Να νιώθουμε μόνιμα οι αδικημένοι της υπόθεσης. Οι καημενούληδες.
Και να περνάμε έτσι μια ζωή γκρινιάζοντας μέσα στην κακομοιριά και την μιζέρια.
Το δύσκολο είναι, να αποκτήσουμε ανδρείο φρόνημα. Μαχητικό.
Και να παλεύουμε. Να παλεύουμε με νύχια και με δόντια, μέχρι τη τελευταία μας πνοή.
Να παλεύουμε κόντρα σε ανθρώπους, κόντρα σε συμπεριφορές κακές, κόντρα σε ότι μας θέλει γονατισμένους…
(...)
Ας σου πει και μια κουβέντα παραπάνω.
Άστον.
Είτε είναι ό άντρας σου, είτε η γυναίκα σου, είτε η μάνα σου, είτε το παιδί σου.
Δεν πειράζει.
Δώσε τόπο στην οργή.
Μη μένεις σε πράγματα μικρά.
Λόγια είναι. Αέρας.
Έτσι. Να μην βρίσκει χώρο το κακό να αναπτυχθεί. Να μην βρίσκει χώρο να ριζώσει.
Ας σου πει και μια κουβέντα παραπάνω…
Λόγια είναι. Αέρας.
Δε χρειάζεται να παίρνεις τοις μετρητοίς τα πάντα…
(...)
Τα λόγια φέρνουν λόγια.
Δεν είδα ποτέ κανέναν να κέρδισε τίποτα πικραίνοντας τον άλλον. Μόνο μια πρόσκαιρη ικανοποίηση του «εγώ». Μόνο αυτό κερδίζεις με τα βαριά σου λόγια.
Οι γκρίνια φέρνει γκρίνια.
Δεν είδα ποτέ κατάσταση να άλλαξε προς το καλύτερο με γκρίνιες και παράπονα. Μόνο με σκληρή δουλειά. Με αιματηρό αγώνα -πάντα συν Θεώ- αλλάζουνε τα πράγματα.
Οι φωνές φέρνουν φωνές.
Δεν είδα ποτέ να σέβονται άνθρωπο επειδή γκαρίζει. Σταμάτα. Ειρήνευσε. Και προσπάθησε να το πιάσεις αλλιώς το πράμα…
(...)
‘’Και πως την παλεύεις;’’, την ρώτησα…
‘’Πως την παλεύεις με τόσες δυσκολίες, με τόσο βαρύ σταυρό που κουβαλάς στη πλάτη;’’
Χαμογέλασε.
‘’Κάνω τον πόνο προσευχή’’, μου είπε. ‘’Κάνω τον πόνο προσευχή. Μέρα μέρα το παλεύω. Ξημέρωσα, νύχτωσε, άλλη μια δύσκολη μέρα έμεινε πίσω. Δόξα τω Θεώ. Κάπως έτσι’’.
Μείναμε να κοιταζόμαστε λίγη ώρα χωρίς κανείς να λέει τίποτα.
Σιωπηλοί.
Δεν νομίζω πως είχα τίποτα να πω σε τούτη τη γυναίκα…
(...)
Δεν χρειάζεται ντε και καλά να συμβεί κάτι μεγάλο.
Είναι τα πολλά, τα μικρά, τα καθημερινά αυτά που σε τσακίζουν.
Λίγο το σπίτι, λίγο τα οικονομικά, λίγο τα προβλήματα στο γάμο, λίγο οι έγνοιες των παιδιών, λίγο η έλλειψη ξεκούρασης, λίγο η κλεισούρα.
Σου φαίνονται πράγματα ασήμαντα με μια πρώτη ματιά.
Αυτά όμως μαζεύονται και σιγά σιγά σε γονατίζουν. Και ξυπνάς μια μέρα και δεν μπορείς να πάρεις τα πόδια σου. Ξυπνάς μια μέρα και νιώθεις ότι δεν μπορείς να ανασάνεις.
Δεν είναι ότι έχει συμβεί κάτι τρομερά. Αυτά τα μικροπράγματα φταίνε.
Για αυτό να ξεκουράζεσαι.
Σε παρακαλώ πολύ. Να ξεκουράζεσαι. Μη το ξεχνάς.
Είναι μακρύς ο δρόμος που έχουμε μπροστά μας…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.
