Υπάρχουν οι δυνατοί άνθρωποι.
Που είναι σκέτη φωτιά και φλόγα η ψυχή τους.
Όρθιοι πάντα.
Όσα βέλη κι αν τους χτυπούν.
Απτόητοι.
Συκοφαντίες, διωγμοί, στεναχώριες.
Αυτοί εκεί, πάλι όρθιοι.
Χωρίς κλάψα, μεμψιμοιρία,
μουρμούρα, μοίρλα,
γκρίνια.
Μπαίνει ο άλλος
για χημειοθεραπεία,
και λέει ανέκδοτα στο δρόμο.
Δίνει κουράγιο στο παιδί του.
Έρχεται ο λογαριασμός φουσκωμένος,
και δίνει φιλάκια στη γυναίκα του,
λες και δε τρέχει τίποτα.
Τον βρίζουν στο διαδίκτυο,
και παραγγέλνει πίτσα και μπύρες!
Δεν αδιαφορεί,
ούτε είναι αναίσθητος.
Είναι που μοιάζει
με τον Όλυμπο.
Οι κεραυνοί, η γοητεία του.
Κι είμαστε κι εμείς, οι άλλοι,
που διαλυόμαστε με το παραμικρό.
Ένα φύσημα ανέμου,
κι ο κόσμος όλος σκοτεινιάζει.
Μια σκιά στον τοίχο,
κι η φαντασία βλέπει
μιλιούνια δράκοντες.
Απειλές θανάτου.
Φοβίες.
Ανασφάλειες,
τρόμος,
αϋπνία
κι ιδρώτας αγωνίας
και πανικού.
Και αναζητούμε δύναμη.
Ισχύ.
Θάρρος.
Φωτιά.
Και πίστη σε Σένα, Κύριε.
Αλλά και σε μας, Χριστέ μου.
Στη δύναμη και τα χαρίσματά μας.
Μια έστω αξιοπρέπεια…
