Όπου τραγωδία και δημοσιογράφος!
Ο ανθρώπινος πόνος είναι το φαΐ τους, η απασχόληση τους, η σπεσιαλιτέ τους. Στο όνομα πάντα της "ενημέρωσης". Οι κωμωδίες δεν είναι καν στις επιλογές τους.
Εκτός από θεατρίνοι, όμως, είναι και μαιτρ της παραλλαγής. Μπορούν να σε πείσουν ότι βρίσκονται αλλού απ΄εκεί όπου είναι. Για παράδειγμα ένας ανταποκριτής της ΕΡΤ, που υποτίθεται ότι ήταν στη Μόσχα, όχι μόνο δεν είχε πατήσει ποτέ στη Ρωσία, αλλά έδινε ρεπορτάζ από την Κυψέλη όπου βρισκόταν, ενώ η ΕΡΤ τον “έβγαζε” ως ανταποκριτή με το όνομα του και από κάτω την λέξη, ΜΟΣΧΑ!
Ο διακτινισμένος δημοσιογράφος δεν είχε φροντίσει φαίνεται καλά τις "λεπτομέρειες" του σκηνικού, όπου έδινε την παράσταση του. Αν για παράδειγμα είχε βάλει πίσω του ένα μεγάλο πόστερ του Κρεμλίνου και αν είχε έξω από το παράθυρο στην Κυψέλη μια μηχανή να ρίχνει χιόνι, ε τότε θα μας ξεγελούσε όλους!
Σε αντίθεση, όμως, με τον παραπάνω, οι δημοσιογράφοι των ελληνικών ΜΜΕ στον πόλεμο της Ουκρανίας, δίνουν την παράσταση τους μέσα σε ένα αληθινό σκηνικό πολέμου. Εκεί δεν υπάρχουν κομπάρσοι και θεατρίνοι, εκεί η αλήθεια είναι ο πόνος και τα αμέτρητα θύματα που στοιχειώνουν τις κάμερες με τα μεγάλα τους μάτια. Εκεί, σε αυτό το σκηνικό της ωμής αλήθειας, οι μόνοι θεατρίνοι είναι οι δημοσιογράφοι!
Τους βλέπει κανείς με πόση επιτήδευση περιγράφουν τα γεγονότα, σα να διαβάζουν από το χαρτί μια έκθεση ιδεών, που τη νοστιμίζουν και με μπόλικη συναισθηματική σάλτσα! Και για να γίνουν πιστευτοί, κυνηγάνε από πίσω τα ήδη κυνηγημένα θύματα για να τους πάρουν μια δήλωση που θα εκφράζει τη δυστυχία τους. Κυνηγάνε τα παιδάκια και τις μαμάδες τους, επαναλαμβάνοντας διαρκώς πόσο δυστυχισμένα είναι, λες και οι θεατές είναι τυφλοί και δεν βλέπουν ή ανόητοι που δεν καταλαβαίνουν.
Μας λένε "Να, δείτε και αυτό το παιδάκι. Να εκεί και το άλλο παιδάκι". Και δείχνουν συνεχώς αθώα παιδικά ματάκια που καμία σχέση δεν έχουν με τις βρομιές των μεγάλων. Επειδή γνωρίζουν ότι με αυτό τον τρόπο μπορούν να επηρεάσουν συναισθηματικά το κοινό και να διαμορφώσουν την κρίση του. Αυτό όμως ξεπερνάει τα όρια της ενημέρωσης που μας οφείλουν. Ξεπερνάει ακόμα και αυτό το δικαίωμα των πονεμένων να τους δίνεται φωνή και να ακούγονται. Αυτό λέγεται εμπόριο πόνου και εκμετάλλευση της δυστυχίας. Αυτή η σκοπιμότητα και η υπερεκμετάλλευση αποστραγγίζουν τα γεγονότα και τα μεταβάλλουν σε μια μελό παρωδία. Είναι επίσης μια μονομέρεια, που αγνόησε και αγνοεί τις αντίστοιχες τραγωδίες της άλλης πλευράς. (14.000 νεκροί με στοιχεία της Δύσης)
Γ.Γ.Γ.
