Από το πρωϊ στην βιτρίνα τα ψημένα αρνιά...τα κοτόπουλα...τα κοκορέτσια
αλλά και η Ρώσικη σαλάτα είδος πολυτελείας που έμπαινε στα τραπέζια
συνήθως σε ονομαστικές εορτές ολίγη για μυρουδιά και για να μην δείχνει
παρακατιανή η οικογένεια.
Τα ψητά στις βιτρίνες τα χάζευες αλλά δεν ήταν και εύκολο να μπείς
μέσα και να πείς..."...κόψε μια οκά μάστορα..."
Η μυρουδιά σε λίγωνε αλλά και σου άνοιγε την όρεξη για το μεσημέρι στο σπίτι
να κλείνεις τα μάτια και να τρώς τις φακές...που είχαν και σίδερο.
Τα ψητοπωλεία από το πρωϊ είχαν πελάτες που έμπαιναν να πιούν μια μπύρα
και να φάνε ένα μεζέ.
Συνήθως έμποροι της περιοχής...αλλά και άλλοι που έκαναν δουλειές του ποδαριού και είχαν τον τρόπο τους....επαρχιώτες ....
Αργότερα το σουβλάκι καλαμάκι με το ψωμί έκανε εμφάνιση...
Λεβαδιάς...έγραφε η ταμπέλα και η κουδούνα κρεμασμένη στον σπάγγο
για να την χτυπάει κάθε τόσο ο ψήστης....
Στην λαδόκολα δύο με καρφωμένο το ψωμί και δωρεάν λεπτή φέτα λεμονιού
και έβγαινες απ΄έξω για να τα απολαύσεις.
Προσιτά για την τσέπη....
Το μισό ήταν ξύγκι και το υπόλοιπο ψαχνό αλλά αυτά λεπτομέρειες...
"...εδώ ο γιατρός της πείνας..."φώναζε ο μάστορας και στον τοίχο φωτογραφίες
από την όμορφη ύπαιθρο για να δένει το σκηνικό.
Το πιτόγυρο επίσης με το ντονέρ από κυμά με ότι περίσσευε από το χασάπικο
σε προσιτή τιμή μέχρι που ξύπνησε η Αγορανομία και διέταξε να αντικατασταθεί
από κομμάτια κρέατος μη διευκρινίζοντας την ποσόστοση παχακίων και ψαχνού.
Το κρεμμύδι ευωδίαζε στην Ομόνοια...στην Αθηνάς...στο Μοναστηράκι
από τους σπεσιαλίστες του είδους.
Το τζατζίκι έγινε γνωστό σε όλες τις φυλές του Ισραήλ αν και δύσκολο
στην προφορά όπως και στην αποφορά.
Το σουβλάκι για εκείνη την περιοχή και με φόντο τον Ιερό Βράχο
έγινε το σήμα κατατεθέν και τραβάει τους τουρίστες προς μεγάλη χαρά των ταμείων του Μπαϊρακτάρη ...του Σάββα...του Θανάση.
Πίσω στα παλιά
