Έφτασα σε τέτοιο σημείο, πού άρχισα να κτηνοβατώ να κλέβω και να παραδίδομαι στη μέθη. Τα πάθη μου με βασάνιζαν. Δεν χαιρόμουν καθόλου τη ζωή μου. Μια μέρα αποφάσισα να πάω στον ιερέα της ενορίας μας για να εξομολογηθώ, ήμουν αποφασισμένος να αλ λάξω τη ζωή μου. Είχα πάρα πολύ καλή διάθεση, αλ λά, όταν πλησίασα το σπίτι του είδα ότι μόλις εκείνη τη στιγμή κάποιοι τον έφερναν από κάπου και ήταν πάρα πολύ μεθυσμένος. Όταν τον είδα σε τέτοια κατάσταση, έφυγα αμέσως, βρίζοντας τον, και πήγα κατευθείαν στην
ταβέρνα. Από τη θλίψη, πού με κατέλαβε, όλη τη νύχτα έπινα. Λυπόμουν πάρα πολύ τον εαυτό μου, ειλι κρινά ήθελα να διορθωθώ. Όταν πήγα στον ιερέα είχα την αίσθηση ότι ή ζωή μου είναι διεφθαρμένη, στο δρό μο σκεπτόμουν: όχι, φτάνει πια, δεν είναι καλό να ζω.
Μία τέτοια ζωή, πρέπει να μετανοήσω και να αλλάξω, να αλλάξω ριζικά. και έτυχε να γίνει αυτό το πράγμα! Όχι, σκεφτόμουν, τώρα είμαι χαμένος για πάντα, δεν υπάρχει πια για μένα ή επιστροφή. Χάθηκε ή ψυχή μου. Έπινα το ένα ποτήρι μετά το άλλο. Όταν το πρωί με πολλή δυσκολία έφτασα στο σπίτι, ο γέρος πατέρας μου άρχισε να με μαλώνει. Εγώ τον έπιασα
και άρχισα να του σφίγγω το λαιμό. Μετά από πέντε λεπτά αυτός παρέδωσε την ψυχή του στο Θεό. Έφυγα από την πόλη μου. Μετά από τρεις μέρες έφτασα στο Κισινιόφ... Από εκεί πήγα στην Αυστρία. Στην Αυστρία δεν μπόρεσα να μείνω για πολύ καιρό, νοσταλγούσα την πατρίδα μου, γύρισα στη Ρωσία... εκεί με έπιασαν και μετά από δί κη καταδικάστηκα σε καταναγκαστική εργασία. Ξέρε τε, παππούλη, με βασανίζουν πολύ οι σαρκικές επιθυμίες. Όταν αυτά λίγο με αφήνουν, τότε από τα βάθη της ψυχής μου, σαν λάβα από ηφαίστειο, βγαίνει μία φοβερή απελπισία, μισώ τον εαυτό μου, ταυτόχρονα όμως έχω μεγάλη επιθυμία να ελευθερωθώ απ’ αυτό το πάθος. τι πρέπει να κάνω; Δεν μπορώ άλλο.
- Χαρά μου, πρέπει να έχεις τόση απέχθεια για τον εαυτό σου και τόση ταπείνωση, ώστε να αισθάνεσαι ότι είσαι ο μεγαλύτερος αμαρτωλός σε όλο τον κόσμο. Έχοντας αυτό το αίσθημα της αυτοκαταδίκης, να εξομολογηθείς και να μην αποκρύψεις ούτε μία από τις αμαρτίες σου. Αν και αυτό δεν θα σε βοηθήσει, τότε το πιο άμεσο και ριζικό μέσο είναι το εξής: αν θέλεις να ελευθερωθείς τελείως από τις χρόνιες αμαρτωλές σου συνήθειες, τότε πρέπει να εξομολογηθείς δημοσίως μπροστά σε όλους τους φυλακισμένους. Αυτό θα για σένα το πιο ριζικό και το πιο σωστό μέσο. Ό κατάδικος βυθίστηκε σε σκέψη.
- Αυτό είναι δύσκολο ή μάλλον αδύνατο.
- Άλλο πιο δραστικό φάρμακο για τις παλιές σου αμαρτίες δεν υπάρχει.
- Πιστέψτε με, παππούλη, αυτό μου είναι πολύ δύσκολο.
- Άλλο φάρμακο για τέτοιες αμαρτίες δεν υπάρχει πάνω στη γη. Τέτοιες συνήθειες ξεριζώνονται από τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής μόνο με την σκαπάνη της μεγάλης ταπείνωσης ενώπιον του Θεού.
- Όχι, δεν μπορώ να το κάνω. Σ' αυτό δεν μπορώ να σας αναγκάσω, αλλά ένα πράγμα πρέπει να σας πω, ότι άλλο μέσο για να ελευθερωθείτε τελείως από αυτό το χρόνιο κακό δεν υπάρχει.
Σκεφτείτε, τι θα γίνει αργότερα; Έτσι ή αλλιώς θα - πρέπει να πιείτε μέχρι την τελευταία σταγόνα το πικρό ποτήρι της ζωής σας.
- Το καταλαβαίνω, αλλά δεν έχω θάρρος να το κάνω.
- Κάντε το εξής: αύριο ειδικά για σας θα κάνω μία κοινή εξομολόγηση κατά τη διάρκεια της οποίας θα μπορέσετε να κάνετε αυτήν την γενναία πράξη.
Την επόμενη μέρα πριν αρχίσω τη θεία λειτουργία έκανα την κοινή εξομολόγηση. Δεν είδα εκεί τον κατάδικό αυτό και αυτό μου προκάλεσε μεγάλη αγανάκτη ση. Άρχισα τη θεία λειτουργία. Μετά το κοινωνικό έκανα κήρυγμα. Πρόσεξα ότι οι φυλακισμένοι με πολλή προσοχή άκουγαν τον λόγο του Θεού. Τελειώνοντας, τους είπα να γονατίσουν. Γονάτισα και εγώ, και όπως το είχα συνηθίσει, τελείωσα το κήρυγμα μου με την εξής προσευχή:
«Κύριε, Βασιλεύ! Ρίξε το βλέμμα Σου σ' αυτούς τους καημένους κατάδικους και την ώρα της θερμής τους με τάνοιας, άνοιξε γι' αυτούς, Εύσπλαχνε Κύριε, τις πύλες τη αγάπης Σου, πού τα πάντα συγχωρεί. Ποιος, Κύριε, από τους θνητούς ανθρώπους είναι καθαρός ενώπιον Σου; Εσύ, Δέσποτα του ουρανού και της γης, κάνε να λειτουργήσει γι' αυτούς αντί της δικαιοσύνης Σου ή θεία Σου αγάπη, ή οποία λιώνει την ψυχή και την καρδιά του αμαρτωλού».
Δεν πρόλαβα καν να σηκωθώ στα πόδια μου, όταν αυτός ο κατάδικος ανέβηκε στον σολέα και άρχισε μπροστά σε όλους να εξομολογείται τις αμαρτίες του. Όταν τις έλεγε όλοι οι κατάδικοι έκλαιγαν.
Όταν τελείωσε την εξομολόγηση του απευθύνθηκα σ' αυτόν με ένα λόγο και του είπα:(Υιέ μου, υιέ μου αγαπητέ! Την ώρα της δημόσιας εξομολόγησης σου, με την οποία οδήγησες και τους άλλους φυλακισμένους στην οδό της μετάνοιας, ο Χριστός, ο Φίλος και Σωτήρας των αμαρτωλών πού μετανοούν, έσβησε από τον χάρτη της Θείας του Δικαιοσύνης τις αμαρτίες και τις ανομίες σου. Αυτός, στα αμαρτωλά μου χείλη βάζει τον λόγο, τον όποιο και ο ίδιος σε τέτοιες εξαιρετικές στιγμές της γήινης ζωής Του έλεγε, Σου αφήνονται οι αμαρτίες σου οι πολλές γιατί τώρα Τον αγάπησες πολύ».
Ό φυλακισμένος έκλαιγε με λυγμούς. Όταν ησύχασε ήρθε να κοινωνήσει. Την δεύτερη μέρα μου είπε, ότι αισθάνεται σαν να γεννήθηκε ξανά. ότι έχει χαρά στην ψυχή του και ότι αυτή είναι τώρα ή γενέθλια ήμε ρα του, κατά την όποια ήρθε στον κόσμο, όχι τον κόσμο τον όποιο γνώριζε μέχρι χθες, αλλά έναν άλλο κόσμο, έναν ανακαινισμένο και μεταμορφωμένο κόσμο.
Ευχαρίστησα τον Χριστό για το ότι πραγματικά είναι τόσο κοντά στους αμαρτωλούς.
- Στη Ρωσία ή εξομολόγηση γίνεται πριν από κάθε θεία λει τουργία. Ό ιερέας διαβάζει στον λαό τις σχετικές ευχές και ενθυμί ζει, τα βασικότερα παραπτώματα και αμαρτήματα. Αυτό λέγεται κοινή εξομολόγηση. Μετά ο καθένας περνάει στον ιερέα, εξομολο γείται, προσωπικώς και λαμβάνει την συγχώρηση.
ΒΙΒΛΙΟΓ. ΑΡΧΙΜ. ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΑΠΟ ΟΣΑ ΕΙΔΑ ΚΑΙ ΕΖΗΣΑ
