Όποιος μας παραδίδει στο σταυρό, μας αποθέτει στην αγκαλιά της Αγίας Τριάδας, μας χαρίζει το εισιτήριο για την Αιώνια Μακαριότητα. Όλοι μας κατά κάποιο τρόπο είμαστε σταυρωτές του Ιησού ή του αδελφού μας. Το ερώτημα είναι, θα θελήσουμε από σταυρωτές να γίνουμε σταυρωμένοι; Αν το θελήσουμε, θα ζήσουμε την Βασιλεία του Θεού, αιώνια, και θα την κάνουμε γνωστή και στην εποχή μας και στο περιβάλλον μας.
Κυριακή προ της Υψώσεως
12/25 Σεπτεμβρίου 1988
π.Αντώνιος Bloom Μητροπολίτης Σουρόζ
Εις το όνομα του Πατρός και του Υιου και του Αγίου Πνεύματος.
Στην επιστολή του προς Γαλάτας (6,14) ο Απόστολος Παύλος λέει ότι ο κόσμος έχει σταυρωθεί για εκείνον κι εκείνος σταυρώθηκε για τον κόσμο. Τι σημαίνει αυτό; Ο Παύλος δεν σταυρώθηκε, ούτε και ο κόσμος· αλλά η εικόνα στην αρχαία γλώσσα είναι ξεκάθαρη. Στην σταύρωση τα χέρια του θύματος είναι απλωμένα στις δύο πλευρές του σταυρού, βίαια χωρισμένα και καρφωμένα στον σταυρό έτσι που να μην σμίξουν ποτέ ξανά.
Κι είναι αυτό για το οποίο μας μιλάει ο Παύλος. Μέσω του Σταυρού του Χριστού ο κόσμος έχει αποκοπεί από εκείνον και έχει γίνει εντελώς ξένος, έναν κόσμο που δεν μπορεί πιά να φτάσει, που δεν θέλει πλέον να πλησιάσει, έναν κόσμο που όχι μόνο τον έχουν πάρει από εκείνον, αλλά που απορίπτει. Και με τον ίδιο τρόπο έγινε ξένος για τον κόσμο, επειδή ο κόσμος δεν μπορεί πλέον να τον δεχτεί με τους νέους όρους, τους όρους του Χριστού, με τους οποίους ζει.
Θα πρέπει να σκεφτούμε τον εαυτό μας όταν ακούμε τέτοια λόγια και βλέπουμε αυτές τις εικόνες. Ο Παύλος ήταν εχθρός του Χριστού· ταξίδεψε από τα Ιεροσόλυμα προς τη Δαμασκό με σκοπό να εξολοθρεύσει τους οπαδούς Του επειδή ήταν ψεύτες, βλάσφημοι, και καθ’οδόν συναντήθηκε με τον Χριστό. Από εκείνη τη στιγμή ο Χριστός έγινε ο Κύριός του, ο Θεός Του, και κανένας άλλος δεν υπήρχε που ν’ αξίζει για εκείνον. Είχε μια μεγάλη και πλατιά καρδιά για να μπορέσει να δεχτεί το μήνυμα και ν’ ανταποκριθεί σ’ αυτό μ’ όλη του την ύπαρξη, τη ζωή, ν’ αντιμετωπίσει ο,τι μπορούσε να συμβεί.
Πράγματικά, για εμάς η ιστορία της Σταύρωσης είναι μια ιστορία που ακούμε τόσο συχνά – οι περισσότεροι από εμάς από τα παιδικά μας χρόνια, ή τουλάχιστον από τότε που είμασταν νέοι. Υπήρξε κάποια στιγμή όπου μέσα από την παιδική φαντασία, ανταποκριθήκαμε σ’ αυτή την ιστορία μ’ αίσθημα βαθύ, και τότε σαν ν’ αποκτήσαμε ανοσία – την αποδεχτήκαμε ως στοιχείο δεδομένο της πίστης μας, έπαψε να είναι γεγονός της ζωής μας. Ο Άγιος Παύλος λέει σε κάποιο άλλο εδάφιο ότι για εκείνον, ο Χριστός είναι όλη του η ζωή, κι επειδή ακριβώς ήταν αυτός που ήταν, τι άλλο θα μπορούσε να είναι αντάξιο αυτής της ζωής;
Με τι θα μπορούσε να συγκριθεί; Σκεφτείτε για μια στιγμή, τι θα συνέβαινε αν κάποιος που αγαπάτε, ή που θαυμάζετε, πέσει θύμα βίας, δολοφονικής σκληρότητας άλλων ανθρώπων, επειδή αντιστάθηκε σε κάτι που άξιζε για αυτόν περισσότερο από τη ζωή, ίσως για τη ζωή σας, για να σώσει εσάς προσωπικά. Θα μπορούσατε ποτέ να επιστρέψετε πίσω στα πράγματα που του στοίχισαν τη ζωή; Θα μπορούσατε, θα μπορούσε κάποιος από εμάς να παίξει με τη ζωή;
Μπορούμε να ζούμε ανόητα;
Θα διαλέγαμε το κακό, ενώ προσπαθούμε να το μεταμφιέσουμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο; Αν γνωρίζαμε ότι επειδή κάναμε αυτήν την επιλογή -ίσως μια ασήμαντη επιλογή, αλλά εγκληματική – ένα αγαπημένο πρόσωπο, ή απλά ένας άνθρωπος, θα έπρεπε να πεθάνει γι’ αυτό; Ένας μεθυσμένος οδηγός είναι ένα παράδειγμα. Αλλά υπάρχουν τόσοι τρόποι που γινόμαστε η καταστροφή για τον άλλον…
Και υπάρχουν ηρωικοί τρόποι με τους οποίους οι άνθρωποι προσφέρουν τη ζωή τους για τους άλλους, επειδή ο άλλος ήταν ανόητος· όχι τόσο αμαρτωλός όσο του φάνηκε- απλά ανόητος! Αλλά αυτή η τρέλα σημαίνει θάνατο.
Που είναι η θέση μας σ’ όλα αυτά; Μπορεί κάποιος να πεί τίμια τα λόγια που είπε ο Απόστολος Παύλος σ’ αυτή την Επιστολή, ή σε άλλο κείμενο όταν λέει ότι για εκείνον ζωή είναι ο Χριστός και ο Χριστός είναι η ζωή, ότι ανυπομονεί να πεθάνει για να είναι μ’ Εκείνον, ότι η ζωή στη γη είναι χωρισμός και ότι η μοναδική του προσμονή είναι να ενωθεί μαζί Του; (Φιλιππησίους 1:21). Ας σκεφτούμε σοβαρά. Αυτά τα λόγια της Γραφής δεν είναι γραμμένα για να μας κρίνουν, για να μας καταδικάσουν, αλλά είναι ένα κάλεσμα· ο Παύλος λέει: «Γνωρίζω τι σημαίνει να έχει κάποιος ανακαλύψει την αιώνια ζωή, τι σημαίνει να έχει ανακαλύψει τον Χριστό, να έχει ανακαλύψει ότι το κάθε τι έχει αξία στη ζωή σε αντίθεση με τα πράγματα που υπηρετούμε δουλικά.
Ανακαλύψτε τα, θα μας έλεγε, επιστρέψτε στη ψυχή σας, στο παρελθόν σας, στην πρώτη στιγμή που ο Χριστός μπήκε στη ζωή σας, στην καρδιά σας, τη στιγμή του θαύματος, της χαράς, της ελευθερίας, και τότε ζήστε από αυτήν, αφήνοντας κάθε τι σκοτεινό, άψυχο, άσχημο! Διαλέξτε το φως, τη ζωή, τη χαρά – όλα αυτά που περικλείει τ’ όνομα του Θεού και η αγάπη του Θεού εν Χριστώ. Αμήν.
https://iconandlight.wordpress.com
http://www.agiazoni.gr
