ἀσφαλῶς δὲ μία ἀπὸ τὶς περιπτώσεις αὐτὲς εἶναι καὶ ἡ ἐποχή μας, ποὺ τὴ χαρακτηρίζει ἡ ἄρνησις τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ἀπομάκρυνσις ἀπὸ τὸν νόμο του, ἡ ἀντιπαράθεσις τοῦ θελήματος τοῦ ἀνθρώπου στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀμφισβήτησις καὶ περιφρόνησις ὅλων τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν. Βλέποντας τὴν κατάστασι αὐτή, ἀπογοητεύονται πολλοὶ καὶ ἀναρωτιοῦνται ἂν εἶναι δυνατὸν ποτὲ νὰ ἐπέλθῃ βελτίωσις, νὰ ἐπιτευχθῇ ἡ σωτηρία. Μὲ τὶς ἀνθρώπινες δυνάμεις βέβαια αὐτὸ εἶναι ἀδύνατο· εἶναι ὅμως δυνατὸ στὸν Θεό. Καὶ ἀκριβῶς διὰ μέσου αὐτῶν τῶν δυσμενῶν συνθηκῶν ὁ Θεὸς μᾶς παιδαγωγεῖ καὶ μᾶς κατευθύνει πάλι πρὸς τὴ σωτηρία. Ὅπως στὴν προχριστιανικὴ ἐποχὴ ἡ ἐσχάτη ἠθικὴ κατάπτωσις γέννησε τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν προσδοκία τοῦ λυτρωτοῦ, ἔτσι καὶ στὴ σημερινὴ ἐποχὴ ἡ ἐξάπλωσις τῆς ἀποστασίας καὶ τῆς διαφθορᾶς θὰ γεννήσῃ ὁπωσδήποτε τὸν πόθο τῆς λυτρώσεως· κι ὅσο οἱ ἄνθρωποι θὰ ἀπογοητεύωνται ἀπὸ τοὺς δῆθεν σωτῆρες, τόσο περισσότερο θὰ στρέφωνται πρὸς τὸν ἕνα καὶ μόνο ἀληθινὸ Σωτῆρα, αὐτὸν ποὺ ἔστειλε ὁ Θεὸς γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ὄχι μόνο τῆς ἐποχῆς τοῦ Συμεών, ἀλλὰ κάθε ἐποχῆς. Καὶ καθένας ποὺ θὰ τὸν βρίσκῃ καὶ θὰ τὸν δέχεται, θὰ λέῃ σὰν τὸν Συμεών: «Εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου»."
[π. Κων. Παπαγιάννη. Ομιλίες στις ιερές ακολουθίες (υπό έκδοση)]
http://iaspis.blogspot.com
