να καθιερωθεί και στην Συρία με το καθεστώς Άσαντ να «τρίζει». Σε αυτή την αιματηρή αντιπαράθεση, συμμετέχουν ενεργά εξωτερικοί παράγοντες, που εξυπηρετούν, εννοείται, τα δικά τους συμφέροντα, όπως το Κατάρ, η Τουρκία και η Σαουδική Αραβία, με τη στήριξη της Δύσης και κυρίως των Η.Π.Α.
Βασικός στόχος, όπως έχουμε γράψει, αποτελεί η Ρωσία, η οποία, ίσως μεν αναγκαστεί να αποδεχτεί την πολιτική καθαίρεση του Άσαντ, ωστόσο δεν επιθυμεί καθεστώς πλήρως ελεγχόμενο από την συριακή αντιπολίτευση που αναδεικνύει η Ουάσινγκτον. Μην ξεχνάμε ότι μοναδική ναυτική βάση της Ρωσίας στην Ανατολική Μεσόγειο βρίσκεται στην Συρία.
Με Συρία και Ιράκ, ελεγχόμενα από το «Ανοιξιάτικο» Ισλάμ, στόχος θα αποτελεί το Ιράν και στο τέλος η περιοχή του Καυκάσου, προκειμένου να ξεσηκωθούν οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί κατά της Ρωσίας. Έτσι θα περικυκλωθεί η «Αρκούδα» σκέφτονται στο ΝΑΤΟ. Βέβαια κινητοποιήσεις θα υπάρξουν και με τους μουσουλμάνους της Κεντρική Ασίας και της Κίνας, στην οποία ζουν και οι πραγματικοί Τούρκοι, οι Οϊγούροι, για τους οποίους είχε καταθέσει διάβημα διαμαρτυρίας ο Ερντογάν στο Πεκίνο, λόγω κακομεταχείρισής τους από το κινεζικό καθεστώς.
Εν ολίγοις η Δύση χρησιμοποιεί τους Σουνίτες Μουσουλμάνος προς αποσταθεροποίηση στην περιοχή της Ευρασίας και δημιουργίας προβλημάτων για Κίνα και Ρωσία. Όσον αφορά την Ελλάδα, συνεχίζει να κινείται μονοδιάστατα, συνάπτοντας στρατιωτικές συμφωνίες με το Κατάρ, ζητώντας από τον Σύρο πρέσβη να εγκαταλείψει την Ελλάδα και πολλά άλλα ωραία πράγματα, βασισμένα στο «ανήκωμεν εις την Δύσιν».
