Είναι φοβερό να περάσουν τα χρόνια και να φτάσεις στο σημείο να ομολογείς με δάκρυα και οδύνη, ότι τελικά έζησες την ζωή ενός άλλου. Όχι εκείνου που θέλησε ο Θεός, αλλά εκείνου που θέλησαν όλοι οι άλλοι. Ότι στις ημέρες και στιγμές σου, στις σχέσεις και επαφές σου, στην δουλειά και ενέργειες σου δεν ήσουν εσύ. Ήσουν απών από εσένα. Σε μόνιμη άδεια δίχως απολαβές, δηλαδή την χαρά που νιώθεις όταν βρεις αυτό το κέντρο της ύπαρξης σου.
Ακόμη και στην σχέση σου με τον Θεό ποιος ήσουν; Όταν έκανες προσευχή ποιο από όλα τα προσωπεία και τους ρόλους φορούσες;
Πότε για τελευταία φορά στάθηκες γυμνός ενώπιον του Θεού και του είπες "Χριστέ μου ντύσε με εσύ, εγώ βαρέθηκα να μασκαρεύομαι κάθε μέρα. Ήρθα γυμνός, κάνε με αυτό που διάλεξες για μένα να είμαι..."
Είναι συγκλονιστική η μαρτυρία νοσοκόμας που έζησε χρόνια μαζί με ετοιμοθάνατους και κατέγραψε τις εμπειρίες της λέγοντας ότι οι άνθρωποι αυτοί που αντιμετώπιζαν το τέλος της ζωής συχνά ομολογούσαν: "Μακάρι να είχα το θάρρος να ζήσω την δική μου ζωή και όχι αυτό που περίμεναν οι άλλοι από εμένα..."
Μήπως νομίζεις ότι ήρθε η ώρα να ζήσεις αυτό που ο Θεός θέλησε να είσαι και όχι αυτό που σου είπαν οι άλλοι ότι πρέπει να γίνεις;
