Αριζόνος το κλέος και του Όρους το βλάστημα, Οικουμένης απάσης αρετής τύπον γνήσιον, Εφραίμ Φιλοθεΐτην τιμήσωμεν πιστοί,
τον ένθεον θεράποντα Χριστού• λόγοις θεοπνεύστοις νουθετούντα πάντας ημάς, δυνάμει Θείου Πνεύματος. Δόξα τω αγιάσαντι αυτόν, δόξα τοις θαυμασίοις Του, δόξα τω εν εσχάτοις τοις καιροίς μορφαίς αγίαις δείξαντι.
Με αφορμή την είδηση της κοιμήσεως του κατά σάρκα αδερφού του γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας, του πατρός Νικοδήμου, ο οποίος εκοιμήθη στις 2 Ιουλίου του 2020, έξι μέρες μετά την μοναχική του κουρά, σε ηλικία 94 ετών, ταπεινά παρουσιάζουμε ένα μικρό αφιέρωμα στη ζωή και την οικογένεια του οσίου γέροντα Εφραίμ, όχι ως αυθεντίες αλλά ως πνευματικοί συγγενείς και αγαπημένοι φίλοι του, καθώς έτσι τον αισθανόμαστε. Αν κάποιος θέλει από αγάπη και σεβασμό να τιμήσει κάποιο κατά σάρκα συγγενικό του πρόσωπο, πόσο μάλλον η ανάγκη αυτή πολλαπλασιάζεται για τόσο στενά πνευματικά συγγενικό του πρόσωπο, μια σπουδαία προσωπικότητα όπως ο γέροντας Εφραίμ ο Φιλοθεΐτης.
..................................................................
Ο γ. Εφραίμ Φιλοθεΐτης, είναι ένας άγιος των ημερών μας που κατάφερε με τη χάρη του Θεού να δημιουργήσει μια όαση υλική και πνευματική στην έρημο της Αριζόνα. Αγαπημένος πνευματικός πατέρας χιλιάδων χριστιανών ανά την οικουμένη, αγιοκατατάχθηκε ήδη στη συνείδηση του πιστού λαού του Θεού. Ο κόσμος που τον επισκεπτόταν και επικαλούνταν την ευχή του, βίωνε θαύματα, αναγνώριζε την αγιοσύνη του ενώ ήταν εν ζωή ακόμα.
Είναι ο φιλάσθενος μοναχός που από βλαστάρι του οσίου Ιωσήφ του Ησυχαστού, έφτασε να γίνει καθηγούμενος της Φιλοθέου, ίδρυσε πλήθος ιερών μονών στην Αμερική, έχοντας παράλληλα υπό την πνευματική του καθοδήγηση μοναστήρια και αδελφότητες στην Ελλάδα.
Χαρακτηριστικό του γέροντα, ήταν γλυκύτητα του προσώπου του και η παιδική του φωνή, που όμως έκρυβε μεγάλο βάθος. Ήταν αδύναμος στο σώμα, μα είχε ανδρείο φρόνημα. Έφερε την παράδοση του μοναχισμού στην Αμερική, παρά τις αντιδράσεις και τον πόλεμο που δέχτηκε, ανατρέποντας το κατεστημένο, καθώς ήθελε στα μοναστήρια του να ακολουθείται το αγιορείτικο τυπικό. Στα μοναστήρια που ίδρυσε εκεί, ακολουθούν και εφαρμόζουν επακριβώς τις παραδόσεις, τις ιερές ακολουθίες, τις ολονυχτίες, τις προσευχές και τη ζωή με το ωράριο του Αγίου Όρους. Η γλώσσα των ακολουθιών είναι η ελληνική, καθώς όλοι οι μοναχοί μαθαίνουν ελληνικά και βυζαντινή μουσική.
Στο σπουδαίο έργο του είχε εμπόδια! Δέχτηκε μεγάλο πόλεμο! Κι όμως έγινε αλιεύς ψυχών, αναγεννητής της αμερικανικής ηπείρου παρά την έχθρα που βίωσε. Το μεγαλύτερο και κυριότερο πόλεμο τον είχε από το Φανάρι. Μέχρι που απείλησε ο γ. Εφραίμ ότι θα πάει με τους Ρώσους της διασποράς κι εκεί κλονίστηκε το πατριαρχείο μη χάσει τη μοναστική αδελφότητα και υποχώρησε. Ακόμη και το Άγιον Όρος στάθηκε απέναντί του. Πολλοί, τον κατηγορούσαν ως πλανεμένο. Δεν τον υποστήριζαν ούτε από τις δικές του αδελφότητες στο Άγιο Όρος. Μόνος υπερασπιστής του στάθηκε ο π. Αγάθων, ο Ηγούμενος της Ι.Μ. Κωνσταμονίτου, ο οποίος αντέδρασε και υπερασπίστηκε τον γέροντά του λέγοντας «δεν είναι πλανεμένος ο Εφραίμ, είναι Άγιος!»
Τα παιδικά του χρόνια και τις αναμνήσεις από τη ζωή του δίπλα στον Γέροντα Ιωσήφ, έχει καταγράψει πολύ όμορφα ο ίδιος ο γέροντας Εφραίμ. Γεννήθηκε στο Βόλο στις 24 Ιουνίου του 1928, την ημέρα που η Εκκλησία μας εορτάζει το Γενέθλιο του ενδόξου Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννη. Ο κατά κόσμον Ιωάννης Μωραΐτης μαζί με τα δύο αδέλφια του και τους γονείς τους, πέρασαν πολύ φτωχικά χρόνια. Λόγω των δύσκολων συνθηκών αναγκάστηκε να διακόψει το Γυμνάσιο και να πάει να εργαστεί κοντά στον πατέρα του.
Από παιδί άρχισε να αισθάνεται την καρδιά του να ξεμακραίνει από τον κόσμο και να προσκολλάται στο Άγιον Όρος. Από τον πνευματικό του στο Βόλο, τον π. Εφραίμ, που ήταν πρώην υποτακτικός του γέροντα Ιωσήφ του Ησυχαστή, άκουγε διηγήσεις για τη ζωή του γέροντος και καιγόταν να τον γνωρίσει. Αλλά από υπακοή περίμενε τον κατάλληλο καιρό.
Εργαζόταν κυρίως στο ξυλουργείο του πατέρα του ενώ περιστασιακά έκανε και το μικροπωλητή στην αγορά του Βόλου. Η μητέρα του ήταν εξαιρετικά ενάρετος και φιλομόναχος άνθρωπος και είχε τον μικρό Γιαννάκη από κοντά επειδή πληροφορήθηκε ότι θα γινόταν μοναχός όταν ήταν ακόμη μωρό. Η μητέρα του ήταν μεγάλο παράδειγμα για τον ίδιο. Ασκήτευε με νηστεία, αγρυπνία και προσευχή και πολλές φορές την έβλεπε να προσεύχεται με τα δάκρυα να τρέχουν ποτάμι.
Στα δύσκολα χρόνια της γερμανο-ιταλικής κατοχής, η μόνη ελπίδα και παρηγοριά ήταν ο Θεός για την οικογένεια του μικρού Γιαννάκη. Μετά την εργασία του, η μητέρα του τον έπαιρνε μαζί της και πήγαιναν στην εκκλησία για τις ακολουθίες και στον παπά-Εφραίμ για εξομολόγηση. Ο π. Εφραίμ τους μιλούσε για το άστατό του βίου, για την αγάπη του Θεού, για την εξομολόγηση, τη νοερά προσευχή, τα δάκρυα, για τον γέροντα Ιωσήφ και το Άγιον Όρος.
Η ασιτία και η ελονοσία θέριζαν κόσμο εκείνα τα χρόνια. Ο μικρός Ιωάννης αρρώστησε, χρειάστηκε να πάει στο νοσοκομείο και λίγο έλειψε να πεθάνει. Τότε συνειδητοποίησε πόσο ψεύτικος και μάταιος είναι αυτός ο ντουνιάς και στερεώθηκε μέσα του η επιθυμία να μονάσει. Το έκανε θέμα προσευχής γιατί ήθελε πολύ να πάει στο Άγιον Όρος, αλλά ντρεπόταν να το πει στον πνευματικό του, αφού του είχε υποσχεθεί ότι θα μείνει μαζί του. Και επειδή ντρεπόταν να πει την επιθυμία του αυτή, του την έγραψε σε ένα χαρτί. Ο παπά-Εφραίμ αρχικά στεναχωρήθηκε, αλλά έπειτα του έδωσε ευλογία. Με την ευλογία του πνευματικού του, και την προτροπή της μητέρας του ξεκίνησε για το Άγιον Όρος.
Με την άφιξη του στο Άγιο Όρος, στις 26 Σεπτεμβρίου 1947, πήγε κατευθείαν στον γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή, στη σπηλιά του Τιμίου Προδρόμου, ο οποίος είχε πληροφορηθεί τον ερχομό του και τον αποδέχτηκε στην αδελφότητα του. Εκεί γνώρισε η ψυχή του με τον δικό της τρόπο τη φωτεινή φυσιογνωμία του αγίου γέροντά του, στον οποίο προσκολλήθηκε, αγάπησε με όλη του την καρδιά και έμεινε μαζί του μέχρι τέλους.
Από τις πρώτες κιόλας μέρες ο Γέροντας άρχισε να του κλαδεύει το θέλημα, να του θεραπεύει τον εγωισμό. Το μικρό καλογέρι όμως, αμέσως έτρεχε στον Γέροντα και του έλεγε τους λογισμούς του. Και από τις διδασκαλίες του Γέροντα έμαθε πόση αξία έχει περισσότερο από κάθε άλλη άσκηση η υπακοή, έμαθε τι θα πει Γέροντας και υποτακτικός. Κατά το αγιοπατερικό: «Ανέπαυσες τον Γέροντά σου; Ανέπαυσες τον Θεό!»
Η κουρά του έγινε 9 μήνες αργότερα το 1948 με το όνομα Εφραίμ. Από υπακοή στο γέροντά του, ο μοναχός Εφραίμ χειροτονήθηκε διάκονος και στη συνέχεια ιερέας. Η καθημερινότητα στην αδελφότητα του γέροντα Ιωσήφ ήταν πολύ αυστηρή και ασκητική. Φιλάσθενος στο σώμα αλλά χωρίς να τον απασχολεί καθόλου αυτό, ρουφούσε σαν σφουγγάρι τις διδασκαλίες του Γέροντά του ο οποίος μιλούσε στα καλογέρια του και τους εξηγούσε πως οι άγιοι Πατέρες μας εδίδαξαν «να είμεθα εις την υψηλοτάτη των αρετών υπακοή, γενόμενοι μιμηταί του Ιησού». Το μόνο που τον απασχολούσε ήταν πως θα αναπαύσει τον Γέροντά του. Έμαθε τι θα πει «ευλόγησον» και «να’ ναι ευλογημένο». Ειλικρινά προσπαθούσε το «πιστεύω» του γέροντά του να είναι και δικό του «πιστεύω», αναζητώντας την πραγματική, πνευματική υπακοή. Δεχόταν κάθε λέξη του Γέροντα ο οποίος χρησιμοποιούσε όλα τα μέσα, τα πάντα, με απίστευτη διάκριση για να οδηγήσει τους υποτακτικούς του στην εύρεση της Χάριτος.
Κοντά στον πολύ πεπειραμένο γ. Ιωσήφ, έμαθε πόσο σπουδαία είναι η ακρίβεια στην Πίστη. Γνώρισε το προορατικό και διορατικό του χάρισμα από τα πολλά περιστατικά που είδε με τα μάτια του. Όπως η περίπτωση ενός θεολόγου, που όταν επισκέφθηκε τον γ. Ιωσήφ και πριν μιλήσουν, ο Γέροντας μόλις τον πλησίασε του είπε ότι έχει επάνω του κάποιο λάθος. Από τη συζήτηση μαζί του προέκυψε ότι αυτός ο επιστήμονας είχε γράψει ολόκληρο βιβλίο υπέρ της θεωρίας του Δαρβίνου, τη θεωρία της εξελίξεως των ειδών. Ο γέροντας Ιωσήφ του εξήγησε ότι μια θεωρία, μια αντίληψη θα πρέπει να κατοχυρώνεται είτε από την Αγία Γραφή είτε από τους αγίους θεοφόρους Πατέρες, και όχι από ξένους, Προτεστάντες, Εβραίους, Μασώνους κ.λ.π. γιατί αυτοί δεν είναι χριστιανοί. Ο θεολόγος παραδέχτηκε το λάθος του και ρώτησε τον Γέροντα από πού το κατάλαβε ότι έχει λάθος επάνω του. Και ο Γέροντας του είπε ότι όταν τον πλησίασε αισθάνθηκε μια αποφορά, μία βρώμα που έβγαινε από πάνω του και από αυτό κατάλαβε ότι έχει κάποιο λάθος! Βρώμα και δυσωδία αισθανόταν ο Γέροντας, όταν τον πλησίαζαν και άλλοι που είχαν αιρετικές πεποιθήσεις ακόμα και χωρίς να το έχουν καταλάβει.
Έτσι περνούσε κοντά στον γέροντα Ιωσήφ, σ’ εκείνα τα ευλογημένα καλύβια, τα ποτισμένα με αίμα και ιδρώτα που όμως του πρόσφεραν ανάπαυση και Χάρη. Μαρτυρική ζωή αλλά και τρισχαριτωμένη, όπως ομολογεί ο γέροντας Εφραίμ. Εκεί, στην υπακοή του γέροντά του, όπου και ξερό ψωμί να έτρωγε, μέλι του φαινόταν, γιατί όπως του έλεγε ο γέροντας, αυτή τη γεύση καταλάβαινε σύμφωνα με την πνευματική του κατάσταση. Εκεί, με την ίδια τάξη και απόλυτη ακρίβεια στο ασκητικό πρόγραμμα χειμώνα – καλοκαίρι.
Εκεί, όπου δεν είχε ευλογία να πετάξουν φαγώσιμα, έπρεπε να τα φάνε και χαλασμένα και μουχλιασμένα. Ούτε τις φλούδες από τα πορτοκάλια! Γιατί όλα εκεί ήταν αγιασμένα από τις προσευχές των πατέρων, έτσι έλεγε ο γέροντας Ιωσήφ που έδινε το παράδειγμα και έτρωγε τα σάπια. Εκεί, όπου με τις μεσιτίες του «λαδογέροντα» Γερο-Αρσένιου, έτρωγε ο νεαρός καλόγερος και κανα γλυκάκι παραπάνω γιατί τον λυπόταν που ήταν φιλάσθενο παιδί.
Τα ασκητικά μαρτυρικά βιώματά του στην «έρημο» Αγίου Όρους, μαζί με το νέκταρ της θείας Χάριτος και με τις εμπειρίες των θείων αναβάσεων, ήθελε ο άγιος Γέροντας Ιωσήφ να τις αποταμιεύσει και στις καρδιές των νεαρών υποτακτικών του. Γιατί ήταν ουράνιος παρακαταθήκη που έπρεπε να μεταβιβαστεί και στις επόμενες γενεές απλανώς η Παλαμική παράδοση.
Ο Γέροντας Ιωσήφ ήταν πηδάλιο για τους υποτακτικούς του. Ό,τι έκανε, το έκανε κατόπιν πληροφορίας από τον Θεό και γι’ αυτό δεν έκανε κάτι και ύστερα να μεταμεληθεί. Αυστηρός αλλά και γενναίος! Ανυποχώρητος σε θέματα υπακοής αλλά και γεμάτος αγάπη. Είχε απόλυτη πίστη στον Θεό και πολλή διάκριση. Αυτά απολάμβανε ο γέροντας Εφραίμ κοντά του μέσω της υπακοής. Μεταξύ των πολλών πνευματικών θησαυρισμάτων ο γέροντας Εφραίμ έχει καταγράψει και τις αυτοσχέδιες προσευχές του γέροντά του, μία εκ των οποίων ξεκινά με αυτά τα λόγια:
«Ω ηγαπημένε μου, γλυκύτατε Ιησού Χριστέ, ποίος δι’ εμέ σε παρακάλεσε, και ποίος προσευχήθη να με φέρης εις τον κόσμο, και να γεννηθώ σε καλούς και πιστούς χριστιανούς, όπου τόσοι άλλοι γεννώνται σε Τούρκους, Φράγκους, Μασώνους και Εβραίους και ειδωλολάτρες και λοιπούς, όπου δεν Σε πιστεύουν; Πόσον, λοιπόν, πρέπει εγώ να σε αγαπώ και να σε ευχαριστώ για την τόση μεγάλη χάριν και ευεργεσίαν όπου μου έκαμες; Και το αίμα μου να χύσω δεν δύναμαι να σε ευχαριστήσω…»
Κοντά στον περιπόθητο γέροντά του, έμαθε και ο ίδιος με προσοχή και νήψη, να σπρώχνει το νου προς την καρδιά, έκανε κτήμα του την ευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», βίωσε το μεγαλείου του Μοναχισμού. Έλεγε ο γέρων Εφραίμ, η ουσία της Νοεράς προσευχής είναι να συγκεντρώσεις το νου μέσα στην καρδιά. Αυτό σημαίνει ότι με τη συνεχή ευχούλα, το «Κύριε Ιησού Χριστέ» είναι σα να πιάνει κανείς γερά τα πόδια του Χριστού και να κλαίει στο «ελέησόν με».
Δοξολογούσε το Θεό που τον έφερε κοντά σ’ αυτόν το μεγάλο Γέροντα και αυτό το οποίο διδάχτηκε, εδίδασκε με τη σειρά του μέχρι τέλους στα πνευματικά του τέκνα και σε όλους τους ανθρώπους που τον επισκεπτόταν για να τον συμβουλευτούν: να μνημονεύουν με την ευχή το όνομα του Θεού αδιαλείπτως!
Η Νοερά προσευχή, ήταν όχι μόνο καθήκον υπακοής, μα και το κύριο μέλημα της αδελφότητας του Γέροντα Ιωσήφ του Ησυχαστή. Ήταν το όπλο, η ασπίδα, η βάση, η συνέχιση, αυτή η προσευχή που ως πρωτοπόρος αρετή στήριξε την αδελφότητα και έδωσε αργότερα καρπούς σε Άγιον Όρος, Ελλάδα, Κύπρο και Αμερική. Ο γέροντας Εφραίμ, αναγνώριζε ότι οι προσευχές και οι μετάνοιες της μητέρας του, ήταν ο λόγος που βρέθηκε στη συνοδεία του σπουδαίου αυτού Γέροντα, που ήταν η πνευματική “μπουλντόζα” του Αγίου Όρους. Κάποτε ο παπά-Εφραίμ ο Κατουνακιώτης ρώτησε τον γέροντα Εφραίμ:
-Τι καλό έκανες εσύ και πήγες σ’ αυτόν τον άνθρωπο;
-Εγώ καλό δεν έκανα του απάντησε. Άλλος έκανε καλό, η μάνα μου. Αυτή τα έκανε όλα με τις προσευχές της, τα κλάματά της, τις μετάνοιές της, τα τριήμερα και τις ολονυχτίες της.
Διακόνησε τον Γέροντά του μέχρι την τελευταία του αναπνοή και έκανε το παν για να το πετύχει αυτό. Λίγο πριν την κοίμησή του, ο Γέρων Ιωσήφ του είχε πει: «Αν βρω παρρησία στον Θεό, προτού φύγης απ’ τον κόσμο, θα’ ρθω να σε πληροφορήσω και θα’ρθω να σε πάρω, όταν πεθάνης». Τι μεγάλη παρηγοριά ήταν μια τέτοια διαβεβαίωση για τον Γέροντα Εφραίμ! Μετά την οσιακή κοίμηση του Γέροντα Ιωσήφ, το 1959, συγκεντρώθηκαν αρκετοί μοναχοί γύρω από γέροντα Εφραίμ που τον είχαν ως πνευματικό πατέρα. Το έτος 1967 μπορεί να θεωρηθεί σημαντικό για τη νεότερη ιστορία του Κελλιού του Αγίου Αρτεμίου Προβάτας, γιατί το έτος αυτό το αγοράζει ο Ιερομόναχος Εφραίμ από τους δύο εναπομείναντες Ρώσους μοναχούς και εγκαθίσταται σ’ αυτό με συνοδεία δέκα μοναχών. Εκεί πήγε και ο γέροντας Αγάθωνας, ένα από τα δύο χέρια του Γέροντα Εφραίμ. Ο ίδιος ο π. Αγάθων, ο οποίος του έμεινε πιστός μέχρι το τέλος, έλεγε ότι είμαι το αριστερό χέρι του γέροντα Εφραίμ και το δεξί χέρι ήταν ο π. Εφραίμ, ο μακαριστός γέροντας της Ξηροποτάμου, που είχε πάει νωρίτερα κοντά στον Γέροντα Εφραίμ. (Στην φωτογραφία του παρόντος δημοσιεύματος, τρίτος από δεξιά είναι ό άγιος Γέροντας Εφραίμ, δεύτερος ο μακαριστός γέροντας της Ι.Μ. Ξηροποτάμου γ. Εφραίμ, και πρώτος ο προηγούμενος της Ι.Μ. Κωνσταμονίτου γ. Αγάθων).
Ο Ιερομόναχος Εφραίμ, δίνει ζωή και την παλαιά αίγλη στο Κελλί αφού η φήμη του ήταν διαδεδομένη και οι επισκεπτόμενοι προσκυνητές του Κελλιού πάρα πολλοί. Σύντομα ο αριθμός των πατέρων αυξήθηκε και το 1972 η συνοδεία αριθμούσε είκοσι τέσσερις πατέρες.
Το 1973 η συνοδεία του Γέροντα Εφραίμ εγκαταλείπει το Κελλί, αφήνοντας σε αυτό μικρή συνοδεία, για να επανδρώσει την Ιερά Μονή Φιλοθέου, όπου έγινε και ηγούμενός της. Η ενάρετη βιωτή του και η φήμη του βοήθησαν τη μοναστική αδελφότητα να μεγαλώσει γρήγορα.
Του ζητήθηκε από την επιστασία του Αγίου Όρους, να αναβιώσει και να επανδρώσει πολλά μοναστήρια της Αθωνικής Πολιτείας, όπως του Ξηροποτάμου, της Κωνσταμονίτου και της Καρακάλλου τα οποία έπασχαν από λειψανδρία. Αυτά τα μοναστήρια και πολλά άλλα μοναστήρια στην Ελλάδα είχε κάτω από την πνευματική καθοδήγηση και αφού μετέβη στην αμερικανική ήπειρο.
Το 1969 έλαβε ένα γράμμα από το Λόντον του Καναδά, μια πρόσκληση από ένα ευλαβές ζευγάρι ομογενών, για να πάει στον Καναδά επειδή τον χρειαζόταν εκεί. Δεν μπορούσε να αποφασίσει τι θα κάνει, γιατί δεν είχε πληροφορία παρά τη διαρκή προσευχή του για το θέμα αυτό. Το 1980, στις 24 Αυγούστου, στην εορτή του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, ο Γέροντας Εφραίμ πήρε πληροφορία από τον Άγιο ότι θα ακολουθήσει τα ίχνη του. Και έτσι πρώτη φορά τότε, πήγε στον Καναδά για 3 μήνες. Την επόμενη χρονιά ξαναπήγε. Το 1985, πήγε πάλι και έμεινε οριστικά εκεί όπου ξεκίνησε το τεράστιο έργο του. Ο πόλεμος που δέχεται ο Άγιος Γέροντας, οι απειλές, οι συκοφαντίες, δεν έχουν τέλος αλλά δεν τον πτόησε τίποτε. Ένα δεύτερο Άγιο Όρος χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τον Άθωνα, θα μαρτυρά τη θαυμαστή πορεία του μικρού Γιαννάκη από το Βόλο, ο οποίος λογίζεται και θα μνημονεύεται ως μια από τις πιο αγιασμένες μορφές της ορθόδοξης χριστιανοσύνης, όπως γράφει ο Γέροντας της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα (Σεράι), που μιλάει για τον πόλεμο που δέχτηκε ο Γέροντας Εφραίμ. Και στον οποίο όπως αναφέραμε προηγουμένως, ο π. Αγάθων, παρά τις απειλές που δεχόταν και ο ίδιος, τον στήριξε στην επιστασία παίζοντας κορώνα – γράμματα τη θέση του, όταν ο Γέροντας Εφραίμ έφυγε για την Αμερική χωρίς τη συγκατάθεση του Αγίου Όρους και χωρίς τη συγκατάθεση του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Κάποτε εμφανίστηκε ο Γέροντας Ιωσήφ Ησυχαστής στον πατέρα Εφραίμ της Αριζόνας, και με τον συνηθισμένο του τρόπο του είπε: «κούτσικο, όσα πορτοκάλια βλέπεις τόσα μοναστήρια πρέπει να ιδρύσεις, στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και στον Καναδά» και έβαλε μπροστά του μια στοίβα πορτοκαλιών. Ήταν ακριβώς 20 πορτοκάλια. Τίποτα δεν έκανε ο Γέροντας χωρίς προσευχή, τίποτα δεν γινόταν «τυχαία». Όταν προβληματιζόταν πώς θα χτίσει το μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου της Αριζόνα, παρακαλούσε την Παναγία, η οποία παρουσιάστηκε και του έδειξε το Μοναστήρι πώς θα είναι τελειωμένο με κάθε λεπτομέρεια. Και έτσι το έφτιαξε ο Γέροντας, όπως το ήθελε η Παναγία. Ο ίδιος συμμετείχε σε όλες τις εργασίες, χτίστης, κηπουρός, τα πάντα.
Ο Γέροντας Εφραίμ, συνέχισε το έργο του πλημμυρίζοντας την Αμερική με Χριστό και Ορθοδοξία, μέχρι το τέλος της επίγειας ζωής του. Όπως εκοιμήθη οσιακώς ο Γέροντας Ιωσήφ, έτσι, οσιακώς εκοιμήθη και ο Γέροντας Εφραίμ, ξημερώματα Κυριακής 2 Δεκεμβρίου του 2019. Πήρε τα χαρίσματα του Γέροντά του που τόσο αγάπησε και εδίδαξε όσα ο ίδιος διδάχθηκε μόνο από αγάπη για τον κάθε άνθρωπο, για να μη πέσουν ψυχές στα νύχια του διαβόλου. Πώς θα το σηκώσει η συνείδησή μας αν δεν διαφυλάξουμε όσα μας έχει διδάξει; Πώς είναι δυνατόν να θέλουμε να λεγόμαστε πνευματικά του τέκνα, αν η αγάπη μας προς τον Γέροντα μείνει στον τύπο μόνο; Πώς μπορούμε να πούμε ότι ο Γέροντας Εφραίμ, ήταν πολύ καλός και χαρισματικός Γέροντας, αλλά τώρα εκοιμήθη, πάει, άλλαξαν οι καιροί, οπότε αλλάζει η Πίστη, ας βάλουμε νερό στο κρασί μας, ας κάνουμε υπακοή σε νέες εντολές;
Ζητούμε όλοι τις πρεσβείες του και ο Γέροντας από τον ουρανό με τις ευχές του σκεπάζει, προστατεύει και περιμένει στον ουράνιο τόπο που κληρονόμησε από τον Θεό, όλα τα πνευματικά του παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα, ώστε όλοι μαζί να αποτελέσουμε μια συνοδεία, μια Μονή στη Βασιλεία του Θεού. Για να γίνει αυτό όμως, προϋπόθεση είναι η υπακοή! Να φυλάξουμε όπως ο ίδιος τις εντολές του Γέροντά του: «όπως με δίδαξες Γέροντα, έτσι κάνω κι εγώ τώρα». Για να γίνονται αποδεκτές οι πρεσβείες του από τον ουράνιο Πατέρα μας, μία είναι η προϋπόθεση: υπακοή σε όσα και ο ίδιος εδιδάχθη, περί της μόνης αλήθειας, της Ορθόδοξης Πίστης. Υπακοή σε απλανή πνευματικό οδηγό!
Μαζί με το σπουδαιότατο ιεραποστολικό του έργο, θα πρέπει να μεταλαμπαδεύουμε στις επόμενες γενιές την αταλάντευτη πίστη του και όσα έχει διδαχθεί από τον Γέροντά του και μας έχει διδάξει ο άγιος αυτός Γέροντας. Δεν θα πρέπει να παραβλέπουμε για παράδειγμα, την εμπιστοσύνη που έδειχνε ο Γέροντας Εφραίμ, στο θεολογικό καταρτισμό του πατρός Θεοδώρου Ζήση, και την άποψη που είχε εκφράσει ότι ο σεβαστός πατήρ είναι μία κορυφαία προσωπικότητα στην Ορθοδοξία, αυτό το έχει δηλώσει σε πολλούς προσκυνητές που τον επισκεπτόταν και ζητούσαν συμβουλές για τα θέματα που ταλανίζουν ειδικά τα τελευταία χρόνια την Εκκλησία μας, σχετικά με τους αιρετίζοντες αρχιερείς και τις αποφάσεις τους.
Είναι μεγάλη η παρακαταθήκη του οσίου Γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας, και φτωχά τα λόγια να περιγράψουν τα αναρίθμητα θαύματα που έζησαν πνευματικά του παιδιά και προσκυνητές όλα αυτά τα χρόνια. Άλλα είναι αποτυπωμένα σε έντυπο και άλλα σε οπτικοακουστικό υλικό, και διατίθενται προς πνευματική ωφέλεια όλων. Κυρίως όμως, είναι τυπωμένα στις καρδιές των χιλιάδων αυτών ανθρώπων, και ευχόμαστε να είναι το κίνητρο για να μείνουν σταθεροί στην πίστη των Αγίων Πατέρων μας, μέχρι τέλους!
Να έχουμε τις πρεσβείες του οσίου Γέροντα Εφραίμ της Αριζόνα. Αμήν.
Επιμέλεια σύνταξης: ΠΗΓΗ
